ျမန္မာ့႐ုိးရာ ဆယ္ပြင့္ပန္း
ျမန္မာ့ လက္မႈပညာ ျဖစ္ေသာ ဘုရားမတင္၊ နတ္မဝင္၊ လူတြင္ ပန္းဆယ္မ်ဳိး ဟု တင္စား ထားသည့္ ျမန္မာတို႔၏ လက္မႈ အႏုပညာ ရပ္သည္ ေရွးအခါမွစ၍ ယေန႔တိုင္ ထင္ရွားလ်က္ ရွိၿပီး အဆင့္ ျမင့္မားသည့္ လက္မႈ ပညာရပ္ မ်ားျဖစ္သည့္ အႏုစိတ္ေသာ လက္မႈ ပညာရပ္ ျဖစ္ၿပီး အရည္အေသြး ႏွင့္ စြမ္းရည္တို႔မွာ အံ့ၾသဖြယ္ရာ ေကာင္းမြန္ လွသည္။
ပန္းဆယ္မ်ဳိး လက္မႈ အႏုပညာကို ေရွးေခတ္ ျမန္မာလူမ်ဳိး တို႔ ေလ့လာ လိုက္စား ခဲ့ၾကသည္။ တန္ဖိုးထား၍ သင္ယူၾကကာ တီထြင္ ဆန္းသစ္ခဲ့ ၾကသည္။ ပန္းဆယ္မ်ဳိး ျဖစ္သည့္ ပန္းပဲ၊ ပန္းထိမ္၊ ပန္းတဥ္း၊ ပန္းပု၊ ပန္းပြတ္၊ ပန္းခ်ီ၊ ပန္းယြန္း၊ ပန္းရန္၊ ပန္းေတာ့၊ ပန္းတေမာ့ စသည့္ ပညာရပ္ မ်ားကို ေလ့လာ သင္ယူ လက္ဆင့္ကမ္း ခဲ့ၾကသည္။
ပန္းပဲ ပညာသည္ သံကို က်ဳိခ်က္ မီးဖုတ္၍ ပုံသဏၭာန္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ပံုသြင္း ျပဳလုပ္သည့္ သံထည္ လုပ္ငန္း ျဖစ္သည္။ ပန္းတဥ္းမွာ ေၾကးႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ သတၱဳထည္မ်ား ျပဳလုပ္ေသာ လုပ္ငန္း၊ ပန္းပုမွာ သစ္သား၊ တိရစၧာန္ အစြယ္၊ အ႐ိုး၊ ရႊံ႕ေစး ေျမေစး တို႔ကို အႏုစိတ္ေသာ လက္ရာျဖင့္ ျခဴးပန္း၊ ျခဴးႏြယ္ ႐ုပ္လံုး ႐ုပ္ၾကြ အမ်ဳိးမ်ဳိး ထြင္းထုေသာ လုပ္ငန္း၊ ပန္းပြတ္မွာသစ္သား ႏွင့္ သတၱဳ အမ်ဳိးမ်ဳိး တို႔ကို ပြတ္စင္တြင္ တင္ၿပီး ပြတ္လံုး အမ်ဳိးမ်ဳိး ျပဳလုပ္ေသာ လုပ္ငန္း၊ ပန္းယြန္းမွာ ပန္းႏြယ္ ပန္းခက္ တို႔ျဖင့္ ျခယ္မႈန္းသည့္ ယြန္းထည္ လုပ္ငန္း၊ ပန္းေတာ့မွာ အဂၤေတ သရြတ္ တို႔ျဖင့္ ျခဴးႏြယ္ ပန္းခက္ ႏွင့္ ႐ုပ္လံုး ႐ုပ္ၾကြ တို႔ကို ျပဳလုပ္သည့္ လုပ္ငန္း၊ ပန္းတေမာ့သည္ ေက်ာက္သား တို႔ကို ပံုသဏၭာန္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ဆစ္ထုသည့္ လုပ္ငန္း ျဖစ္သည္။
ေရွးေဟာင္း ယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္မ်ား တည္ရွိရာ ပုဂံေဒသ တြင္ ျမန္မာ လူမ်ဳိးတို႔ ယံုၾကည္ ကိုးကြယ္သည့္ ေစတီပုထိုး မ်ားတြင္ ျမန္မာတုိ႔၏ ပန္းဆယ္မ်ဳိး အႏုပညာ လက္ရာ မ်ားကို အမ်ားဆံုး ေတြ႕ျမင္ ႏုိင္သည္။ ထိုေဒသရွိ ေစတီပုထိုး၊ ဂူဘုရား မ်ားတြင္ တန္ဆာဆင္ ထားသည့္ အဂၤေတ ပန္းလက္ရာ မ်ား၊ ေစတီပုထိုး မ်ားတြင္ ေရးထိုး ထားသည့္ နံရံပန္းခ်ီ၊ မင္စာ၊ ေက်ာက္စာ၊ ေခါင္းေလာင္းစာ စသည့္ ေရွးေဟာင္း လက္ရာမ်ားကို ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ ျမန္မာတို႔၏ ဗိသုကာ အတတ္ပညာ ႏွင့္ အႏုပညာ လက္ရာ အဆင့္အတန္း ျမင့္မားမႈကို သိႏုိင္သည္။
ရခိုင္ျပည္နယ္ တြင္ ၿမိဳ႕ေဟာင္း၊ နန္းရာကုန္း၊ ေျမာက္ဦးၿမိဳ႕ တို႔ရွိ အဆင့္ျမင့္ လက္ရာ အေဆာက္အအံု မ်ား၊ ဗိႆႏိုး၊ ဟန္လင္း စသည့္ၿမိဳ႕ တို႔မွ အဆင့္ျမင့္ အေဆာက္အအံု မ်ားသည္ ေရွးျမန္မာ တို႔၏ အရည္အေသြး ႏွင့္ ကြၽမ္းက်င္မႈ စြမ္းရည္ကို ေဖာ္ထုတ္ ျပသလ်က္ ရွိၿပီး ကမၻာကပင္ အသိအမွတ္ ျပဳခဲ့ရသည္။ ထိုျမန္မာတို႔၏ လက္မႈပညာ ပန္းဆယ္မ်ဳိးသည္ ယေန႔ အခ်ိန္အခါ ထိ ျမန္မာႏုိင္ငံ၌ ႐ိုးရာအေမြ အျဖစ္ က်န္ရွိ ေနသည္ကို ျမန္မာႏုိင္ငံ အရပ္ရပ္မွ လက္မႈ လုပ္ငန္းမ်ား ကို ၾကည့္၍ သိႏိုင္သည္။
သို႔ရာတြင္ တုိးတက္ လာေသာ ေခတ္၌ ႐ိုးရာအေမြ လက္မႈ လုပ္ငန္း မ်ားသည္ အခက္အခဲ အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ တခ်ဳိ႕ တိမ္ေကာ၍ ေပ်ာက္ကြယ္လု နီးျဖစ္ေနသည္ ကို ေတြ႕ရသည္။ ႐ိုးရာလက္မႈ ပညာအေမြကို ဆက္ခံမည့္ မ်ဳိးဆက္သစ္ တို႔သည္ စက္မႈ လုပ္ငန္းမ်ား ႏွင့္ အျခား လုပ္ငန္းမ်ား သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕လုပ္ကိုင္ လာၾက၍ ေနာင္လာမည့္ အနာဂတ္တြင္ ႐ိုးရာလက္မႈ ပညာရွင္မ်ား ရွားပါး ေပ်ာက္ကြယ္မည့္ အေနအထား သို႔ ေရာက္ေနေၾကာင္း သိရသည္။
သို႔ျဖစ္ရာ ေရွး အစဥ္အဆက္ ထိန္းသိမ္း လက္ဆင့္ကမ္း သယ္ေဆာင္ လာသည့္ ႐ိုးရာလက္မႈ ပညာ ပန္းဆယ္မ်ဳိး မတိမ္ေကာ မပေပ်ာက္ ေစေရးအတြက္ ႏုိင္ငံေတာ္ ႏွင့္ ျပည္သူမ်ား အေနျဖင့္ ႀကိဳးပမ္း အားထုတ္ ၾကရမည္ ျဖစ္သည္။ ႐ိုးရာလက္မႈ ပညာ ပန္းဆယ္မ်ဳိး မတိမ္ေကာေရး အတြက္ ပညာရွင္မ်ား ေမြးထုတ္ ေပးျခင္း၊ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းမ်ား ဖန္တီးေပးျခင္း၊ လိုအပ္သည့္ ေငြေၾကး အရင္းအႏွီး စိုက္ထုတ္ ေပးျခင္း တို႔ကို ေဆာင္ရြက္၍ လက္ဆင့္ကမ္း ထိန္းသိမ္း သြားၾကရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေရးသား လိုက္ရ ေပသည္။
( အယ္ဒီတာ့အာေဘာ္ )
#Yadanarpondaily
No comments:
Post a Comment