သတိတစ္ခ်က္ အလစ္တြင္ . . .
( မဒါေလး )
ဆိုင္ကယ္ကို တြန္းရင္း ၿခံထဲမွ ခပ္ျမန္ျမန္ ထြက္မည္ ျပင္လုိက္ေ သာ္လည္း ေနာက္က်သြား ေလၿပီ။ အေမ၏ စိတ္ျမန္ႏႈန္းသည္ စာေရးသူ ဆိုင္ကယ္စီး သည္ထက္ ပိုျမန္ေနသည္။ ''အရင္လိုလို႔ ခိုင္းပါတယ္။ ဒီနားေလးကို ဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္ ယူရတာနဲ႔၊ အက်ႌရွည္ ဝတ္ရတာနဲ႔ ငါ့ဘာသာသြားရင္ ျပန္ေရာက္ၿပီ''။ အေမ့အေျပာ မဆံုးခင္မွာပင္ ဆိုင္ကယ္စက္ ႏႈိးကာ အျမန္ထြက္ခဲ့ လိုက္သည္။ ယခင္က စာေရးသူ သည္ ဆိုင္ကယ္စီး ၾကမ္းၿပီး ျမန္လည္း ျမန္သည္။ စာေရးသူ ေနာက္လူ လိုက္လွ်င္လည္း မႀကိဳက္ မိမိထင္ရာ ဝင္ခ်င္သည့္ လမ္းကဝင္ၿပီး ထြက္ခ်င္သည့္ လမ္းကထြက္သည္။ မၾကာခဏ ဆိုင္ကယ္ တုိက္သည္၊ လဲသည္။ ဆိုင္ကယ္ တစ္စီးလံုးလည္း ရစရာ မရွိေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။ အေမကပင္ သည္ေလာက္ ဆိုင္ကယ္စီး ၾကမ္းတာ တစ္ေန႔ ဒုကၡေတြ႕မွ မွတ္မည္။ ဒုကၡ မျဖစ္ခင္ေတာ့ မိဘစကားကို နားဝင္မည္ မဟုတ္ဟု မၾကာခဏ ေျပာတတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ က႐ုဏာေဒါ ေသာျဖင့္ တစ္ခုခုျဖစ္၍ ဆုိင္ကယ္ပ်က္တာ ကိစၥမဟုတ္ဘူး ေျခလက္ျပတ္ မွျဖင့္ လူျဖစ္႐ႈံးၿပီ ဟုလည္း ေျပာတတ္သည္။ ထိုစဥ္က အေမ့စကားမ်ား စာေရးသူ နားထဲမဝင္ ခဲ့မွန္း ယခု စာေရးသူ ဝန္ခံသည္။
စာေရးသူတုိ႔ မိသားစု လူစံုခ်ိန္သည္ ညရွစ္နာရီေက်ာ္ ကိုးနာရီ အေဖအလုပ္မွ ျပန္လာခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ ဝန္ထမ္းျဖစ္ၿပီး အလုပ္မ်ားသည့္ ဌာနျဖစ္သျဖင့္ အေဖအိမ္၌ ေနရခ်ိန္သည္ အလြန္တိုေတာင္း လြန္းလွသည္။ စာေရးသူတို႔ မိသားစု၏ အေလ့အက်င့္ ေကာင္းတစ္ခု သည္ လူစံုမွ ထမင္းစားျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ အေဖမည္မွ် ေနာက္က်၊ ေနာက္က် အေမ အပါအဝင္ စာေရးသူတို႔ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ အေဖ ျပန္အလာကို ေစာင့္ၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ အလြန္ ေနာက္ က်ေသာ ေန႔မ်ားတြင္ အေဖက လူႀကံဳႏွင့္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဖုန္းႏွင့္ ေသာ္လည္းေကာင္း အေၾကာင္းၾကား လွ်င္ ကေလးမ်ားကို အဆာေျပ တစ္ခုခု အေမေကြၽးထား တတ္သည္။ အျပင္ ညစာစားပြဲမ်ား ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းေကာင္း အေဖကေတာ့ အိမ္ထမင္း ကိုပင္ အၿမဲဂ႐ုတစိုက္ စားတတ္သည္။ အေမ့လက္ရာ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာကို စာေရးသူတို႔ ဘယ္လိုဆိုင္ ထမင္းဟင္းႏွင့္မွ် မလဲႏုိင္ခဲ့ပါ။ စာေရးသူ တကၠသိုလ္ေရာက္ သည္အထိ ထမင္းခ်ဳိင့္ ထည့္သည္။ ဒုတိယႏွစ္ ေရာက္ေတာ့ အေမက ေက်ာင္းသားပီပီ ထမင္းခ်ဳိင့္ မထည့္ဘဲ သူငယ္ခ်င္း မ်ားႏွင့္ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ သြားရန္ ထမင္းခ်ဳိင့္ထည့္ မေပးေတာ့ေပ။ ေက်ာင္းတြင္ မည့္သည့္ အစားအစာ စားခဲ့စားခဲ့ အိမ္ျပန္ေရာက္ သည္ႏွင့္ အေမ့လက္ရာ ထမင္းကို စားလိုက္ရမွ တစ္ေန႔တာ အတြက္ ထမင္းစားၿပီး သည္ဟု ထင္မွတ္မိသည္။
အေဖ၏ စိတ္ကူးသည္ အစိုးရအလုပ္မွ အၿငိမ္းစား ယူၿပီးလွ်င္ ၿခံက်ယ္က်ယ္ ႀကီးႀကီး တစ္ၿခံဝယ္မည္။ ထိုၿခံထဲတြင္ အိမ္ႀကီးႀကီး တစ္လံုးေဆာက္ကာ သားမ်ား၊ သမီးမ်ား၊ ေျမးမ်ားႏွင့္ မိသားစုအတူ ေနမည္။ အိမ္ေနာက္တြင္ အေဖ့အႀကိဳက္ ဒန္႔သလြန္ပင္၊ ေပါက္ပန္းျဖဴပင္၊ သေဘၤာပင္၊ င႐ုတ္၊ ခ်ဥ္ေပါင္၊ ကန္စြန္း၊ ဟင္းႏုနယ္၊ ခရမ္းသီးပင္မ်ား အျပည့္စိုက္မည္။ အိမ္ေရွ႕တြင္ေတာ့ အေမ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာ စံပယ္ပင္ႏွင့္ ႏွင္းဆီပင္မ်ား ၿခံအေရွ႕တြင္ ေဝေနေအာင္ စိုက္မည္။ ၿပီးလွ်င္ စာေရး၊ စာဖတ္ျခင္းျဖင့္ အေဖ၏ ဘဝအေတြ႕အႀကံဳ မ်ားကို စာအုပ္ ထုတ္မည္ဟု ေျပာဖူးသည္။ အေဖ၏ ငယ္စဥ္အိပ္မက္မွာ စာေရးဆရာ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့သည္ ဟုလည္း မၾကာမၾကာ ေျပာဖူးသည္။
ညစဥ္ အေဖအိပ္ရာ မဝင္ခင္ စာေရးသူတို႔ ေမာင္ႏွမ နင္းႏွိပ္ေပးရင္း အေဖ ေျပာျပေသာ အေဖ့ဘဝ အေတြ႕အႀကံဳမ်ား၊ လုပ္ငန္းခြင္ အခက္အခဲ ႏွင့္ ျဖတ္ေက်ာ္ ရေသာ အတားအဆီးမ်ား၊ အေမႏွင့္ ေတြ႕ကာ ပိုးပန္းခဲ့ပံုမ်ားကို မ႐ိုးေအာင္ နားေထာင္ခဲ့ရသည္။ အေဖ့ကို ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး အလုအယက္ နင္းႏွိပ္ေပး ရသည္ကလည္း စာေရးသူတို႔ မိသားစုအတြက္ ေပ်ာ္စရာတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ရသည္။
အေဖႏွင့္အေမ သည္ သာမန္ဝန္ထမ္း ဘဝမွ ႀကိဳးစားလာရ သူမ်ားျဖစ္သျဖင့္ စည္းစနစ္ ႀကီးသည္။ ေစ့စပ္ ေသခ်ာသည္။ သူတစ္ပါးအေပၚ တြင္လည္း အလြန္က႐ုဏာ ထားတတ္သည္။ သို႔အတြက္ သားသမီးမ်ား ကိုလည္း အထူးၾကပ္မတ္ကာ စည္းစနစ္က်က် ျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္သည္။ အထူးသျဖင့္ စာေရးသူတုိ႔ ေမာင္ႏွမမ်ား၏ ပညာေရး အတြက္ အေဖ ႏွင့္အေမ ႏွစ္ဦးလံုး ၿခိဳးၿခံေခြၽတာကာ အနစ္နာခံခဲ့ ၾကသည္။ ဤသည္ပင္ ေျပာ၍ မကုန္ႏိုင္ေသာ အေဖႏွင့္အေမ၏ ေမတၱာတရားပင္ ျဖစ္သည္။ စာေရးသူ ဘြဲ႕ရေသာႏွစ္တြင္ တစ္မိသားစုလံုး၌ အေဖသည္ အေပ်ာ္ဆံုး ျဖစ္ေနသည္။ သားသမီးမ်ား အားလံုးဘြဲ႕ရလွ်င္ တာဝန္မွ အနားယူ ေတာ့မည္။
အနားယူရန္လည္း သိပ္မလိုေတာ့ သျဖင့္ က်န္သားသမီး မ်ားကိုလည္း တစ္ႏွစ္တစ္တန္း မွန္မွန္ေအာင္ရန္ အတြက္ စာကိုအထူး ႀကိဳးစားၾကရန္ တိုက္တြန္းသည္။ မိသားစု ဆံုခ်ိန္တြင္ အနားယူလွ်င္ ေနမည့္ အိမ္ၿခံအေၾကာင္း ဝိုင္းဖြဲ႕ကာ တစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိး စဥ္းစား ၾကသည္။ ၿမိဳ႕ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ၿခံက်ယ္က်ယ္ႏွင့္ ေအးေအးေဆးေဆး ေနလိုေသာ အေဖ၏ ဆႏၵႏွင့္ သားသမီး မ်ား၏ တိုးတက္ေရး အတြက္ ၿမိဳ႕တြင္ပင္ သင့္တင့္ေသာ ေနရာတစ္ခုတြင္ အေျခခ် လိုေသာ အေမ၏ ဆႏၵၾကားတြင္ စာေရးသူ တို႔မွာလည္း ဗ်ာမ်ား ေနေတာ့သည္။
တစ္ခုေသာ ညေနခင္းတြင္ အေဖ၏႐ံုးမွ တပည့္တစ္ဦး အိမ္သို႔အေျပး ေရာက္လာသည္။ အေဖ့ကို ေဆး႐ံုတြင္ လိုက္ေတြ႕ရန္ အေမ့ကို လာေခၚျခင္း ျဖစ္သည္။ အက်ဳိးရယ္၊ အေၾကာင္းရယ္ တိတိက်က် မသိရေသးသည္မုိ႔ စိတ္မပူရန္ အေမက မွာခဲ့ေသာ္လည္း စာေရးသူတုိ႔ စိတ္မပူဘဲ မေနႏိုင္ပါ။ သည္လိုႏွင့္ နာရီမ်ား တစ္ပတ္ၿပီး တစ္ပတ္ လည္သြားသည္။ ဘာသတင္းမွ် မၾကားရပါ။ ည ဆယ့္ႏွစ္နာရီ ေက်ာ္တြင္ ႐ံုးမွ ကားတစ္စီးျဖင့္ စာေရးသူတို႔ ေမာင္ႏွမကို လာေခၚသည္။ ထိုအခ်ိန္ထိ စာေရးသူတုိ႔ မေမွ်ာ္လင့္ ထားေသာ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခု စာေရးသူတို႔ ဘဝအတြင္းသို႔ အမွတ္တမဲ့ ဝင္ေရာက္ လာမည္ကို ႀကိဳမသိခဲ့ေပ။ ေဆး႐ံုႀကီး အေရးေပၚခန္း ေရွ႕တြင္ အေမသည္ ငုတ္တုတ္ေလး ထိုင္ေနသည္။ ထိုင္ေနေသာ အေမ့ကို ေတြ႕ရသျဖင့္ အားလံုး စိတ္သက္သာရာ ရသြားသည္။ စာေရးသူတုိ႔ကုိ အေဖ့အား ၀င္ေတြ႕ရန္ ေျပာသျဖင့္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပင္ ဝင္လာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ စာေရးသူ ေမွ်ာ္လင့္ မထားေသာ အေဖ၏ ႐ုပ္ခႏၶာကို ေတြ႕လိုက္ရေသာ အခါ ႐ုတ္တရက္ ၾကက္ေသေသသ ြားသည္။ အာေခါင္မ်ား ခမ္းေျခာက္ လာသည္။ အေဖဟု ႏႈတ္မွ ေခၚေနေသာ္လည္း အသံသည္ ထြက္မလာ။ အေဖ့ကို ေၾကာင္ၾကည့္ကာ ေဝခြဲမရ ျဖစ္ေနသည္။ စာေရးသူ၏ ေနာက္ မွ ေမာင္ႏွမမ်ားက အေဖဟု ေခၚကာ ေအာ္ငို ေနၾကသည္။ အေမ၏ မင္းအေဖ မရွိေတာ့ဘူး၊ မင္းအေဖ အေမတို႔ကို ထားခဲ့ၿပီ ဆိုသည့္ အသံမ်ား နားထဲျပည့္လွ်ံ လာသည္။ ထိုအခ်ိန္မွ စာေရးသူ သတိဝင္လာၿပီး မ်က္ရည္မ်ား တစ္ေပါက္ေပါက္ က်ကာ အေဖ့နားသို႔ တိုးသြားလိုက္သည္။ စာေရးသူ၏ ရင္ေခါင္းထဲမွ ေအာ္သံမ်ား အေဖမၾကားႏိုင္ ေတာ့ပါ။
ထိုေန႔ ႐ံုးအဆင္းတြင္ အိမ္သို႔ျပန္ရန္ ျပင္ေနစဥ္ အေရးကိစၥ ေပၚလာသျဖင့္ ဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္ မေဆာင္းဘဲ ႐ံုးထဲမွ အေဖထြက္ အလာတြင္ ရမ္းကားစြာ ေမာင္းႏွင္ လာေသာ ဆိုင္ကယ္ တစ္စီးက အေဖ့ကို ဝင္တိုက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ေနာက္မွ သိခဲ့ရသည္။ စည္းကမ္းကို တန္ဖိုးထားေသာ အေဖ သတိတစ္ခ်က္ အလစ္တြင္ အသက္ကိုပါ ေပးဆပ္ လိုက္ရသည္။ ထို႔အတြက္ စာေရးသူ ယူက်ံဳးမရ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ထိုအခ်ိန္ မွစ၍ ဆိုင္ကယ္စက္သံ ျပင္းျပင္းၾကားလွ်င္ စာေရးသူ ေၾကာက္တတ္ လာသည္။ ဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္ မပါဘဲ ဆိုင္ကယ္ေပၚ မထိုင္ရဲေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ စာေရးသူ ဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္ ေဆာင္းကာ ဆိုင္ကယ္ ၾကမ္းၾကမ္း မစီးသည္က လြဲလွ်င္ အေဖ၏ ဆႏၵမ်ား ျပည့္ဝ မသြားခဲ့ပါ။
အေဖ ျဖစ္ခ်င္ေသာ ၿခံက်ယ္က်ယ္ ႏွင့္ အိမ္ႀကီးႀကီး လည္း စာေရးသူတုိ႔ မပိုင္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ ေမာင္ႏွမ မ်ားလည္း ကိုယ္စီ အလုပ္ဝင္သူ ကဝင္၊ အိမ္ေထာင္က် သူကက်ႏွင့္ တစ္ေယာက္ တစ္ေနရာစီ ျဖစ္ေနသည္။ အေမ၏ ၿမိဳ႕ေပၚမွ ၿခံက်ဥ္းေလးတြင္ ထမင္း ေစာင့္စားသူလည္း မရွိ။ ညေနခင္း ဝိုင္းဖြဲ႕ စကားေျပာ သူလည္းမရွိ။ အရာ အားလံုးသည္ တိတ္ဆိတ္၍ ေနေတာ့သည္။
ရတနာပံုေန႔စဥ္ ၊ စာ(၂၃)
( မဒါေလး )
ဆိုင္ကယ္ကို တြန္းရင္း ၿခံထဲမွ ခပ္ျမန္ျမန္ ထြက္မည္ ျပင္လုိက္ေ သာ္လည္း ေနာက္က်သြား ေလၿပီ။ အေမ၏ စိတ္ျမန္ႏႈန္းသည္ စာေရးသူ ဆိုင္ကယ္စီး သည္ထက္ ပိုျမန္ေနသည္။ ''အရင္လိုလို႔ ခိုင္းပါတယ္။ ဒီနားေလးကို ဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္ ယူရတာနဲ႔၊ အက်ႌရွည္ ဝတ္ရတာနဲ႔ ငါ့ဘာသာသြားရင္ ျပန္ေရာက္ၿပီ''။ အေမ့အေျပာ မဆံုးခင္မွာပင္ ဆိုင္ကယ္စက္ ႏႈိးကာ အျမန္ထြက္ခဲ့ လိုက္သည္။ ယခင္က စာေရးသူ သည္ ဆိုင္ကယ္စီး ၾကမ္းၿပီး ျမန္လည္း ျမန္သည္။ စာေရးသူ ေနာက္လူ လိုက္လွ်င္လည္း မႀကိဳက္ မိမိထင္ရာ ဝင္ခ်င္သည့္ လမ္းကဝင္ၿပီး ထြက္ခ်င္သည့္ လမ္းကထြက္သည္။ မၾကာခဏ ဆိုင္ကယ္ တုိက္သည္၊ လဲသည္။ ဆိုင္ကယ္ တစ္စီးလံုးလည္း ရစရာ မရွိေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။ အေမကပင္ သည္ေလာက္ ဆိုင္ကယ္စီး ၾကမ္းတာ တစ္ေန႔ ဒုကၡေတြ႕မွ မွတ္မည္။ ဒုကၡ မျဖစ္ခင္ေတာ့ မိဘစကားကို နားဝင္မည္ မဟုတ္ဟု မၾကာခဏ ေျပာတတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ က႐ုဏာေဒါ ေသာျဖင့္ တစ္ခုခုျဖစ္၍ ဆုိင္ကယ္ပ်က္တာ ကိစၥမဟုတ္ဘူး ေျခလက္ျပတ္ မွျဖင့္ လူျဖစ္႐ႈံးၿပီ ဟုလည္း ေျပာတတ္သည္။ ထိုစဥ္က အေမ့စကားမ်ား စာေရးသူ နားထဲမဝင္ ခဲ့မွန္း ယခု စာေရးသူ ဝန္ခံသည္။စာေရးသူတုိ႔ မိသားစု လူစံုခ်ိန္သည္ ညရွစ္နာရီေက်ာ္ ကိုးနာရီ အေဖအလုပ္မွ ျပန္လာခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ ဝန္ထမ္းျဖစ္ၿပီး အလုပ္မ်ားသည့္ ဌာနျဖစ္သျဖင့္ အေဖအိမ္၌ ေနရခ်ိန္သည္ အလြန္တိုေတာင္း လြန္းလွသည္။ စာေရးသူတို႔ မိသားစု၏ အေလ့အက်င့္ ေကာင္းတစ္ခု သည္ လူစံုမွ ထမင္းစားျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ အေဖမည္မွ် ေနာက္က်၊ ေနာက္က် အေမ အပါအဝင္ စာေရးသူတို႔ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ အေဖ ျပန္အလာကို ေစာင့္ၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ အလြန္ ေနာက္ က်ေသာ ေန႔မ်ားတြင္ အေဖက လူႀကံဳႏွင့္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဖုန္းႏွင့္ ေသာ္လည္းေကာင္း အေၾကာင္းၾကား လွ်င္ ကေလးမ်ားကို အဆာေျပ တစ္ခုခု အေမေကြၽးထား တတ္သည္။ အျပင္ ညစာစားပြဲမ်ား ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းေကာင္း အေဖကေတာ့ အိမ္ထမင္း ကိုပင္ အၿမဲဂ႐ုတစိုက္ စားတတ္သည္။ အေမ့လက္ရာ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာကို စာေရးသူတို႔ ဘယ္လိုဆိုင္ ထမင္းဟင္းႏွင့္မွ် မလဲႏုိင္ခဲ့ပါ။ စာေရးသူ တကၠသိုလ္ေရာက္ သည္အထိ ထမင္းခ်ဳိင့္ ထည့္သည္။ ဒုတိယႏွစ္ ေရာက္ေတာ့ အေမက ေက်ာင္းသားပီပီ ထမင္းခ်ဳိင့္ မထည့္ဘဲ သူငယ္ခ်င္း မ်ားႏွင့္ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ သြားရန္ ထမင္းခ်ဳိင့္ထည့္ မေပးေတာ့ေပ။ ေက်ာင္းတြင္ မည့္သည့္ အစားအစာ စားခဲ့စားခဲ့ အိမ္ျပန္ေရာက္ သည္ႏွင့္ အေမ့လက္ရာ ထမင္းကို စားလိုက္ရမွ တစ္ေန႔တာ အတြက္ ထမင္းစားၿပီး သည္ဟု ထင္မွတ္မိသည္။
အေဖ၏ စိတ္ကူးသည္ အစိုးရအလုပ္မွ အၿငိမ္းစား ယူၿပီးလွ်င္ ၿခံက်ယ္က်ယ္ ႀကီးႀကီး တစ္ၿခံဝယ္မည္။ ထိုၿခံထဲတြင္ အိမ္ႀကီးႀကီး တစ္လံုးေဆာက္ကာ သားမ်ား၊ သမီးမ်ား၊ ေျမးမ်ားႏွင့္ မိသားစုအတူ ေနမည္။ အိမ္ေနာက္တြင္ အေဖ့အႀကိဳက္ ဒန္႔သလြန္ပင္၊ ေပါက္ပန္းျဖဴပင္၊ သေဘၤာပင္၊ င႐ုတ္၊ ခ်ဥ္ေပါင္၊ ကန္စြန္း၊ ဟင္းႏုနယ္၊ ခရမ္းသီးပင္မ်ား အျပည့္စိုက္မည္။ အိမ္ေရွ႕တြင္ေတာ့ အေမ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာ စံပယ္ပင္ႏွင့္ ႏွင္းဆီပင္မ်ား ၿခံအေရွ႕တြင္ ေဝေနေအာင္ စိုက္မည္။ ၿပီးလွ်င္ စာေရး၊ စာဖတ္ျခင္းျဖင့္ အေဖ၏ ဘဝအေတြ႕အႀကံဳ မ်ားကို စာအုပ္ ထုတ္မည္ဟု ေျပာဖူးသည္။ အေဖ၏ ငယ္စဥ္အိပ္မက္မွာ စာေရးဆရာ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့သည္ ဟုလည္း မၾကာမၾကာ ေျပာဖူးသည္။
ညစဥ္ အေဖအိပ္ရာ မဝင္ခင္ စာေရးသူတို႔ ေမာင္ႏွမ နင္းႏွိပ္ေပးရင္း အေဖ ေျပာျပေသာ အေဖ့ဘဝ အေတြ႕အႀကံဳမ်ား၊ လုပ္ငန္းခြင္ အခက္အခဲ ႏွင့္ ျဖတ္ေက်ာ္ ရေသာ အတားအဆီးမ်ား၊ အေမႏွင့္ ေတြ႕ကာ ပိုးပန္းခဲ့ပံုမ်ားကို မ႐ိုးေအာင္ နားေထာင္ခဲ့ရသည္။ အေဖ့ကို ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး အလုအယက္ နင္းႏွိပ္ေပး ရသည္ကလည္း စာေရးသူတို႔ မိသားစုအတြက္ ေပ်ာ္စရာတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ရသည္။
အေဖႏွင့္အေမ သည္ သာမန္ဝန္ထမ္း ဘဝမွ ႀကိဳးစားလာရ သူမ်ားျဖစ္သျဖင့္ စည္းစနစ္ ႀကီးသည္။ ေစ့စပ္ ေသခ်ာသည္။ သူတစ္ပါးအေပၚ တြင္လည္း အလြန္က႐ုဏာ ထားတတ္သည္။ သို႔အတြက္ သားသမီးမ်ား ကိုလည္း အထူးၾကပ္မတ္ကာ စည္းစနစ္က်က် ျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္သည္။ အထူးသျဖင့္ စာေရးသူတုိ႔ ေမာင္ႏွမမ်ား၏ ပညာေရး အတြက္ အေဖ ႏွင့္အေမ ႏွစ္ဦးလံုး ၿခိဳးၿခံေခြၽတာကာ အနစ္နာခံခဲ့ ၾကသည္။ ဤသည္ပင္ ေျပာ၍ မကုန္ႏိုင္ေသာ အေဖႏွင့္အေမ၏ ေမတၱာတရားပင္ ျဖစ္သည္။ စာေရးသူ ဘြဲ႕ရေသာႏွစ္တြင္ တစ္မိသားစုလံုး၌ အေဖသည္ အေပ်ာ္ဆံုး ျဖစ္ေနသည္။ သားသမီးမ်ား အားလံုးဘြဲ႕ရလွ်င္ တာဝန္မွ အနားယူ ေတာ့မည္။
အနားယူရန္လည္း သိပ္မလိုေတာ့ သျဖင့္ က်န္သားသမီး မ်ားကိုလည္း တစ္ႏွစ္တစ္တန္း မွန္မွန္ေအာင္ရန္ အတြက္ စာကိုအထူး ႀကိဳးစားၾကရန္ တိုက္တြန္းသည္။ မိသားစု ဆံုခ်ိန္တြင္ အနားယူလွ်င္ ေနမည့္ အိမ္ၿခံအေၾကာင္း ဝိုင္းဖြဲ႕ကာ တစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိး စဥ္းစား ၾကသည္။ ၿမိဳ႕ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ၿခံက်ယ္က်ယ္ႏွင့္ ေအးေအးေဆးေဆး ေနလိုေသာ အေဖ၏ ဆႏၵႏွင့္ သားသမီး မ်ား၏ တိုးတက္ေရး အတြက္ ၿမိဳ႕တြင္ပင္ သင့္တင့္ေသာ ေနရာတစ္ခုတြင္ အေျခခ် လိုေသာ အေမ၏ ဆႏၵၾကားတြင္ စာေရးသူ တို႔မွာလည္း ဗ်ာမ်ား ေနေတာ့သည္။
တစ္ခုေသာ ညေနခင္းတြင္ အေဖ၏႐ံုးမွ တပည့္တစ္ဦး အိမ္သို႔အေျပး ေရာက္လာသည္။ အေဖ့ကို ေဆး႐ံုတြင္ လိုက္ေတြ႕ရန္ အေမ့ကို လာေခၚျခင္း ျဖစ္သည္။ အက်ဳိးရယ္၊ အေၾကာင္းရယ္ တိတိက်က် မသိရေသးသည္မုိ႔ စိတ္မပူရန္ အေမက မွာခဲ့ေသာ္လည္း စာေရးသူတုိ႔ စိတ္မပူဘဲ မေနႏိုင္ပါ။ သည္လိုႏွင့္ နာရီမ်ား တစ္ပတ္ၿပီး တစ္ပတ္ လည္သြားသည္။ ဘာသတင္းမွ် မၾကားရပါ။ ည ဆယ့္ႏွစ္နာရီ ေက်ာ္တြင္ ႐ံုးမွ ကားတစ္စီးျဖင့္ စာေရးသူတို႔ ေမာင္ႏွမကို လာေခၚသည္။ ထိုအခ်ိန္ထိ စာေရးသူတုိ႔ မေမွ်ာ္လင့္ ထားေသာ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခု စာေရးသူတို႔ ဘဝအတြင္းသို႔ အမွတ္တမဲ့ ဝင္ေရာက္ လာမည္ကို ႀကိဳမသိခဲ့ေပ။ ေဆး႐ံုႀကီး အေရးေပၚခန္း ေရွ႕တြင္ အေမသည္ ငုတ္တုတ္ေလး ထိုင္ေနသည္။ ထိုင္ေနေသာ အေမ့ကို ေတြ႕ရသျဖင့္ အားလံုး စိတ္သက္သာရာ ရသြားသည္။ စာေရးသူတုိ႔ကုိ အေဖ့အား ၀င္ေတြ႕ရန္ ေျပာသျဖင့္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပင္ ဝင္လာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ စာေရးသူ ေမွ်ာ္လင့္ မထားေသာ အေဖ၏ ႐ုပ္ခႏၶာကို ေတြ႕လိုက္ရေသာ အခါ ႐ုတ္တရက္ ၾကက္ေသေသသ ြားသည္။ အာေခါင္မ်ား ခမ္းေျခာက္ လာသည္။ အေဖဟု ႏႈတ္မွ ေခၚေနေသာ္လည္း အသံသည္ ထြက္မလာ။ အေဖ့ကို ေၾကာင္ၾကည့္ကာ ေဝခြဲမရ ျဖစ္ေနသည္။ စာေရးသူ၏ ေနာက္ မွ ေမာင္ႏွမမ်ားက အေဖဟု ေခၚကာ ေအာ္ငို ေနၾကသည္။ အေမ၏ မင္းအေဖ မရွိေတာ့ဘူး၊ မင္းအေဖ အေမတို႔ကို ထားခဲ့ၿပီ ဆိုသည့္ အသံမ်ား နားထဲျပည့္လွ်ံ လာသည္။ ထိုအခ်ိန္မွ စာေရးသူ သတိဝင္လာၿပီး မ်က္ရည္မ်ား တစ္ေပါက္ေပါက္ က်ကာ အေဖ့နားသို႔ တိုးသြားလိုက္သည္။ စာေရးသူ၏ ရင္ေခါင္းထဲမွ ေအာ္သံမ်ား အေဖမၾကားႏိုင္ ေတာ့ပါ။
ထိုေန႔ ႐ံုးအဆင္းတြင္ အိမ္သို႔ျပန္ရန္ ျပင္ေနစဥ္ အေရးကိစၥ ေပၚလာသျဖင့္ ဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္ မေဆာင္းဘဲ ႐ံုးထဲမွ အေဖထြက္ အလာတြင္ ရမ္းကားစြာ ေမာင္းႏွင္ လာေသာ ဆိုင္ကယ္ တစ္စီးက အေဖ့ကို ဝင္တိုက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ေနာက္မွ သိခဲ့ရသည္။ စည္းကမ္းကို တန္ဖိုးထားေသာ အေဖ သတိတစ္ခ်က္ အလစ္တြင္ အသက္ကိုပါ ေပးဆပ္ လိုက္ရသည္။ ထို႔အတြက္ စာေရးသူ ယူက်ံဳးမရ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ထိုအခ်ိန္ မွစ၍ ဆိုင္ကယ္စက္သံ ျပင္းျပင္းၾကားလွ်င္ စာေရးသူ ေၾကာက္တတ္ လာသည္။ ဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္ မပါဘဲ ဆိုင္ကယ္ေပၚ မထိုင္ရဲေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ စာေရးသူ ဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္ ေဆာင္းကာ ဆိုင္ကယ္ ၾကမ္းၾကမ္း မစီးသည္က လြဲလွ်င္ အေဖ၏ ဆႏၵမ်ား ျပည့္ဝ မသြားခဲ့ပါ။
အေဖ ျဖစ္ခ်င္ေသာ ၿခံက်ယ္က်ယ္ ႏွင့္ အိမ္ႀကီးႀကီး လည္း စာေရးသူတုိ႔ မပိုင္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ ေမာင္ႏွမ မ်ားလည္း ကိုယ္စီ အလုပ္ဝင္သူ ကဝင္၊ အိမ္ေထာင္က် သူကက်ႏွင့္ တစ္ေယာက္ တစ္ေနရာစီ ျဖစ္ေနသည္။ အေမ၏ ၿမိဳ႕ေပၚမွ ၿခံက်ဥ္းေလးတြင္ ထမင္း ေစာင့္စားသူလည္း မရွိ။ ညေနခင္း ဝိုင္းဖြဲ႕ စကားေျပာ သူလည္းမရွိ။ အရာ အားလံုးသည္ တိတ္ဆိတ္၍ ေနေတာ့သည္။
ရတနာပံုေန႔စဥ္ ၊ စာ(၂၃)
No comments:
Post a Comment