ေဆာင္းပါး ၁၇-၅-၂ဝ၁၈
လူတစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ဆက္ဆံရာတြင္ အဓိကအားျဖင့္ စကားေျပာဆိုျခင္းကို အသံုးျပဳၾကရသည္။ သို႔ျဖစ္ရာ စကားကိုေကာင္းစြာ ေျပာဆိုတတ္ရန္ အလြန္အေရးႀကီးသည္။ ထိုသို႔အေရးႀကီး ေၾကာင္းကို ျမင္သာထင္ရွားရွိေစရန္ မိမိတို႔ပတ္ဝန္းက်င္ရွိ လူအခ်င္းခ်င္း စကားေျပာဆို ဆက္ဆံမႈမ်ားကို ၾကည့္၍ သံုးသပ္ၾကည့္လွ်င္ပင္ သိျမင္ႏိုင္သည္။
ထိုသိ႔ုသံုးသပ္ၾကည့္လွ်င္ စကားေျပာမတတ္သူ၊ စကားေျပာေကာင္းသူ၊ စကားကို ေပါ့ျပက္ျပက္ ေျပာဆိုတတ္သူ၊ စကားဖေလာင္းဖလဲ ေျပာဆိုတတ္သူ၊ တည္တည္တံ့တံ့ ေျပာဆိုတတ္သူ၊ ခ်င့္ခ်ိန္ေျပာဆိုတတ္သူ၊ စကားႀကီးစကား က်ယ္ေျပာဆိုတတ္သူ၊ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕စြာ ေျပာဆိုတတ္သူႏွင့္ ယုတ္ရင္းၾကမ္းတမ္းစြာ ေျပာဆိုတတ္သူ၊ အေျပာႏွင့္ အလုပ္ညီသူ၊ မညီသူစသည့္ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေတြ႕ရေပမည္။
ထိုသူမ်ားတြင္ ၎တို႔စကား ေျပာဆိုတတ္သည့္ ပံုသ႑ာန္ႏွင့္ လုပ္ရပ္မ်ားအေပၚ မူတည္၍ လူခ်စ္လူခင္ေပါမ်ားမႈ၊ လူ႐ိုေသခံရမႈ၊ ေျပာသည့္စကား ေအာင္ျမင္ေပါက္ေရာက္မႈ၊ လူ႔အယံုၾကည္ကင္းမဲ့မႈ စသည့္ျဖင့္ အက်ဳိးရလဒ္ ရရွိမႈျခင္း မတူညီၾကေပ။ တည္တည္တံ့တံ့၊ ခ်င့္ခ်င့္ခ်ိန္ခ်ိန္၊ ယဥ္ေက်းစြာေျပာဆို တတ္သူမ်ားမွာ လူခ်စ္လူခင္ေပါမ်ားျခင္း၊ လူ႐ိုေသျခင္း၊ လူယံုၾကည္မႈရရွိျခင္း ခံရသူမ်ားျဖစ္သည္။ ေပါ့ျပက္ျပက္ေျပာဆိုတတ္သူ၊ ဖေလာင္းဖလဲေျပာဆိုတတ္သူ၊ ယုတ္ရင္းၾကမ္းတမ္းစြာ ေျပာဆိုတတ္သူ၊ စကားႀကီးစကားက်ယ္ ေျပာဆိုတတ္သူႏွင့္ အေျပာႏွင့္ အလုပ္မညီသူမ်ားမွာ လူမုန္းမ်ားျခင္း၊ လူ႔အ႐ိုေသ ကင္းမဲ့ျခင္း၊ လူယံုၾကည္မႈ မရၾကသည့္အျပင္ လူအခ်ဳိ႕၏ ႐ႈတ္ခ်ျခင္းကိုပင္ ခံၾကရသည္။
ထို႕ေၾကာင့္ ျမန္မာမႈနယ္ပယ္တြင္ စကားႏွင့္ ပတ္သက္၍ အေျပာမတတ္ေတာ့ ဆဲသလို၊ စကားစကားေျပာဖန္မ်ား စကားထဲက ဇာတိျပ၊ ေထာင္တန္သည့္ စကားရယ္ေပါ့၊ စကားေျခာက္ခြန္း လူ၌ထြန္း ေလးခြန္းကိုပယ္ ႏွစ္ခြန္းတည္၊ ခ်စ္ေစလို ခံတြင္းလက္ေလးသစ္၊ မုန္းေစလို ခံတြင္းလက္ေလးသစ္၊ လူေျပာမသန္၊ လူသန္မေျပာစသည္ျဖင့္ စကားႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ဆို႐ိုးမ်ား ေပၚထြန္းခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
ထို႔ျပင္ ဟုတ္လည္းမဟုတ္ သူလည္းမနာလို အက်ဳိးလည္း မရွိေသာစကား၊ ဟုတ္ကားဟုတ္၏ သူကားမနာလို အက်ဳိးလည္းမရွိ။ ဟုတ္လည္းမဟုတ္ အက်ဳိးလည္းမရွိ သူကားနာလို၏။ ဟုတ္လည္းဟုတ္၏ သူလည္းနာလို၏ အက်ဳိးကားမရွိ။ ဟုတ္လည္းဟုတ္၏ အက်ဳိးလည္းရွိ၏ သူကားမနာလို။ ဟုတ္လည္းဟုတ္၏ အက်ဳိးလည္းရွိ၏ သူလည္းနာလို၏ ဆိုသည့္ စကားေျခာက္ခြန္းကိုလည္း ၫႊန္းဆိုျပသ ထားသကဲ့သို႔ စကားကိုမေျပာမီက ခ်င့္ခ်ိန္၊ ေျပာေနတုန္းဆင္ျခင္၊ ေျပာၿပီးလွ်င္ ျပန္စဥ္းစားဟု ေရွးပညာရွိတို႔က မိန္႔ဆုိခဲ့ၾကသည္။
ေရွးစာဆိုတို႔ကလည္း တစ္ေယာက္စကား၊ တစ္ေယာက္နားမွာ၊ မခါးရေအာင္၊ သတိေဆာင္၍၊ ေမာင္တို႔ဆိုေလ၊ ပ်ားသကာသို႔ ခ်ဳိလွေစ ဟုတစ္သြယ္၊ သာသာခ်ိဳခ်ိဳ၊ ခ်စ္ဖြယ္ဆို၍၊ လည္လည္ပတ္ပတ္၊ ေလာကဝတ္၌၊ ျပတ္ျပတ္ သားသား၊ အျပားျပားလွ်င္၊ မႈမ်ားခပ္သိမ္း၊ ေဆာင္တိုင္ၿငိမ္းအံ့ဟု တစ္ဖံု စာသထားေပသည္။
သို႔ျဖစ္ရာ လူမႈဆက္ဆံေရး နယ္ပယ္တြင္ အဓိက အက်ဆံုးျဖစ္ေသာ စကားေျပာဆိုျခင္းကို ေပါ့ေပါ့တန္တန္ သေဘာမထား သင့္ေပ။ စကားေျပာတတ္သူ ျဖစ္ေအာင္ လူတိုင္းအားထုတ္ သင့္သည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ကလည္း "လတကာ လမ်ားထဲတြင္ ဝါဆိုလက အျမတ္ဆံုး၊ သားတကာ သားမ်ားထဲတြင္ သားႀကီးၾသရသက အျမတ္ဆံုး၊ အရပ္တကာ အရပ္မ်ားထဲတြင္ ေျမာက္အရပ္က အျမတ္ဆံုးျဖစ္သကဲ့သို႔ စကားတကာ စကားမ်ားထဲတြင္ သာယာခ်ဳိေအးၿပီး သူတစ္ပါးကို စိတ္ၾကည္ႏူးေစေသာ စကားကသာ မဂၤလာအရွိဆံုးစကား"ဟူ၍ ေဟာၾကားထားသည္။
သာယာခ်ဳိေအး၍ ယဥ္ေက်းေသာ စကားကို လူတို႔သာမက တိရစာၧန္မ်ားပင္ ႏွစ္သက္ ၾကေလသည္။ စာေရးသူတို႔ ငယ္စဥ္က သင္ခဲ့ရေသာ ငါးရာ့ငါးဆယ္ ဇာတ္နိပါတ္ေတာ္လာ နႏၵိေသလာ ႏြားလားဇာတ္ေတာ္တြင္ ပုဏၰားက ယုတ္ရင္း ၾကမ္းတမ္းစြာ ေျပာဆို၍လွည္းကို ဆြဲခိုင္းရာတြင္ နႏၵိေသလာႏြားလားသည္ လွည္းကိုမဆြဲဘဲ ေနခဲ့သည္။ ခ်ဳိသာယဥ္ေက်းေသာ စကားကို ေျပာဆိုေသာအခါမွ လွည္းကိုဆြဲသည္။
ယုတ္ရင္းၾကမ္းတမ္းစြာ ေျပာသည္ကလည္း လွည္းဆြဲရန္ ျဖစ္သည္။ ခ်ဳိသာစြာေျပာ သည္ကလည္း လွည္းဆြဲရန္ ျဖစ္သည္။ စကားအဓိပၸာယ္ တူညီသည္ ဆိုေစဦးေတာ့ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈကေတာ့ ဆီႏွင့္ေရ ပမာကြာျခား လြန္းလွ သည္ကို ေတြ႕ျမင္ရသည္မွာ အတုယူဖြယ္ ေကာင္းလွသည္။
ထို႔ျပင္ သံဃာေတာ္မ်ား၊ လူႀကီးမိဘမ်ား၊ ဆရာသမားမ်ားႏွင့္ ေျပာရာတြင္လည္း ႐ို႐ိုေသေသ၊ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေျပာ႐ံုသာမက ဗန္းစကားမ်ား ထည့္သြင္းေျပာၾကားျခင္း၊ အလြယ္တကူ နားမလည္ႏိုင္ေသာ အသံုးအႏႈန္းမ်ားျဖင့္ ေျပာၾကားျခင္းမ်ား မျပဳလုပ္သင့္ေပ။ ရည္မြန္သင့္ေလ်ာ္ေသာ အသံုးအႏႈန္းမ်ားျဖင့္ ရည္ငံေျပျပစ္ေအာင္ ေျပာဆို သင့္ေပသည္။
ယခုေခတ္တြင္ လူငယ္အခ်ဳိ႕မွာ ဗန္းစကားမ်ား ေျပာဆိုရျခင္းကို ဂုဏ္တစ္ခုသဖြယ္ ထင္ျမင္ေနၾကသည္။ ၎တို႔ အခ်င္းခ်င္း ေျပာဆိုေန ၾကသည္သာမက မိဘဆရာ သမားမ်ားကိုပင္ ရံဖန္ရံခါ ေျပာဆိုတတ္ ၾကေပသည္။
၎တို႔ ေျပာဆိုသံုးႏႈန္းေသာ စကားမ်ားမွာ ၾကားရသူအတြက္လည္း နားဝင္ခ်ိဳဖြယ္မရွိေပ။ ဥပမာအားျဖင့္ တင္ျပရေသာ္ သူငယ္ခ်င္းကို သားႀကီး၊ အေဖကို ဘိုးေတာ္၊ အေမကို ဘြားေတာ္၊ ၎တို႔ထက္ အသက္ႀကီးေသာ ဦးေလး အရြယ္မ်ားကို ဘဲႀကီးစသည့္ျဖင့္ နာမ္စားျပဳေျပာဆို ၾကသည္မွာ အေျပာခံရသူ မဆိုထားႏွင့္ ေဘးကၾကားရသူပင္ နားခါးဖြယ္ျဖစ္သည္။
အဂၤလိပ္စကား၊ ကိုရီးယားစကား စသည္တို႔ကိုလည္း ျမန္မာစကားေျပာရာတြင္ မလိုအပ္ဘဲ ၾကားညႇပ္သံုးကာ မေျပာသင့္ေပ။ ထိုသို႔ေျပာျခင္းကို နားလည္သူရွိသကဲ့သို႔ နားမလည္သူလည္း ရွိေပမည္။မိမိတတ္သိသည္ ဆိုေသာ္လည္း တစ္ဖက္သား မသိနားမလည္ႏိုင္ေသာ အသံုးအႏႈန္းကို ထည့္သြင္း မေျပာသင့္။ ထိုစကားလံုး၏ အဓိပၸာယ္ႏွင့္ အသံထြက္ကို မိမိအေနျဖင့္ ဂဃနဏ မသိဘဲလည္း မေျပာသင့္ပါ။ လူရယ္စရာ ျဖစ္တတ္သည္။
သက္ႀကီးဝါႀကီး သူႏွင့္ေျပာလွ်င္ မ်ားမ်ားနားေထာင္ နည္းနည္းေျပာ ဟူ၍ျဖစ္သည္။ ထိုကဗ်ာ စာသားမ်ားအတိုင္း ခ်င့္ခ်ိန္ဆင္ျခင္ သတိထားေျပာလွ်င္ စကားေျပာဆို ဆက္ဆံရာတြင္ ရာႏႈန္းျပည့္ မဟုတ္ေတာင္ အထိုက္ အေလ်ာက္ေတာ့ အဆင္ေျပ ေခ်ာ့ေမြ႕ေစမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။
အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ဆိုရေသာ္ လူအခ်င္းခ်င္းေျပာဆို ဆက္ဆံၾကရာတြင္ ႏႈတ္ထြက္စကားေၾကာင့္ မုန္းတီးခံ ရႏိုင္သက့ဲသုိ႔၊ ႏႈတ္ထြက္စကားေၾကာင့္ ခ်စ္ခင္ျခင္းလည္း ခံရႏိုင္သည္။ သို႔ျဖစ္ရာ စကားေျပာဆို ရာတြင္ခ်ဳိသာ ယဥ္ေက်းေသာ စကား၊ မဂၤလာရွိေသာ စကားႏွင့္ စကားလံုး အသံုးႏႈန္းမ်ားကိုသာ ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ေရြးခ်ယ္ေျပာဆိုတတ္ရန္ ပြားမ်ားအားထုတ္ သင့္သည္။ ၃၈ ျဖာ မဂၤလာတရားေတာ္ တြင္လည္း သုဘာသိတာ စယာဝါစာ အေျပာအဆိုခ်ိဳသာယဥ္ ေက်းျခင္းသည္ ေကာင္းျမတ္ေသာ မဂၤလာျဖစ္သည္ဟု ပါရွိေပရာ လူတိုင္းလူတိုင္း ခ်င့္ခ်ိန္ဆင္ျခင္ စကားေျပာဆို တတ္ေစခ်င္မိပါေၾကာင္း ေရးသားတင္ျပ အပ္ပါသည္။
မေနာသစ္ (ပခုကၠဴ)
ရတနာပံုေန႔စဥ္သတင္းစာ စာ (၂၅)
#Themyawadydaily
No comments:
Post a Comment