ပါးကြက္က်ား ႏွင့္ ရွက္အားပုိမုိ

ပါးကြက္က်ား ႏွင့္ ရွက္အားပုိမုိ

( မဒါေလး )

လက္ထဲတြင္ ကိုင္ထားေသာ ဖုန္းကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားမိသည္။ လက္ေခ်ာင္းမ်ားသာ နာလာသည္ ဖုန္းသည္ ဘာမွ ျဖစ္မသြားေပ။ ဖုန္းကိုကိုင္ကာ လက္ကုိ လႊဲေျမႇာက္ လိုက္သည္။ ႐ုတ္တရက္ ဦးေႏွာက္မွ အသိႏွင့္သတိ ဝင္လာသည္။ ႏွလံုးသားမွ နာက်င္မႈက ခင္ေလး ရင္တစ္ခုလံုး ေၾကမြသြားၿပီဟု ထင္ရသည္။ ခင္ေလးႏွင့္ ကိုကို အိမ္ေထာင္ သက္တမ္း ဆယ္ႏွစ္အတြင္း တြင္ သားသမီး ႏွစ္ေယာက္ ထြန္းကားခဲ့သည္။ 

ကိုကိုဘက္က အျပစ္ေျပာစရာ မရွိေအာင္ ခင္ေလးႏွင့္ သားသမီး မ်ားကုိ လုိေလေသး မရွိေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့သည္။ အမ်ားႏွင့္တန္းတူ ေနထုိင္သြားလာ ႏုိင္ေအာင္ စီမံေပးခဲ့သည္။ ခင္ေလး အတြက္ အိမ္ေထာင့္တာဝန္ ထိမ္းသိမ္းသည့္ အလုပ္အျပင္ အျခား အပိုအလုပ္ ဟူ၍ မရွိခဲ့ပါ။ ကိုကို ကလည္း ခင္ေလးကို အျပင္အလုပ္ မလုပ္ေစဘဲ အိမ့္တာဝန္ႏွင့္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ တာဝန္သာ ေက်ပြန္ေစရန္ အၿမဲအားေပး ေနခဲ့သည္။သမီးကေလး ေမြးၿပီးသည္ထိ ခင္ေလးတုိ႔ အိမ္ေထာင္ေရး သည္ အမ်ား စံနမူနာယူ ရေလာက္ေအာင္ သာယာေအးခ်မ္း ေနသည္။ ကိုကိုကလည္း လုပ္ငန္းအသစ္ စတင္ခ်ိန္ျဖစ္၍ အလုပ္ကိုသာ အာ႐ံုထား ႀကိဳးစားသည္။

သမီးကေလး တာဝန္ႏွင့္ အိမ့္တာဝန္မ်ား ၾကား၌ ခင္ေလးတြင္ အခ်ိန္မ်ား ပိုေနေသးသည္။ သမီးကေလး ေက်ာင္းတက္စ အခ်ိန္တြင္ သားေလး တစ္ေယာက္ ထပ္ရသည္။ သမီးေက်ာင္း ႀကိဳပို႔တာဝန္၊ အိမ္မႈကိစၥ မ်ားႏွင့္ သားေလး တာဝန္မ်ား ၾကားတြင္ ခင္ေလး အနည္းငယ္ ပင္ပန္းစျပဳ လာသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ တြင္ ကိုကို အလုပ္အားသည့္ ေန႔မ်ားတြင္ သမီးကိုႀကိဳပို႔ ေပးသျဖင့္ ခင္ေလး အနည္းငယ္ အနားရသည္။ သားငယ္သည္ အေမကို မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံသူ ျဖစ္သျဖင့္ ခင္ေလးမွာ သားဦး ကေလးထက္ပင္ ပိုပင္ပန္းသည္။ ကိုကိုက အိမ္အကူ ေခၚရန္ ေျပာေသာ္လည္း အိမ္အလုပ္ အျပင္ အျခားအလုပ္ မရွိသျဖင့္ မိန္းမသား ပီပီ ခင္ေလး ဝန္ေလး ေနမိသည္။ သို႔အတြက္ မိမိဘာသာ ႏုိင္ေအာင္ လုပ္မည္ဟုသာ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီး မေခၚျဖစ္ခဲ့ပါ။ တစ္ခါတစ္ရံ ညီမဝမ္းကြဲမ်ား လာေနေပးသည့္ အခ်ိန္တြင္ ခင္ေလးအတြက္ ကူေဖာ္ ရေသာ္လည္း ညီမမ်ားက ၾကာၾကာ မေနႏုိင္ၾက သျဖင့္ ခင္ေလးသာ ပိုပင္ပန္းခဲ့ ရသည္။

ပင္ပန္းမႈမ်ား စုပံုလာေသ ာအခါ ကိုကိုအေပၚ ယခင္ကကဲ့သို႔ ဂ႐ုစိုက္ လိုစိတ္မ်ား ေလ်ာ့နည္း လာသည္။ မၾကာခဏ ေဒါသထြက္ တတ္လာသည္။ ခင္ေလး၏ စိတ္တြင္လည္း စိတ္တို ေဒါသထြက္လွ်င္ စကားမေျပာဘဲ ႏႈတ္ဆိတ္ ေနတတ္သည္က မ်ားသည္။ အထူးသျဖင့္ ကုိကုိ အေပၚတြင္ စကားမေျပာဘဲ ေနျဖစ္သည္က မ်ားသည္။ ကိုကို႔အတြက္ လုပ္ေပးရသည္ မ်ားမွာ ဝတ္ေက်တမ္းေက် ဆန္လာသည္ ထက္ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ၿပီးစလြယ္ ျဖစ္သလို လုပ္ေပးလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ကိုကို႔ဘက္က အျပစ္တင္စကား မေျပာခဲ့ပါ။ သည္လိုႏွင့္ ခင္ေလးတို႔ လင္မယား ၾကားတြင္ အေရးႀကီး တိုင္ပင္စရာ ကလဲြလွ်င္ တီတီတာတာ စကားနည္း လာသည္။ အားလပ္ခ်ိန္ မိသားစုႏွင့္ သြားသည့္ အခါမ်ား တြင္လည္း ေမးထူးေခၚေျပာ ျဖစ္လာသည္။ အားလွ်င္လည္း ႏွစ္ဦးလံုး ကေလးမ်ား ႏွင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ ေနတတ္သည္။

ယခုတေလာ ကိုကို႔ကို ၾကည့္ရသည္မွာ အနည္းငယ္ ထူးဆန္းေနသည္။ ခါတိုင္း အလုပ္က ျပန္လာလွ်င္ သားငယ္ရွိရာကို တန္းလာၿပီး တီတီတာတာ ေျပာသည္။ ေခ်ာ့ျမဴ ကစားသည္။ ခင္ေလးကို လည္း ''ျပန္လာၿပီေနာ္'' ဟု အၿမဲ ႏႈတ္ဆက္တတ္သည္။ ယခု ယခင္လို မဟုတ္ဘဲ အခန္းထဲ တန္းဝင္၊ ေရခ်ဳိးၿပီးမွ ထြက္၊ ထမင္းစားၿပီးလွ်င္ အခန္းထဲ ျပန္ဝင္ျဖင့္ ဤကဲ့သို႔ လုပ္ေနသည္မွာ တစ္ပတ္ေလာက္ ရွိေနေလၿပီ။ ခင္ေလးစိတ္ထဲ မသကၤာ ေသာ္လည္း ကိုယ့္အေပၚ အၿမဲတမ္း ၾကင္ၾကင္နာနာ ရွိခဲ့ေသာ ကိုကို႔အေပၚကို အျပစ္ျမင္ ရမည့္ စိတ္ကူးမ်ဳိး မေတြးခ်င္ပါ။ သုိ႔ အတြက္ေၾကာင့္ စၾကားနည္း ရန္စဲသာ ေနလုိက္သည္။ သည္လုိႏွင့္ မိသားစု အတြင္း ေသြးေအးစစ္ပြဲ ျဖစ္ေနသည္မွာ ၾကာ၍ ေနၿပီျဖစ္သည္။ တစ္ပတ္တစ္ခါ ကေလးမ်ားႏွင့္ အလည္အပတ္ သြားသည့္ အေလ့အက်င့္ လည္း တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္လုလု ျဖစ္လာသည္။ သမီးႀကီး၏ တီတီတာတာ ပူဆာမႈမ်ား ကိုလည္း ကိုကုိ လ်စ္လ်ဴ႐ႈတတ္ လာသည္။ သည္ေတာ့မွ ခင္ေလးေဒါသ လည္း ငယ္ထိပ္ ေရာက္ခဲ့ရသည္။ သည္ေလာက္ ခ်စ္သည့္ သမီးကုိ လ်စ္လ်ဴ႐ႈတတ္ လာေသာ ကိုကို႔ကိုလည္း အံ့ၾသမိသည္။

ကိုကိုေရခ်ဳိးခန္း မဝင္မီ အခန္းထဲသို႔ ခင္ေလး ေရာက္သြားသည္။ အိပ္ရာထက္တြင္ ဖုန္းတစ္လံုးျဖင့္ အလုပ္မ်ား ေနေသာ ကိုကို႔ကို ခင္ေလးဘာမွ် မေျပာဘဲ  ေနလိုက္သည္။ ခဏၾကာတြင္ ေရခ်ဳိးခန္းထဲဝင္သြားသျဖင့္ ကိုကို ခ်သြားေသာ ဖုန္းကို ခင္ေလး ေကာက္ကိုင္ လိုက္သည္။ သည္မွာတင္ မျမင္ခ်င္၊ မေတြ႕ခ်င္ေသာ စာသားမ်ား အစီအရီ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ပံုမွန္ဆိုလွ်င္ ခင္ေလးတုိ႔ လင္ႏွင့္မယား ၾကားတြင္ စည္းတစ္ခု ရွိသည္။ မည္သူကမွ် သတ္မွတ္ထားျခင္း မဟုတ္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ အလိုက္သိစြာ ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ တစ္ေယာက္၏ ပစၥည္းကို တစ္ေယာက္ ယူကိုင္ကာ စစ္ေဆးျခင္း မရွိ၊ ယုတ္စြအဆံုး ခင္ေလးပိုက္ဆံအိတ္ ကိုပင္ ကိုကိုတစ္ခါမွ် ဖြင့္ၾကည့္ျခင္း မရွိသကဲ့သို႔ ကိုကို ပိုက္ဆံအိတ္ ကိုလည္း ခင္ေလး တစ္ခါမွ် ဖြင့္စစ္ျခင္းမ်ဳိး ယေန႔ထိမလုပ္ခဲ့ပါ။ တစ္ဦးအေပၚ တစ္ဦး ယံုၾကည္မႈ ျဖင့္သာ ေရွ႕ဆက္ခဲ့ၾကသည္။ ယခု ခင္ေလး စိတ္ထဲထင့္ေန သမွ် ေသခ်ာသြားသည္။ ကိုကိုသည္ ဖုန္းထဲမွ မိန္းကေလး ႏွင့္ သာယာေန ေလၿပီ။ ခင္ေလးထံမွ မၾကားရတာ ၾကာေသာ ကိုကို ဟူသည့္ ၾကင္ၾကင္နာနာ ခ်ဳိခ်ဳိသာသာ အသံကို ထို မိန္းကေလးထံမွ ၾကားေနရသည္။ လူမျမင္ဖူးၾက ေသာ္လည္း အေတြ႕ထူးကို ဖုန္းထဲမွ ခံစားေနၾကသည္။ ဖုန္းကိုကိုင္ကာ ေျမႇာက္ထားေသာ ခင္ေလးလက္ကို သတိႏွင့္ ထိန္းကာ အိပ္ရာထက္ အသာျပန္ခ်ၿပီး ကိုကိုမသိမီ အခန္းထဲမွ ထြက္ခဲ့သည္။

ထုိညက ကိုကိုႏွင့္ စကားမေျပာ ျဖစ္ဘဲ ခင္ေလး အိပ္ရာဝင္ခဲ့ သည္။ အလယ္တြင္ အိပ္ေနေသာ သားႏွင့္သမီးကို ၾကည့္ကာ ခင္ေလး မ်က္ရည္တုိ႔ တိတ္တဆိတ္ က်ခဲ့ရသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္ ကိုကို အလုပ္မသြားမီ ခင္ေလးက အိမ္တြင္ ကူညီရန္ လူတစ္ဦး ေခၚခ်င္ေၾကာင္း ေျပာလိုက္သည္။ အစကတည္းက ေျပာၿပီးသား ျဖစ္သျဖင့္ ဘာမွမျငင္းပါ။ ညေန အျပန္တြင္ သမီးႀကီးကို တစ္ခါတည္းဝင္ ႀကိဳခဲ့ရန္ မွာလိုက္သည္။ ထုိ႔ေန႔က ခင္ေလး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မွန္ထဲ ေသခ်ာျပန္ၾကည့္ မိသည္။ ဆယ္ႏွစ္ဆိုေသာ အခ်ိန္သည္ ကိုယ္လံုး ေပၚမွန္ထဲပင္ မဆံ့ေအာင္ ခင္ေလး ဝေနသည္။ အိမ္အလုပ္ တစ္ဖက္ ကေလးႏွစ္ဦးႏွင့္ ေမာပန္းေနေသာ ႐ုပ္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ႏွစ္ခါျပန္ မၾကည့္ခ်င္ ေအာင္ ျဖစ္ေနရသည္။ ထုိ႔ေန႔က အယံုၾကည္ ရဆံုး သူငယ္ခ်င္း တစ္ဦးထံ ဖုန္းဆက္ကာ အေၾကာင္းစံု ကို ရင္ဖြင့္ လိုက္သည္။ သူငယ္ခ်င္းက တစ္ဖက္လူကို အျပစ္မျမင္ရန္၊ ကိုယ့္ အားနည္းခ်က္ကို ၾကည့္ရန္၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုကို လြယ္လြယ္ မခ်ရန္ သတိေပးသည္။ သူငယ္ခ်င္း ေျပာသည္မွာ မွန္သည္။ ခင္ေလး၏ အားနည္းခ်က္ မ်ားကို တစ္ဖက္လူက ျဖည့္ေပးေနသည္။ သို႔အတြက္ ကိုကို႔ အေနျဖင့္ သာယာေနသည္ လည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ သို႔ေသာ္ သာယာ႐ံုတင္ ႏွင့္ပင္ ဇာတ္သိမ္းလွ်င္ ေတာ္ေသးသည္။ ယခုက အျပင္တြင္ မေတြ႕ရေသးေသာ အေျခအေန ျဖစ္သျဖင့္ ခင္ေလး ကံေကာင္း ေနေသးသည္ဟု ေျပာရမည္ ျဖစ္သည္။ တစ္ဖက္က ၾကည့္လွ်င္ လက္မခံ ႏုိင္ေသာ္လည္း တစ္ဖက္ကို ျပန္စဥ္းစားလွ်င္ သားႏွင့္ သမီးက ရွိေသးသည္။ သူတို႔ယခုမွ လူ႔ေလာကထဲ ေျခခ်မိ႐ံု ရွိေသးသည္။ ခင္ေလးသည္ မိခင္တစ္ေယာက္အေနျဖင့္ သူတုိ႔ေလးမ်ား၏ဘဝကို ႐ိုက္ခ်ဳိးလို႔ မျဖစ္ေပ။ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ စဥ္းစား ေနမိသည္။ ခင္ေလးႏွင့္ကိုကို ခ်စ္ခဲ့ၾကသည္က တစ္ေန႔သည္လုိ ျဖစ္လာရန္ မဟုတ္။ ဘဝႏွစ္ခုကို နားလည္မႈ အျပည့္ျဖင့္ ေလွ်ာက္လွမ္းရန္ သာ သစၥာျပဳခဲ့ ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အခုမွ အခ်စ္ဆိုေသာ အရာကို အဓိပၸာယ္ဖြင့္ ရမည့္ အခ်ိန္မဟုတ္။ အခ်စ္သည္ အခ်စ္သာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ ကိုယ့္ အားနည္းခ်က္ကို ျပင္ဆင္ရန္ ခင္ေလး ကိုယ့္စိတ္ကို အားတင္း လိုက္သည္။

ညေနခင္း တိုက္ခတ္လာေသာ ေလျပည္ေလး ေအာက္တြင္ အိမ္ေရွ႕ ဒန္းေပၚတြင္ သားငယ္ကုိ ခ်ီလ်က္ ကုိကုိႏွင့္ သမီးႀကီး ျပန္အလာကုိ ခင္ေလး ေမွ်ာ္ေနမိသည္။ ကိုကိုႀကိဳက္ေသာ သနပ္ခါး ပါးကြက္က်ား ေလးကို သားအမိ  ႏွစ္ေယာက္လံုးလိမ္းထားသျဖင့္ စိတ္ထဲမွာ မလံုမလဲ ျဖစ္ကာ ရွက္အားပုိ ေနမိသည္။ ေဖ်ာ္ထားေသာ အေအးခြက္ ကေလးကလည္း ခင္ေလးႏွင့္ အတူ ရင္ခုန္ေန ေပလိမ့္မည္။ အသင့္ျပင္ ထားေသာ ထမင္းဝိုင္းေလး ကလည္း အၿပံဳးေတြ ေဝလ်က္ ေစာင့္စားေနသည္။ သည္ေလာက္ ဆိုလွ်င္ ကိုကို ျပန္ေရာက္သည္ ႏွင့္ ဖုန္းကို ေဘးခ်ကာ မိသားစု ေလးေဘးတြင္ အခ်ိန္တစ္ခု ေပးကာ ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ လိမ့္မည္ဟု ခင္ေလး ရင္ထဲ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ ျပည့္ႏွက္လ်က္ ရွိသည္။ ကိုကိုသည္ ေယာက္်ားေလး ပီပီ အျပဳအစု အယုအယ ခံလုိသည္ကုိ ခင္ေလးက လ်စ္လ်ဴ႐ႈမိ ခဲ့သည္။ ခင္ေလးအခု ကိုယ့္အျပစ္ကို ျမင္မိၿပီ။ တကယ္ေတာ့ ျပႆနာက ဟိုဘက္က ဆဲြေခၚသည္ မဟုတ္ပါ။ ကုိယ္က တြန္းထုတ္ လုိက္မိျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။

ရတနာပံုေန႔စဥ္ ၊ စာ(၂၃)