ျမန္မာ့ေရႊျဖဴ

ျမန္မာ့ေရႊျဖဴ

( မဒါေလး )

စာေရးသူတို႔ ေဒသတြင္ ေရႊျဖဴသည္ နာမည္ႀကီး ျဖစ္သည္။ သူ၏ ျဖဴစင္ေသာ အခ်င္းမွာ သူ၏ အဆင္းထက္ ပိုမိုတန္ဖိုး ရွိသည္ကိုလည္း စာေရးသူ ကိုယ္တုိင္ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ ရသည္။ ထိုသို႔ေသာ ေရႊျဖဴကို လိုခ်င္သူမ်ား ဝိုင္းဝိုင္းလည္ ေနသည္။ သူ၏ ဂုဏ္သတင္းမွာ စာေရးသူတို႔ နယ္တြင္သာမက အျခားေသာ တိုင္းျပည္မ်ားထိ ေမႊးပ်ံ႕လ်က္ ရွိသည္။ သူ၏ ဂုဏ္သတင္းေၾကာင့္ ပိုင္ဆိုင္လို သူမ်ားၾကားတြင္ အခိုးရမက္မ်ား တိုးပြားလာေသာ အခါ အခ်ဳိ႕ဘဝမ်ား စေတးလိုက္ ရသည္ကိုလည္း စာေရးသူ ကိုယ္တိုင္ ေတြ႕ျမင္ဖူး ခဲ့သည္။ အခ်ဳိ႕ကသူႏွင့္ တိုက္႐ိုက္ မပတ္သက္ ေသာ္လည္း သြယ္ဝိုက္ေသာ အားျဖင့္ သူတို႔၏ဘဝ မ်ားကို စေတးခဲ့ရသည္ လည္းရွိသည္။ အခ်ဳိ႕က သူ၏ အေရာင္ ေျပာင္းလဲမႈ ေအာက္တြင္ ႀကီးပြားခ်မ္းသာ သြားၾက သည္။ အခ်ဳိ႕က ထို အေရာင္ ေျပာင္းလဲမႈ ထဲတြင္ ဝဲဂယက္ပမာ ႐ုန္းမထြက္ႏိုင္ဘဲ လည္ေနရင္း ဘဝမ်ားကို အ႐ံႈးေပး လိုက္ၾကရသည္။ စာေရးသူသည္ ေရႊျဖဴ ကိုခ်စ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ကို ေၾကာက္လည္း ေၾကာက္မိသည္။ အတတ္အက် ျမန္လြန္းေသာ သူ၏ ဘဝၾကားတြင္ တစ္ခါတစ္ရံ လိုက္ပါစီးေမ်ာ လိုက္ရသူမ်ားလည္း ရွိသည္။

တစ္ေန႔ စာေရးသူ ကိုယ္တုိင္ ေရႊျဖဴ ၏ ေစာင့္ေရွာက္သူ မ်ားထံ ေရာက္သြားရန္ အေၾကာင္းတစ္ခု ဖန္လာသည္။ ၿခံေရွ႕ ေရာက္သည္ႏွင့္ စြတ္စိုေသာ ေနရာကို ျဖတ္တုိက္လာေသာ ေလႏုေအးေလး ႏွင့္အတူ ၿခံေရွ႕တြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ သစ္သားဆိုင္းဘုတ္ ေပၚမွ အျဖဴေရာင္ၿခံ ေရာင္းမည္ဆိုေသာ စာသားမွာ စာေရးသူကို ႏႈတ္ဆက္ လုိက္သည္။ အေမာေျပ မလိုလိုႏွင့္ အေမာဆို႔ သြားေသာ ခံစားမႈႏွစ္ခု လံုးကို တစ္ၿပိဳင္တည္း ခံစားလိုက္ရ သျဖင့္ စိတ္တို႔မွာ စည္းခ်က္ မထိန္းႏိုင္ဘဲ ေျပးလႊားေနသည္။ စီးပြားေရး အေျခအေန ေၾကာင့္လား။ ရာသီဥတု ေၾကာင့္လား။ လူမ်ား ေၾကာင့္လား။ ဘာမွန္း ေသခ်ာမသိရ ႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနသည္။ အိမ္တစ္အိမ္၏ စီးပြားေရးကို ေလ့လာရန္ သည္လည္း စာေရးသူတို႔ ေဒသက အိမ္ေတာ္ေတာ္ မ်ားမွာ ႐ိုးရာမပ်က္ အိမ္တိုင္အျမင့္မ်ား ေဆာက္ထားသျဖင့္ ခ်မ္းသာသည္၊ ဆင္းရဲသည္ ကို ေသခ်ာ ေဝခြဲရန္ လြယ္လြယ္ႏွင့္ မျဖစ္ႏုိင္ေပ။ စီးသည့္ ဆိုင္ကယ္ သည္လည္း ထုိင္းဘီးမ်ားသာ ျဖစ္သျဖင့္ မႏၲေလးၿမိဳ႕ ကဲ့သို႔ ထုိင္းဘီးစီး လွ်င္ အဆင္ေျပသူ၊ တ႐ုတ္ဘီးစီးလွ်င္ သာမန္ဆိုၿပီး အေပၚယံ ခြဲရန္ မလြယ္ေပ။ ထုိေၾကာင့္ ဘာေၾကာင့္ ၿခံေရာင္းမည္ကို ေသခ်ာ မသိႏုိင္ေသးေပ။

မေနႏုိင္သည့္ အဆံုးတြင္ ေရႊျဖဴ ၏ မိဘမ်ားကို ကိုယ္တိုင္ ေတြ႕ရန္  ခြင့္ေတာင္းလိုက္သည္။ စာေရးသူကို ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ပ်ဴငွာေဖာ္ေရြ စြာျဖင့္ ခရီးဦးႀကိဳ ျပဳသည္။ ၿခံထြက္ မာလကာသီးမ်ား၊ ဒူးရင္းသီး မ်ားျဖင့္ ဧည့္ခံသည္။ မရန္းသီးသုပ္ ႏွင့္ သစ္တိုသီးသုပ္ မွာ ေဒသထြက္ အစားအစာထဲမွ စာေရးသူ အႀကိဳက္ဆံုး ျဖစ္သည္။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးကို တစ္ဝက္ဝက္ကာ အလယ္တြင္ထြင္း၍ လက္ဖက္ႏွင့္ အေၾကာ္စံုအျပင္ ပုစြန္ေျခာက္မႈန္႔ႏွင့္ ၾကက္သြန္ျဖဴ  ဆီခ်က္မ်ား အစာသြပ္ထားသည့္ လက္ဖက္ အစာသြပ္မွာ စာေရးသူ အႀကိဳက္ေတြ႕ လွသည္။ ဤမွ် အမ်ဳိးေပါင္း စံုလင္ေအာင္ ဧည့္ခံေသာ အေနအထား ကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ စီးပြားပ်က္ ေလာက္သည္ထိ မျဖစ္ေသးမွန္း ေသခ်ာသည္။

စာေရးသူက ေရာ္ဘာၿခံကို ဝယ္ယူလုိေၾကာင္း ေျပာရာ အိမ္ရွင္အဘြားက စာေရးသူအား ၿခံကိုဘာေၾကာင့္ ဝယ္ခ်င္သလဲ ဟု ေမးသျဖင့္ စာေရးသူ အံ့ၾသသြားသည္။ ေနာက္မွ အတူပါလာေသာ ဦးႀကီးက စာေရးသူသည္ စာေရးဆရာမ တစ္ဦးျဖစ္ၿပီး ေရႊျဖဴႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အခ်ဳိ႕ အေၾကာင္းအရာ မ်ားကို သိခ်င္သျဖင့္ ေရႊျဖဴၿခံကို ဝယ္ယူလုိျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ရွင္းျပသည္။ သို႔မွ အိမ္ရွင္ အဘိုးႏွင့္ အဘြားတို႔သည္ သေဘာေပါက္ သြားၿပီး ဝမ္းသာအားရ ရယ္လိုက္ၾကသည္။ ''အေမတုိ႔က ၿခံေရာင္းမယ္ ဆုိင္းဘုတ္တပ္ၿပီး ကတည္းက ဝယ္မယ့္သူ လာရင္ စိတ္မခ်မ္းသာ ပါဘူးကြယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဒီေန႔ထိ မေရာင္းျဖစ္တာ။ အခုေတာ့ မေရာင္းဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ ပါၿပီ။ ဆိုင္းဘုတ္ေတာင္ ျဖဳတ္ေတာ့မယ္ ျဖဳတ္ေတာ့မယ္ နဲ႔ မျဖဳတ္ျဖစ္တာ။ လာဝယ္တဲ့ သူဆို အားနာတာနဲ႔ ဘာမွ မေျပာတာကဲြ႕''။ အိမ္ရွင္အဘြား ရွင္းျပမွ အားလံုး လိပ္ပတ္လည္ သြားသည္။ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္သည့္ အရာတစ္ခုကို လက္လႊတ္ လိုက္ရေတာ့မည့္ အခ်ိန္တြင္ ႏွေျမာတြန္႔တို ေသာစိတ္ လူတိုင္းတြင္ ျဖစ္တတ္ၾက သည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္သည္။

အေၾကာင္းစံုကို ေသခ်ာ ေမးၾကည့္မွ အဓိက တရားခံသည္ လုပ္သား အင္အားပင္ ျဖစ္သည္။ စာေရးသူ ေနထုိင္ေသာ အညာေဒသတြင္ အလုပ္သမား ရွားပါးလွသည္ ဆိုေသာ္လည္း ဤေလာက္ မဆိုးဟု ထင္သည္။ ယခု စာေရးသူတို႔ ေဒသတြင္ ျဖစ္ေနသည္က ယခင္ဘိုးစဥ္ ေဘာင္ဆက္ လုပ္ခဲ့ေသာ လုပ္သားမ်ား ပင္လွ်င္ သစၥာတရားကို စြန္႔ခြာကာ သာယာမႈေနာက္ လိုက္သြားၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ တစ္ဖက္ ႏိုင္ငံတြင္း မဟုတ္ဘဲ နယ္စပ္တြင္ပင္ လုပ္ခမ်ားမ်ား ရသျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး ေရာ္ဘာျခစ္သည့္ အလုပ္ကို မလုပ္ၾကေတာ့ေပ။ သက္ေသာင့္ သက္သာ လုပ္ရသည့္ အထည္ခ်ဳပ္ စက္႐ံုမ်ားတြင္ ဝင္ေရာက္ လုပ္ကိုင္သည္က မ်ားသည္။ ကိုယ္လုပ္ႏုိင္လွ်င္ လုပ္ႏိုင္သေလာက္ အပိုေၾကးလည္း ရသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ တစ္လလွ်င္ ေငြက်ပ္ ေလးသိန္း၊ ငါးသိန္းရသည့္ အလုပ္ကို ပန္ကာေအာက္ တြင္သာ လုပ္ရသည္က တစ္ေၾကာင္း သူ႔အေျပာ ၊ ငါ့အေျပာျဖင့္ အဆက္အသြယ္ ခ်ိတ္ဆက္လ်က္ တစ္ဦးစ တစ္ရြာလံုး ဆိုသကဲ့သို႔ပင္ ဟိုအိမ္ေမးလဲ ႏုိင္ငံျခားသြား၊ သည္အိမ္ေမးလဲ ႏုိင္ငံျခားျပန္ စသည္ျဖင့္ ဂုဏ္ၿပိဳင္၍ လည္းေကာင္း သျဖင့္ မသြားဘူးသူ မရွိေအာင္ သြားေနၾကသည္။

တစ္ဖက္မွ ၾကည့္လွ်င္လည္း ေရာ္ဘာျခစ္သည့္ အလုပ္မွာ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အသံၾကား႐ံုသာ အဆက္အသြယ္ ရၿပီး သူ႔အလုပ္၊ ကိုယ့္အလုပ္ တစ္ေနကုန္ ၿပီးေအာင္ လုပ္ရေသာ အလုပ္ျဖစ္သည့္ အျပင္ မိန္းကေလး တစ္ဦးအတြက္ အႏၲရာယ္ရွိေသာ ေရာ္ဘာေတာနက္ ထဲတြင္ မည္သူက ၾကာၾကာလုပ္ခ်င္ ပါမည္နည္း။ မည္သည့္ မိဘကေရာ စိတ္ခ်ၿပီး ထိုသားသမီးထံမွ ရေသာ လုပ္ခကို စားရက္ ပါမည္နည္း။ ေရာ္ဘာခင္းထဲတြင္ အရွက္ႏွင့္အသက္ လဲသြားရေသာ မိန္းကေလး မ်ားလည္း မေရတြက္ႏုိင္ သကဲ့သုိ႔ အရွက္ႏွင့္ ဂုဏ္သိကၡာအတြက္ ဘ၀မ်ားကုိ ျမႇဳပ္ႏွံလိုက္ရသည့္ မိန္းကေလး မ်ားလည္း မရွားေပ။ အလုပ္ရွင္ ဘက္ကလည္း ျဖစ္သမွ်ကိစၥ အဝဝကို တာဝန္ယူေျဖရွင္း ေပးသည္ မွန္ေသာ္လည္း ေသသည့္အသက္ အစားျပန္မရ သကဲ့သို႔ နစ္နာခဲ့ရသည့္ ဘဝအတြက္လည္း အၿမဲတေစ မည္သူက ကူညီေစာင့္ေရွာက္ ေပးႏိုင္မည္နည္း။ သို႔အတြက္ ေရျခားေျမျခား တြင္ လုပ္ခမ်ားမ်ား ႏွင့္ စြန္႔ရဲလွ်င္မင္း ျဖစ္ႏုိင္သည့္ လမ္းကိုသာ ေရြးၾကသည္။ သို႔အတြက္ လုပ္သားရွားပါး သည့္ဒဏ္ကို ေဒသတစ္ခုလံုးမွ လုပ္ငန္းရွင္မ်ား ခံရသည္။ က်န္သည့္ လုပ္သားမ်ား သည္လည္း ေငြႀကိဳေပးသည့္ လုပ္ငန္းရွင္ထံ အေျပးသြား ၾကရာ သူ႔ထက္ငါ တစ္ႏွစ္စာမက သံုးေလး ႏွစ္စာ ပိုေပးႏုိင္မွသာ အဆင္ေျပသည့္ အေနအထား ျဖစ္ေနသည္။ သည္ၾကားထဲ ရာသီဥတု ကေဖာက္၊ ကုန္ေစ်းႏႈန္း က တက္ႏွင့္ ၿခံပိုင္ရွင္ အေတာ္မ်ားမ်ား ၿခံမ်ားကို ေရာင္းၾကသည္။ မလုပ္ႏုိင္သည့္ အဆံုး ေငြနည္းနည္းျဖင့္ ေရာင္းကာ သူမ်ားထံမွ ေရာ္ဘာေစး ဝယ္၍ လုပ္ငန္းကို လည္ပတ္ၾကသည္။ ပစၥည္းကို ေစ်းႀကီးေပး ဝယ္ရသည္ မွန္ေသာ္လည္း လုပ္သားေငြႀကိဳ ေပးရျခင္းႏွင့္ စာလွ်င္ သက္သာသည္ ဟု အေတာ္မ်ားမ်ား က ရင္ဖြင့္ၾကသည္။

''အဘြားတို႔မွာ အလုပ္သမားေ တြကိုပဲ ေၾကာက္ေနရ တာကြဲ႕။ သူတို႔ ေငြလိုတယ္ ဆို ခ်က္ခ်င္းေပးႏုိင္မွ၊ မေပးႏိုင္လို႔ အလုပ္ေျပာင္း မယ္ဆိုလဲ ႀကိဳေပးေငြေတြက ရွိေနျပန္ ေသးတယ္။ ျပန္ဆပ္မယ္ ေျပာေပမယ့္ ခဏခဏေတာ့ ဘယ္သြားေတာင္း ႏုိင္မွာလဲ''။ အိမ္ရွင္အဘြား အေျပာအဆံုးတြင္ အိမ္ရွင္ အဘုိးကလည္း " ဒါတင္ ဘယ္ကအံုးမလဲ သူတို႔ ေငြျပန္ေပးတာ ေနာက္ ၊ ကုိယ္က လုပ္သား မရွိလုိ႔ မေစး မသိမ္းႏိုင္ရင္ ဆံုး႐ံႈးမႈက မ်ားၿပီေလ။ ဒါကိုသိေတာ့ လဲ သူတို႔ကိုပဲ ေၾကာက္ေနရ တာေပါ့။ မိသားစုလိုက္ ေနစရာ၊ စားစရာ ေပးထားရင္သာ ေတာ္တန္႐ံု မေျပာင္းတာ။ ဒါေတာင္ တစ္ခါတစ္ခါ ၿခိမ္းေျခာက္ ေသးသကြဲ႕။ ေအးဓားျပေတြ လိုပါပဲ'' ဟု ရယ္က်ဲက်ဲ ေျပာကာ ေရေႏြးကို တစ္က်ဳိက္ ေမာ့ေသာက္ လိုက္သည္။ သူတို႔ကို ၾကည့္ကာ ဤ အသက္အရြယ္ႏွင့္ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ လုပ္ကိုင္ခဲ့ေသာ အလုပ္တစ္ခုကို မစြန္႔ႏုိင္၍သာ သည္းခံလုပ္ ေနၾကျခင္း ျဖစ္ဟန္တူသည္။ သူတို႔၏ မ်က္ဝန္းမ်ားႏွင့္ ကြာျခားစြာ သူတို႔၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မ်ားသည္ အေရာင္ေတာက္ပ ေနသည္။ တစ္ေန႔တြင္ ေရႊျဖဴ ေခၚ ေရာ္ဘာေစးကုိ တန္ဖိုးထားသူ မ်ားလာၿပီး လိုလိုခ်င္ခ်င္ ျဖစ္သည့္တစ္ေန႔ သူတုိ႔ဒုကၡ ေတြလည္း ေျပေပ်ာက္ ၿငိမ္းသြားလိမ့္မည္ ဟု ေမွ်ာ္လင့္ထား ၾကသည္။ စာေရးသူ ကေတာ့ ေရႊျဖဴႏွင့္ သူ၏ မိသားစုအတြက္ ဘာမွ် လုပ္ေပး ႏုိင္စြမ္း မရွိေသာ္လည္း ျမန္မာ့ေရႊျဖဴ အစြမ္း ကမၻာလႊမ္း ပါေစဟုသာ ရင္ထဲမွ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဆုေတာင္းေပး ေနမိသည္။

ရတနာပံုေန႔စဥ္ ၊ စာ(၂၃)