ေဒါက္တာခ်စ္ (ထပ္ဆင့္အမ်ိဳးသားစာေပဆုရ)
ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ျမန္မာစာသည္ ႐ုံးသုံးစာ ျဖစ္သည္။ ျပည္ေထာင္စု ႏုိင္ငံ ျဖစ္သျဖင့္ လူမ်ဳိးေပါင္းစုံ ေနထုိင္ၾကၿပီး စာ၊ စကား၊ အစားအစာ၊ ဓေလ့ထုံးစံ စသည္မ်ားလည္း ကြဲျပားၾကသည္။ သို႔ရာ ႐ုံးသုံးစာမွာ ျမန္မာစာ သာ ျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ လမ္းၫႊန္ ဆိုင္းဘုတ္မ်ား၊ ေၾကာ္ျငာမ်ား၊ ေစ်းဆုိင္ နာမည္မ်ား စသည္တုိ႔ ေပၚတြင္ ေရးသားရာ၌ အေပၚဆုံးက ဦးစားေပး၍ ျမန္မာစာ ေရးသားၿပီးမွ တုိင္းရင္းသားစာ သို႔မဟုတ္ အဂၤလိပ္စာ၊ တ႐ုတ္စာ၊ ဂ်ပန္စာ၊ ထုိင္းစာ (ယိုးဒယားစာ) စသည္တို႔ကို ေရးသားရန္ ႏုိင္ငံေတာ္ က အမိန္႔ ထုတ္ျပန္သင့္ သည္။ ျမန္မာ တခ်ဳိ႕သည္ ''အေမေက်ာ္ ေဒြးေတာ္လြမ္းတတ္'' ၾကသည္။ အဂၤလိပ္စာ သို႔မဟုတ္ စကားႏွင့္ ေရးလိုက္ရ၊ ေျပာလုိက္ရ မွပဲ အားရသြားသည္။ ေဘးလူက မိမိကုိ အထင္ႀကီးမည္ ဟု ယူဆၾကသည္။ အျပစ္မေျပာ လိုပါ။ အဲဒီစကား ကိုေျပာ၊ အဲဒီစာကို ေရးရတာ ႀကိဳက္ၿပီ ဆိုရင္လည္း သူတုိ႔တစ္ေတြက သူတုိ႔တုိင္းျပည္ အတြက္ အလုပ္လုပ္ ၾကသလို ကိုယ္ကလည္း ကိုယ့္တုိင္းျပည္ အတြက္ ႀကိဳးစားၿပီး အလုပ္လုပ္ ရမည္ျဖစ္သည္။ သူတစ္ပါး တုိင္းျပည္ေတြက တုိးတက္တာ အားက်ၿပီး ကိုယ့္တိုင္းျပည္ က မမီတာကို အားမရ သျဖင့္ ဟိုလူ႔ကို အျပစ္ေျပာ၊ ဒီလူ႔က ိုအျပစ္ေျပာ ေန႐ံု ႏွင့္ေတာ့ တုိင္းျပည္ မတိုးတက္ႏုိင္ဘူး ဆုိတာကို သတိရွိသင့္ ပါၿပီ။ ျပာပံုထဲမွ တုိးတက္လာေသာ ဂ်ပန္လူမ်ဳိး၊ ထမင္းရည္ ေသာက္ခဲ့ၿပီး တုိးတက္လာေသာ တ႐ုတ္လူမ်ဳိး၊ တစ္ရက္မွာ ဂ်ဳံမႈန္႔ဂရမ္ ၅ဝ သာ စားခဲ့ရာမွ တုိးတက္ လာေသာ ႐ုရွားလူမ်ဳိး တုိ႔ကို နမူနာယူၿပီး လုပ္ၾကပါဦး လုိ႔ တုိက္တြန္းခ်င္သည္။
ျမန္မာတခ်ဳိ႕သည္ မိမိတုိင္းျပည္ အတြင္းေနစဥ္က ျမန္မာ ျဖစ္ရတာ အားငယ္ၾကသည္။ ဟိုလူဒီလူကို အျပစ္ေျပာ ၾကသည္။ လုပ္နည္း လုပ္ဟန္ေတြကို ေဝဖန္ၾကသည္။ အေမရိကန္၊ ဂ်ပန္၊ ၾသစေၾတးလ် စေသာ ႏုိင္ငံႀကီးမ်ားကို အထင္ႀကီး ၾကသည္။ သေဘာက် ၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိထုိေသာ တုိင္းျပည္ႀကီး မ်ားသို႔ ရရာ အဆက္အသြယ္ျဖင့္ သြား၍ အလုပ္လုပ္ ၾကသည္။ အဲဒီႏုိင္ငံႀကီးေတြ ေရာက္သြားၿပီး အလုပ္လုပ္ေတာ့ ဘယ္လို ေနထိုင္ရသလဲ၊ ဘယ္လို စားရသလဲ၊ ဘယ္လို အလုပ္ကို လုပ္ၾကသလဲ၊ လစာက ဘယ္ေလာက္ ရသလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ ေငြစုႏုိင္သလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ မိဘေဆြမ်ဳိး မ်ားကို ေထာက္ပံ့ ႏုိင္သလဲ၊ စိတ္ကေရာ ဘယ္ေလာက္ လြတ္လပ္ေပါ့ပါး သလဲ စသည္တုိ႔ကို ျပန္ၾကည့္ရင္ ဘယ္ႏုိင္ငံက သက္ႀကီးရြယ္အို ႏွင့္ မသန္စြမ္း ျဖစ္ေသာအခါ ေခါင္းခ်ဖို႔ ေကာင္းသလဲလို႔ ေမးၾကည့္ပါ။ ေခါင္းမခ်မီေရာ ယာဥ္ေမာင္းငွားထား ႏုိင္သလား၊ အိမ္ေဖာ္ ေခၚထားႏုိင္ ပါသလား၊ သားသမီး အငယ္မ်ားကို ေက်ာင္းႀကိဳ၊ ေက်ာင္းပို႔ လုပ္ႏုိင္ပါ သလားဆုိတာ ေတြးၾကည့္ၾက ဖို႔လုိသည္။ အဲဒီႏုိင္ငံေတြ တုိးတက္သလုိ တုိးတက္ခ်င္ရင္ အဲဒီမွာလုိ အလုပ္လုပ္ ၾကေပါ့။ အတင္းအဖ်င္း ေျပာျခင္း၊ မနာလိုဝန္တို စိတ္ထားျခင္း၊ ကိုယ္ႏွင့္ မဆိုင္ ကိုယ့္အလုပ္ မဟုတ္တာကို အေလးထားျခင္း၊ အေခ်ာင္ခိုျခင္း စသည္တုိ႔ကို ပယ္ေဖ်ာက္ၾကဖို႔ အခ်ိန္ ေရာက္ခဲ့ ၿပီးပါၿပီ။
ယခု ႏုိင္ငံျခား တုိင္းျပည္မ်ားတြင္ ေရာက္ရွိၿပီး အလုပ္လုပ္ ေနၾကသူ မ်ားသည္ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ေရာက္ ရင္လည္း သူတစ္ပါး တိုင္းျပည္မွာ လုပ္ခဲ့သလုိ အလုပ္အရွိန္ မေလွ်ာ့ဘဲ ဆက္လက္ လုပ္ကိုင္သြားဖို႔ သတိမေမ့ သင့္ပါ။ ထုိ႔ျပင္ အဲဒီကုိ ေရာက္ရွိၿပီး ႏုိင္ငံသားခံယူ ထားသူမ်ား ကလည္း ကိုယ့္အတြက္ ျဖစ္ေစ၊ ကိုယ့္လူမ်ဳိး အတြက္ျဖစ္ေစ တုိးတက္ေစဖို႔ အႀကံေကာင္း ဉာဏ္ေကာင္းမ်ား၊ မိမိတို႔၏ အေတြ႕အႀကံဳမ်ား၊ တျခားကူညီ ေထာက္ပံ့မႈမ်ား ကိုပါ ကူညီေပးဖို႔ အထူးလိုအပ္သည္။ ေနာက္ဆံုး အသက္ ၆၅ ႏွစ္ ျပည့္ၿပီးရင္လည္း အမိႏုိင္ငံတြင္ ရက္ရွည္ေန၍ အလုပ္႐ံု၊ စက္႐ံု၊ လုပ္ငန္းဌာန စသည္မ်ား ဖြင့္၍ ျမန္မာ အလုပ္သမား မ်ားႏွင့္ လုပ္ျခင္းျဖင့္ လက္ေတြ႕ ပညာတတ္ သြားႏုိင္သည္။ ထုိသူတို႔ အတြက္ အိုေဂ်တီ ( On job training) သေဘာ ျဖစ္သည္။
''ျမန္မာစာ၊ ျမန္မာ့အစား၊ ျမန္မာ့ အေလ့အထ မေမ့ၾကဘဲ ကမၻာမွာ ျမန္မာေဟ့'' လို႔ ေအာ္ႏုိင္ေအာင္ ကိုယ့္ျမန္မာ ေတြကပဲ ႀကိဳးစားၾက ရမည္ ျဖစ္သည္။
ျမ၀တီေန႔စဥ္ ၊ စာ(၂၆)
No comments:
Post a Comment