မိဘတုိ႔ ႐ုပ္ရည္
စိုင္းဆုိင္၀မ္းတစ္
မူႀကိဳေက်ာင္းသား၊ မူလတန္း ေက်ာင္းသား အရြယ္ေတြ ဆိုတာ ကိုယ့္မိဘ ေတြကုိ ဂုဏ္ေဖာ္ တတ္ၾက ပါတယ္။ တို႔ေဖေဖက ဗုိလ္မွဴး၊ တို႔ေမေမ က ဆရာဝန္မႀကီး။ ေဟ့ တို႔ေဖေဖက ၫႊန္ၾကားေရးမွဴး တို႔ေမေမက ကုမၸဏီ ေထာင္ထားတာ။ တို႔ေဖေဖက ႐ုပ္ရွင္မင္းသား၊ တို႔ေမေမက အဆိုေတာ္၊ တို႔ေဖေဖ ကမွ စာေရးဆရာ စသျဖင့္ ကိုယ့္မိဘ ေတြရဲ႕ အလုပ္အကိုင္ ကို လိုက္လို႔ အဲဒီလို ေတြ႕ရင္ သူ႔ထက္ငါ အၿပိဳင္ ေျပာၾက၊ ၾကြားၾကတာ ကေလးေတြရဲ႕ သဘာဝပဲ မဟုတ္လား။
ဒီေတာ့ မိဘေတြ အေနနဲ႔ကလဲ ေက်ာင္းမွာ သားသမီး ေတြနဲ႔ သြားေတြ႕ၾကတဲ့ အခါ၊ အစည္းအေဝး၊ ေက်ာင္းကပြဲတို႔ ရွိတဲ့အခါ ေက်ာင္းသြား ရမယ္ဆိုရင္ သင့္ေတာ္တဲ့ အဝတ္အစားေလး ဝတ္သြားဖို႔ ေကာင္းတာေပါ့။
အေဖအေမက ႐ုပ္ရွင္မင္းသား ေတြမို႔ ႐ိုက္ကြင္း ထဲမွာလို အပ်ံစား၊ မိတ္ကပ္ အေဖြးသား လိမ္းျခယ္ၿပီးမွ သြားရမယ္လို႔ မဆိုလို ပါဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာကို လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ ဝတ္စား ေနတတ္တဲ့ သဘာဝ ရွိေပမယ့္ ကိုယ့္သား၊ ကိုယ့္သမီးရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ေထာက္ၿပီးမွ သင့္ေတာ္ သပ္ရပ္တဲ့ အဝတ္အစားနဲ႔ သား၊သမီးရွိတဲ့ ေက်ာင္းကို သြားသင့္ တာေပါ့။ ေျပာခ်င္တာ အဲဒါကိုက မိဘတို႔ ႐ုပ္ရည္ပါပဲ။
ကြယ္လြန္သူ စာေရးဆရာ ဒါ႐ိုက္တာႀကီး ဘဘ ဦးသုခ တုန္းကေတာ့ သားတို႔ ႐ုပ္ရည္၊ သမီးတို႔ ႐ုပ္ရည္ ဆိုၿပီး ႐ုပ္ရွင္ေတာင္မွ ႐ိုက္ခဲ့ ပါေရာလား။ ခုဟာက ဘယ္ႏွယ္၊ ဘယ္လိုက ဘယ္လို မိဘတို႔ ႐ုပ္ရည္ ဆိုေတာ့ ခက္လိုက္တာ။ ဒီအရြယ္အသက္ က ၄ဝ၊ ၅ဝ၊ ၆ဝ မိဘေတြမွာ ႐ုပ္ရည္ ကေရာ လိုေသးလို႔လား လုိ႔ ေမးခ်င္ ေမးၾကပ ါလိမ့္မယ္။ ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ ကိုယ္ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ ျဖစ္သလို ဝတ္စား ေနထုိင္ ေပမယ့္ တစ္ဖက္ ကၾကည့္ရင္ ကိုယ့္သားသမီးရဲ႕ မ်က္ႏွာကိုလဲ ၾကည့္ရ အံုးမယ္ေလ။ ဘဘ ဦးသုခရဲ႕ ဆႏၵကို လြန္ဆန္ ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ မိဘေတြရဲ႕ ႐ုပ္ရည္ ဆိုတာလဲ ရွိတယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာပါ။
တစ္ခါက ကိုဘိုထံု တစ္ေယာက္ သူ႔သမီးႀကီး အလုပ္လုပ္ ေနတဲ့ ကုမၸဏီႀကီး ရွိတဲ့ၿမိဳ႕ကို အလည္ေရာက္ သြားပါတယ္။ တည္းေတာ့ တည္းခိုခန္း မွာ တည္းပါတယ္။ မနက္ အိပ္ရာထ၊ မ်က္ႏွာသစ္၊ သြားတိုက္ ၿပီးေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္ရင္းက လမ္းသင့္ေတာ့ သမီးႀကီး အလုပ္လုပ္ ေနတဲ့ ကုမၸဏီႀကီးေရွ႕ ေရာက္လာတာနဲ႔ အေတာ္ပဲ ဆုိၿပီး သမီးႀကီးရဲ႕ နာမည္ေျပာျပ ဝင္လည္မိ ပါတယ္။ စဥ္းစား ၾကည့္ေတာ့ အဲဒီေန႔က ဘာ ရည္ရြယ္ခ်က္ မွရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ ျပင္ဆင္ၿပီးမွ သြားတာလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ မနက္လမ္း ေလွ်ာက္ထြက္တဲ့ အဝတ္အစား နဲ႔ပါပဲ။ အဲဒီ ကုမၸဏီမွာ သမီးႀကီးက မန္ေနဂ်ာ ရာထူးနဲ႔ အလုပ္လုပ္ ေနတာပါ။ ဂိတ္ေပါက္ လံုၿခံဳေရး ေတြက သမီးႀကီး နာမည္ ေျပာျပ၊ သူ႔အေဖပါ။ ခရီးေဝးက လာရတာ၊ ေတြ႕ခ်င္လို႔ ပါဆိုေတာ့ ဧည့္ခန္းကို လိုက္ပို႔၊ ဧည့္ခန္းမွာ ေတာင္ၾကည့္ ေျမာက္ၾကည့္နဲ႔ ရွိေနတုန္း ကုမၸဏီ ပိုင္ရွင္ ေရာက္လာလို႔ ေျပာျပေတာ့ ကုမၸဏီ ပိုင္ရွင္ကလဲ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ပါပဲ။ အသက္အရြယ္ က ကိုဘိုထံု နဲ႔ သိပ္မကြာ လွဘူး။ ဇာတိေမး ေတာ့လဲ ကိုဘိုထံု တို႔အရပ္ ေဒသက ပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ခဏခ်င္း ခင္သြားခဲ့ၾက၊ ေရွးေဟာင္း ေႏွာင္းျဖစ္ ေတြေျပာ၊ ရယ္စရာ ရွိရင္ ပြင့္ပြင့္ လင္းလင္း ရယ္လိုက္ၾကနဲ႔ ရွိေနတုန္း သမီးႀကီး ေရာက္လာေတာ့ သူ႔အေဖ ကိုဘိုထံု ကိုၾကည့္ၿပီး အံၾသလို႔။ မန္ေနဂ်ာရဲ႕ အေဖမို႔ သင့္တင့္တဲ့ အဝတ္အစားနဲ႔ ကုမၸဏီကို လာေစခ်င္ ပံုရပါတယ္။
တည္းခိုခန္း မွာတည္း မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး ထလာခဲ့တဲ့ သူဆိုေတာ့ အက်ႌ အိတ္ေထာင့္မွာ သြားတိုက္တံ ႀကီးက ေတာင္ ထုိးထုိး ေထာင္ေထာင္ ပါလာလိုက္ ေသးရဲ႕။ တမင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ေမ့ပါ လာတာပါ။ ကိုဘိုထံု သမီး မ်က္ရိပ္ မ်က္ကဲ ၾကည့္ေတာ့ ပ်က္ခ်င္ခ်င္။ အေဖကလဲ ေသခ်ာ ဝတ္စား လာတာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ အျပစ္တင္ ေနခ်င္တဲ့ ပံုစံပါ။ သမီးႀကီးရဲ႕ကုမၸဏီ ပိုင္ရွင္ကေရာ သူ႔လက္ေအာက္ က ဝန္ထမ္းေတြ ကပါ ဟိုတစ္ေန႔ ကလာ တဲ့လူႀကီးက အဲဒါ မန္ေနဂ်ာရဲ႕ အေဖတဲ့လား။ သိေပါင္ဟယ္ နဲ႔ ေဝဖန္ေနၾက မွာစိုးတယ္နဲ႔ တူပါတယ္။
ကိုဘိုထံု က လူႀကီးသာ ျဖစ္တာ ေရွ႕၊ ေနာက္ ဘာမွ မၾကည့္မိ ပါဘူး။ ကိုယ္ ေျပာခ်င္တာ ေတြပဲ ကုမၸဏီ ပိုင္ရွင္နဲ ႔ေျပာျဖစ္ခဲ့ တာေရာ ျပန္ေတြး ၾကည့္ေတာ့ ေျပာတဲ့စကား ေတြထဲမွာ စပါးေစ်း၊ ပဲေစ်း၊ ႏြားေစ်းေတြ လဲပါရဲ႕။ ဒီေတာ့ ၾကားတဲ့ လူေတြက ရယ္ၾကေတာ့ မေပါ့။ ရယ္တာ အေရး မႀကီးပါဘူး။ သမီးႀကီး မ်က္ႏွာ သိပ္မေကာင္းဘူး။ အေရးထဲ ကိုဘိုထံု ဝတ္စားသြား တာကလဲ သာမန္ဆိုေတာ့ သမီးႀကီး မ်က္ႏွာ ငယ္ေန ေတာ့မွာေပါ့။ ကိုဘိုထံု ဘာသာ စဥ္းစားမိတာ ေတြကို ေျပာေနတာပါ။ ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔ မိဘေတြ ျဖစ္ကတတ္ ဆန္းလဲ မေနၾက နဲ႔အံုးဗ် သိလား။ မိဘ႐ုပ္ရည္ ဆိုတာကလဲ ရွိေသးတယ္ ဆိုတာ ေျပာခ်င္ တာပါ။
#Yadanarpondaily
No comments:
Post a Comment