အတၱေလွ်ာ္သည့္ ခ၀ါသည္

( မဒါေလး )

စာေရးသူ ခရီးသြားရာမွ ျပန္ေရာက္သည္မွာ သံုးရက္ခန္႔ ရွိၿပီျဖစ္သည္။ ျပန္ေရာက္သည့္ ေန႔ကတည္းက အလုပ္မ်ား ေနသည္မွာ ယေန႔ထိပင္ အလုပ္အေၾကြးမ်ားက မရွင္းႏုိင္ေသးေပ။ အလုပ္အေၾကြး ထက္ ပုိဆုိးသည္က အ၀တ္အစား ေလွ်ာ္ရန္ အေၾကြးပင္ ျဖစ္သည္။ ခရီးမွာ တစ္ထည္၀တ္ တစ္ထည္လဲ ၀တ္ခဲ့သျဖင့္ အ၀တ္မ်ား အေတာ္ပံု ေနသည္။ ထုိ အ၀တ္မ်ားကို တစ္ထုိင္တည္းႏွင့္ ေလွ်ာ္ရန္ စာေရစးသူတြင္ အခ်ိန္မရွိပါ။ နံနက္ ၇ နာရီ မွ စတင္ကာ ည ၉ နာရီထိ လုပ္ငန္းခြင္၀င္ ရေသာ လူတစ္ဦးအတြက္ စားေရး ေသာက္ေရးထက္ ေလွ်ာ္ဖြပ္ သိမ္းဆည္းေရး မွာ အားအနည္းဆံုး ျဖစ္သည္။ ေလွ်ာ္ဖြပ္သိမ္းဆည္း လွ်င္လည္း အျခား အလုပ္မ်ားကုိ လက္လႊတ္ရမည္ ျဖစ္သျဖင့္ ဒုိဘီ အပ္ရန္သာ စိတ္ဆံုးျဖတ္ ခဲ့သည္။ အခ်ိန္တန္လွ်င္ ေလွ်ာ္ဖြပ္ၿပီးသား ၊ မီးပူ တုိက္ၿပီးသား အသင့္၀တ္လုိက္႐ံုပင္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စိတ္ေလးစရာ မလုိ ေငြအနည္းငယ္ စိုက္ထုတ္ လုိက္လွ်င္ ရႏုိင္သည္။ ထုိသုိ႔သာ စိတ္ဆံုးျဖတ္ၿပီး ဒုိဘီဆုိင္သုိ႔ ထြက္လာခဲ့သည္။

အ၀တ္ေလွ်ာက္ျခင္း အလုပ္ကုိဒုိဘီ ဟု ဟိႏၵီ စကားျဖင့္ အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆုိထားၿပီး ျမန္မာလုိ ခ၀ါသည္ အိမ္သုိ႔ ထြက္ခဲ့သည္။ ယခင္က ထုိေနရာသို႔ ေစာင္အထူ မ်ားႏွင့္ ခရီးေဆာင္အိတ္မ်ား ၊ ေရ ႏွင့္ ေလွ်ာ္၍ မရသည့္ ပုိးထည္ မ်ားကိုသာ လာအပ္ျဖစ္သည္။ ဆုိင္ေရွ႕ အေရာက္တြင္ မီးလံုးေလးမ်ား လႈပ္ရွားလ်က္ စာတန္းထုိးေနေသာ ထုိလုပ္ငန္း ဆုိင္းဘုတ္ မရွိေတာ့ေပ။ ေနရာ ေရႊ႕သြားျခင္းလား ၊ လုပ္ငန္း သိမ္းသြားျခင္းလား မေသခ်ာေပ။ 

ေဘးဘယ္ညာ ေမးၾကည့္ေတာ့ ဘယ္ေျပာင္း သြားလည္း ေသခ်ာမသိ၍ စားေရးသူ အတြက္ အခက္ေတြ႕ ရပါၿပီ။ အ၀တ္ထုတ္ႀကီး ဆုိင္ကယ္ေပၚ တင္ကာ ၿမိဳ႕ပတ္ၿပီး ရွာရန္ မျဖစ္ႏုိင္ေပ။ ဟုိေမး သည္ေမးႏွင့္ပင္ ဒုိဘီ အ၀တ္ေလွ်ာ္ လက္ခံသည္ ဆုိေသာ စာတန္းေလး ႏွစ္ေၾကာင္း ေတြ႕မွပင္ စိတ္ထဲသက္သာရာ ရသြားသည္။ မရွိသည့္ အဆံုးတြင္မူ သည္မွာပဲ အပ္မွျဖစ္မည္။ မဟုတ္လွ်င္ အ၀တ္အစား အသစ္၀ယ္၀တ္ရန္သာ က်န္ေတာ့သည္။

အိမ္ေရွ႕တြင္ အသက္ အနည္းငယ္ ႀကီးဟန္တူေသာ အေမအုိတစ္ဦး ထုိင္ေနသည္။ အိမ္ေရွ႕သုိ႔ ရပ္လုိက္သည္ႏွင့္ ထုိင္ရာမွ ထလာကာ အ၀တ္ထုတ္ကုိ လာဆဲြသည္။ ဆုိင္းဘုတ္ကုိ ၾကည့္ကာ ပုိေသခ်ာေအာင္ " အ၀တ္ေလွ်ာ္ ခ်င္လုိ႔ရလား " ဟု ထပ္ေမးလုိက္သည္။ အေမအုိ က ေခါင္းကုိညိတ္ကာ ၿပံဳးလ်က္ "ရတယ္ေလ" ဟု ေျဖရင္း စာေရးသူ၏ အ၀တ္ထုပ္ကုိ ၀ုိင္းမေပးေနသည္။ အသက္အရြယ္ ႀကီးသူမုိ႔ အားတံု႔အားနာ ျဖစ္ကာ "ရတယ္" ဟု ေျပာေနသည့္ ၾကားကပင္ အ၀တ္ထုပ္ႀကီးကို မကာ အိမ္ထဲလာရန္ ေခၚေနသည္။ ခက္ေတာ့ခက္ၿပီ အိမ္ထဲ၀င္ရန္ ၀န္ေလးေသာ စာေရးသူအတြက္ အ၀တ္ထုပ္ ကလည္း ပါသြားၿပီမုိ႔ အိမ္ထဲ၀င္ရန္သာ ရွိေတာ့သည္။ အိမ္ေရွ႕တြင္ လွန္းထားေသာ ပုဆုိးမ်ားၾကားမွ ေနရာလြတ္တစ္ခုကို ရွာကာ ႀကိဳးတန္းေအာက္မွ ျဖတ္၀င္လုိက္သည္။ ေလအတုိက္မွာ ႐ုတ္တရက္ လြင့္လာေသာ ပုဆုိးစမ်ားႏွင့္ စားေရးသူကို မထိေစရန္ ကုိယ္ကုိယိမ္းကာ ေရွာင္လုိက္သည္။ 

အိမ္၀တြင္ရပ္ကာ " ရတယ္။ အ၀တ္ေတြ ထားခဲ့လုိက္မယ္။ ဘယ္ေန႔ လာယူရမလဲ " ဟု စာေရးသူအေမးကုိ အေမအုိ ၾကားဟန္မတူ အိမ္ထဲလာရန္ တြင္တြင္သာ ေခၚေနသည္။

စာေရးသူ စိတ္ထဲတြင္ အေတြးေပါင္းမ်ားစြာ ျဖန္႔ၾကက္လ်က္ ရွိသည္။ ခါတုိင္း အပ္ေနက် ဒုိဘီဆုိင္ကုိ မ်က္လံုးထဲ ျမင္မိသည္။ ယခင္ဆုိင္ထဲတြင္ မိတ္ကပ္အလွ ျခယ္ထားေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ မိန္းမငယ္ေလး တစ္ဦး ထုိင္ေနသည္။ မႏုိင္မနင္း ပစၥည္း သယ္လာလွ်င္လည္း အေရးမစုိက္။ ဧည့္သည္ကုိ အၿပံဳးႏွင့္ ႀကိဳရမွန္းမသိ။ စတုိင္လ္က်က် ထုိင္ကာ အမႈစစ္ သကဲ့သုိ႔ ေမးေသာ ေမးခြန္းမ်ားကုိ ေျဖကာ မိမိပစၥည္းမ်ားကုိ စာရြက္တစ္ရြက္ ႏွင့္ လဲလွယ္ထား ခဲ့ရသည္။ ယခုဆုိင္တြင္ ဆုိင္ အခင္းအက်င္း ကလည္း ဒုိဘီဆုိင္ဟု မထင္ရက္စရာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ႏွင့္ ပစၥည္းမ်ား ေနရာတက် ခ်ထားသည္။ အိမ္ထဲ ၀င္လုိက္လွ်င္ အိမ္က ညစ္ပတ္ေနလွ်င္ (သုိ႔မဟုတ္) အ၀တ္ေလွ်ာ္မည့္ ေနရာမွာ မသပ္မရပ္ ျဖစ္ေနလွ်င္ ႏွလံုးမသန္႔ေသာ စာေရးသူအတြက္ " အ၀တ္ထုပ္ကုိ ျပန္ယူမည္ " ဟု စသည့္ အေတြးမ်ားႏွင့္ အိမ္ထဲ၀င္ လိုက္သည္။ အိမ္ေရွ႕အ၀ တြင္ အ၀တ္ေလွ်ာ္သည့္ ေနရာႏွင့္ ေရကန္ကုိ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ႏွင့္ ေတြ႕ရသျဖင့္ အနည္းငယ္ စိတ္ေျဖေလွ်ာ့ သြားသည္။ အိမ္ထဲ၀င္ရန္ အ၀တြင္ ဖိနပ္ခၽြတ္ လုိက္သည္။ အနည္းငယ္ ေမွာင္ေနေသာ အိမ္ထဲတြင္ မီးပူတုိက္ေနေသာ အန္တီတစ္ဦး အခန္းအေမွာင္ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာကုိ အေတာ္မွန္းယူ ရသည္။ ၿပံဳးျပေနေသာ သြားမ်ားၾကားမွ အေရာင္လက္ ေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားကုိသာ ေပၚေပၚထင္ထင္ ျမင္ေနရသည္။ အိမ္ထဲတြင္လည္း သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ကာ ဖုန္တစ္မႈန္ မရွိေအာင္ ရွင္းလင္းေနသည္။ အနံ႔အသက္ ကင္းသည့္အတြက္ စားေရးသူစိတ္ထဲ ေက်နပ္သြားသည္။

အေမအုိက အ၀တ္ထုပ္ေရွ႕ ထုိင္ကာ " ဘာေတြလဲ " ဟုေမးသည္။ ေလွ်ာ္စရာ အ၀တ္မ်ားကုိ "ဘာေတြလဲ" ဟု ေမးသျဖင့္ ႐ုတ္တရက္ အံ့ၾသမိစြာ ေျဖမိသည္။ " အ၀တ္ေတြပါ။ ေလွ်ာ္မယ့္ အ၀တ္ေတြ " အေမအုိက ၿပံဳးကာ "ေၾသာ္ . . .  ေစာင္ေတြပါလား လုိ႔ " အေမအုိအေမးကို " မဟုတ္ပါဘူး။ အကၤ်ီနဲ႔ ထဘီေတြပါ။ ဒါေတြ မေလွ်ာ္ဘူးလား " စာေရးသူအေမးကို ေခါင္းေလးခါလ်က္ " ေလွ်ာ္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကေလးမက ဘာလုပ္လုိ႔လဲ အ၀တ္ေလွ်ာ္ မ၀တ္ဘူးလား " အေမအုိအေမးကုိ မႀကိဳက္ခ်င္သလုိ ရွိေသာ္လည္း စာေရးသူပင္ မိမိကုိယ္ကုိ ႐ွက္သလုိလုိ ျဖစ္မိသည္။ " မဟုတ္ပါဘူး။ ေလွ်ာ္စရာေတြ ပံုသြားလုိ႔ မေလွ်ာ္ႏုိင္ေတာ့ လုိ႔ပါ ။ အလုပ္က မုိးခ်ဳပ္ေတာ့ ဒီေလာက္ အမ်ားႀကီး ေလွ်ာ္ဖုိ႔ အခ်ိန္မရွိလုိ႔ပါ " စာေရးသူ၏ အေျဖကုိ နားေထာင္ရင္း အိတ္ထဲက အ၀တ္မ်ားကုိ ကိုယ္တုိင္ ေရတြက္ေနသည္။ ၿပီးမွ " ဘယ္ေန႔လုိခ်င္လဲ ၊ ဘယ္အခ်ိန္ရရင္ အဆင္ေျပမလဲ " ဟုေမးသည္။ ထုိေမးခြန္း အတြက္ စာေရးသူ အံ့အားသင့္ရျပန္သည္။ " အဆင္ေျပတဲ့ရက္ ေျပာလိုက္ပါ။ လာယူပါ့မယ္ " ဟု ေျပာေတာ့ ေနာက္ရက္ ညေနလာယူရန္ ေျပာသည္။ အေမအုိမွာ ၀န္ေဆာင္မႈ ေပးသည့္ သင္တန္းတစ္ခုခုမ်ား တက္ထားသလား ထင္ရသည္။ စာေရးသူ ႀကံဳဖူးသည့္ ယခင္ ဒုိဘီဆုိင္သည္ မိမိလုိခ်င္သည့္ရင္ ေျပာခြင့္မရွိ ေမးလည္းမေမး ၊ မိမိအ၀တ္ကုိ အကၤ်ီဘယ္ႏွထည္ ၊ ေစာင္ဘယ္ႏွထည္ ေျပာရသည္။ သူတုိ႔ေပးေသာ အိတ္ထဲ ထည့္္ေပးရသည္။ ၿပီးလွ်င္ လက္ခံစာရြက္ေပးကာ သူေရးေပးေသာ ေန႔မွလာယူရသည္။ မိမိ လုိခ်င္သည့္ရက္ ေျပာလွ်င္လည္း မည္သည့္အခါမွ် မရ။

" တစ္ထည္ ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ " ဟု ေမးလုိက္ရာ " မီးပူတုိက္ၿပီး အၿပီးအစီးမွ တစ္ရာ့ငါးဆယ္ က်မယ္ " စာေရးသူ စိတ္ထဲဘုရားတမိသည္။ ခါတုိင္း အကၤ်ီတစ္ထည္ ေလးငါးရာ ေပးရသည္။ ေစာင္ဆုိလွ်င္ အနည္းဆံုး သံုးေလးေထာင္ ၊ အိတ္တစ္လံုးကုိ ႏွစ္ေထာင္ ၊ သံုးေထာင္ လုိခ်င္သည့္ရက္ မရေပ။ ယခုမူ တစ္ထည္ တစ္ရာ့ငါးဆယ္ သာက်မည္။ စာေရးသူက " မေလွ်ာ့ေတာ့ ဘူးလား " ဟု အက်င့္ပါေနေသာ ပါးစပ္က အလုိက္မသိစြာ  ဆစ္လုိက္ေသးသည္။ ၿပံဳးေနေသာ အေမအုိက ဘာမွ်မေျပာဘဲ စာေရးသူကုိ ၿပံဳးကာၾကည့္ေနသည္။ " ေလွ်ာ့ေပးပါ့မယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ ေလးလဲ ေလွ်ာ္ေပးပါ့မယ္ " ဟု အေမအုိစကားကုိ ၾကားေတာ့ စာေရးသူ မိမိကုိယ္ကုိ ျပန္ရွက္မိသည္။ ယခင္ဆုိင္တုန္းက ဆစ္ဖုိ႔ ေနေနသာသာ သူတုိ႔မ်က္ႏွာ ၾကည့္ကာ မိမိအ၀တ္ေလး ေသခ်ာေလွ်ာ္ေပး၇န္ ခခယယ ေျပာရေသးသည္။ သူတို႔ေျပာသည့္ စက္႐ံုမွာ ေလွ်ာ္တာ ဆုိတာကုိ နားမလည္စြာျဖင့္ လက္ခံ လုိက္ရသည္။ ယခုမွ ေစတနာအျပည့္ျဖင့္ ေသေသခ်ာခ်ာ မ်က္ျမင္ကုိယ္ေတြ႕ လုပ္ေပးေနသည္ ကုိပင္ အဆစ္ ေတာင္းမိသည္။ အ၀တ္မ်ားေလွ်ာ္ရန္ အပ္၍ရသကဲ့သုိ႔ စာေရးသူ၏ အတၱႀကီးသည့္ စိတ္ဓာတ္မ်ား ေလွ်ာ္ရန္ အပ္၍ရလွ်င္ တစ္ခါတည္း ေလွ်ာ္ခဲ့လုိက္ခ်င္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ မစာမနာ ေတြးမိေသာစိတ္ျဖင့္ ေျမနိမ့္ရာ လွံစိုက္ခ်င္ေသာ စာေရးသူစိတ္ကုိ သန္႔စင္သြားေအာင္ ေလွ်ာ္ပစ္လုိက္ ခ်င္သည္။

အသိႏွင့္သတိရွိစြာ ထိန္းသိမ္း ပါေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ရံ လြတ္ထြက္သြား ေသးသည္။ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေသာ လူ႔အတၱကုိ မ်က္ျမင္သိရွိ လုိက္ရသည္။ အေမအုိမွာ အ၀တ္ပင္ ေလွ်ာ္ေပးသည္ မဟုတ္ဘဲ စာေရးသူ၏ အတၱစိတ္ကုိပါ ေလွ်ာ္ဖြပ္သန္႔စင္ ေပးလုိက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ အျမင္ႏွင့္ ဆံုးျဖတ္သည့္ အရာမုိ႔ မွားစရာ အေၾကာင္း မရွိေပ။ အိမ္ထဲမွ အေမအုိသည္ အိမ္အျပင္ထိ ျပန္လိုက္ပုိ႔ကာ ႏႈတ္ဆက္ေနသျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္အလွည့္ လွန္းထားေသာ ႀကိဳးတန္းေပၚမွ ေလထဲတြင္ လြင့္လာေသာ ပုဆုိးစတစ္စကုိ လက္ျဖင့္ဖယ္ကာ အိမ္အျပင္သုိ႔ ထြက္ခဲ့သည္။ အတၱေလွ်ာ္သည့္ ခ၀ါသည္ အေမအုိကုိ ရင္တြင္ ခ်ီထားေသာ လက္အစံုျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ရင္း စိတ္ခ်မ္းေျမ့စြာ ဆုိက္ကယ္ေလးစီး၍ ျပန္ခဲ့ ပါေတာ့သည္။

ရတနာပံုေန႔စဥ္ ၊ စာ(၂၃)