အလုပ္ ႏွင့္ ကတိသစၥာ
( မဒါေလး )
မကြၽမ္းက်င္ေသာ ေနရာေဒသ တစ္ခုတြင္ အလုပ္တစ္ခု ရရွိေရးမွာ အလြန္ ခက္လွသည္ ကို စာေရးသူ ယခင္က မသိခဲ့ပါ။ ကိုယ့္ၿမိဳ႕ ကိုယ့္ေဒသ တြင္ သာမန္အလုပ္ႏွင့္ မေက်နပ္ ႏုိင္သျဖင့္ ၿမိဳ႕ျပဆီသို႔ ထြက္ခဲ့မိသည္။ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီး ဆိုသည္ႏွင့္ အညီ အရာရာ တန္ေၾကး ႀကီးလြန္း သည္ကိုလည္း လက္ေတြ႕ သိခဲ့ရသည္။ ေရာက္သည္ႏွင့္ အေဆာင္စရိတ္၊ စားစရိတ္ႏွင့္ သြားေရးလာေရး အတြက္ အပူအပင္ မ်ားစြာ ႀကံဳေတြ႕ရသည္။ တစ္ေယာက္ တစ္မ်ဳိး ဝိုင္းဝန္း အႀကံေပး ၾကသျဖင့္ အလုပ္ရွာရန္ အလြယ္ဆံုး နည္းမွာ အလုပ္ ရွာေဖြေရး ကုမၸဏီ မ်ားမွတစ္ဆင့္ အလုပ္ ရွာေဖြေရးပင္ ျဖစ္သည္။ အခ်ဳိ႕ အေပါင္းအသင္း မိတ္ေဆြမ်ား ရွိေသာ္လည္း တကယ္တမ္း လက္ေတြ႕တြင္ လူတစ္ဦးကို တာဝန္ခံကာ အလုပ္ရွာေပးဖုိ႔ ဆိုသည္ ကလည္း လြယ္ကူေသာ အရာ မဟုတ္ေပ။
မိုးလင္းသည္ႏွင့္ ပထမဆံုး ေျပးရသည္က မိတၱဴဆိုင္ပင္ ျဖစ္သည္။ မိမိ ကိုယ္ေရး ရာဇဝင္ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အခ်က္အလက္ မ်ားကို မေရမတြက္ ႏုိင္ေအာင္ မိတၱဴကူးထား ရသည္။ ဓာတ္ပံုေပါင္း မ်ားစြာ ကိုလည္း အပိုကူးထား ရေသးသည္။ ၿပီးလွ်င္ အလုပ္ ရွာေဖြေပးေသာ ကုမၸဏီမ်ား တစ္ခုၿပီး တစ္ခု သြားရသည္။ တစ္ေနရာက မရလွ်င္ ေနာက္ တစ္ေနရာက ရမည္။ ေနရာတိုင္းက ရလွ်င္ ေကာင္းသည့္ ေနရာ ဌာနကို စိတ္ႀကိဳက္ ေရြးခ်ယ္ႏိုင္မည္။ ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ ကိုယ့္စီမံခ်က္ က အေတာ္ပင္ ေကာင္းလြန္း ေနသည္။ လက္ေတြ႕တြင္ ဤမွ်ေလာက္ မလြယ္မွန္း ကိုယ္တိုင္ႀကံဳ ရမွသိသည္။ အလုပ္ ရွာေဖြေရး ကုမၸဏီမ်ား တြင္ ျဖည့္ရသည့္ ေလွ်ာက္လႊာ ပံုစံမ်ား ကလည္း မနည္းေပ။ ထိုးရသည့္ ဝန္ခံကတိ လက္မွတ္မ်ား ကလည္း ဆယ္ေစာင္ထက္ မနည္းပါ။ အဓိက အားျဖင့္ ဝန္ထမ္းလစာ ထဲမွ တစ္လစာ သို႔မဟုတ္ ငါးဆယ္ ရာခိုင္ႏႈန္းကို ဝန္ထမ္းက ေပးေဆာင္ရမည္ ဆိုသည့္ အခ်က္ပင္ ျဖစ္သည္။
အခ်ဳိ႕ကုမၸဏီ မ်ားသည္ ဝန္ထမ္းႏွင့္ အလုပ္ရွင္က တစ္ေယာက္ တစ္ဝက္ ေပးေဆာင္ ရသည္လည္း ရွိသည္။ အလုပ္ရွင္ ဘက္က တစ္လစာ ေပးသည့္ ကုမၸဏီ ရွိေသာ္လည္း ရွားတာေတာ့ အမွန္ပင္။ ကံေကာင္းလွ်င္ ရမည္ဟု ေျပာသျဖင့္ ကံကိုသာပံုခ် ထားလုိက္မိသည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ အလုပ္တစ္ခု အတြက္ ဤမွ်ေလာက္ ရင္းႏွီးရမည္ ျဖစ္သည္ဟု လက္ခံကာ မၾကည့္မ႐ႈဘဲ လက္မွတ္မ်ားသာ ျမန္ျမန္ထိုး လိုက္ေတာ့သည္။ အလုပ္မေရြးလွ်င္ အခ်ိန္တစ္ပတ္ အတြင္း အျမန္ရမည္။ တစ္ပတ္အတြင္း အင္တာဗ်ဴး ေလး၊ ငါးခါ သြားရမည္ဟု ဆိုသျဖင့္ ေလွ်ာက္ လႊာထဲတြင္ အလုပ္မေရြး ပါဟု ေရးရေသးသည္။ မတတ္ႏိုင္ပါ သူ႔စည္းဝိုင္း အတြင္း ဝင္ခ်င္သည့္ အတြက္ ပိန္သည္၊ ဝသည္ ေရြးခြင့္ စာေရးသူ တြင္မရွိပါ။ အႏွစ္ႏွစ္ အလလက မရြတ္ဘဲ ေမ့ထားသည့္ ဘုရားစာ မ်ားကို သြားေလရာ ရြတ္မိသည္။ အိတ္ထဲတြင္ ဘုရားစာအုပ္ကို အၿမဲထည့္ကာ ကားေပၚမေရွာင္၊ ႐ံုးခန္းမေရွာင္ ပရိတ္၊ ပ႒ာန္းမ်ား ရြတ္ ျဖစ္ေနသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ အလုပ္ အင္တာဗ်ဴး သံုး၊ ေလးခု ေလာက္ ေျဖျဖစ္ သြားသည္။ ထိုသို႔ ေျဖလိုက္မွပင္ ဗဟုသုတ ပိုၾကြယ္သြားသည္။
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ လည္း ျပန္လည္ သံုးသပ္ရန္ အေကာင္းဆံုး အခြင့္အေရး တစ္ခုကို ရလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ထက္ နည္းနည္း ပိုသည္က အင္တာဗ်ဴး ေျဖနည္းကို ပိုမိုသိကြၽမ္း လာျခင္း ျဖစ္သည္။ လက္ေတြ႕တြင္ ကိုယ္သင္ယူ ထားေသာ အရာမ်ားထက္ တတ္ေျမာက္ ထားေသာ အရည္အခ်င္း မ်ားကသာ အဓိက က်ေၾကာင္းလည္း သိလာသည္။ ဘြဲ႕ဒီဂရီႏွင့္ ေအာင္လက္မွတ္ မ်ားသည္ အလုပ္အတြက္ အနည္းငယ္ေသာ အေထာက္အပံ႔ သာျဖစ္ၿပီး အမွန္တကယ္ တတ္ေျမာက္ ထားေသာ အေတြ႕အႀကံဳႏွင့္ အရည္အခ်င္း တို႔ကိုသာ အလုပ္ရွင္မ်ား ဘက္က ပိုမိုလိုလား ၾကသည္။ လုပ္ငန္း အေတြ႕အႀကံဳ မရွိေသာ သူကို သင္ၾကား ေပးရန္ထက္ အေတြ႕အႀကံဳ ရွိၿပီးသား သူကို လစာပိုေပး ရန္သာ အေရးထား ၾကသည္။ လုပ္ငန္း တစ္ခုလံုးကို အလုပ္ခြင္ ဝင္သည္ႏွင့္ စတင္လည္ပတ္ ႏိုင္ရန္သာ ေမွ်ာ္လင့္ ၾကသည္။ မိမိတို႔ ေပးထားသည့္ လစာထက္ ပိုလုပ္ႏိုင္ေသာ အလုပ္သမား ကိုသာ ပိုမို အေလးထား ေၾကာင္းလည္း သိလာရသည္။
ေနာက္ဆံုးတြင္ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္မည့္အလုပ္ကို ကိုယ္တိုင္သာ ေရြးခ်ယ္ရန္ လိုအပ္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ လုပ္ငန္းခြင္ တစ္ခုတြင္ အင္တာဗ်ဴး ဝင္ကာ အလုပ္တစ္ခု လုပ္ျဖစ္ သြားသည္။ လက္ခံရသည့္ အေၾကာင္းရင္း ကလည္း အလုပ္ရွင္ ဘက္က ျဖည့္ဆည္းေပး ထားေသာ အရာမ်ားမွာ စာေရးသူ လိုခ်င္ေသာ အခ်က္ႏွင့္ အနီးစပ္ဆံုး ကိုက္ညီေနျခင္း ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ အႀကိဳက္ဆံုး အခ်က္ကေတာ့ လစာထက္ အလုပ္ခ်ိန္ကို ေသခ်ာစီမံ ေပးျခင္း ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
အင္တာဗ်ဴး တြင္လည္း စာေရးသူ ေျဖရသည္ထက္ လုပ္ငန္းရွင္ ဘက္က ေျပာျပသည့္ အခ်က္မ်ားကို နားေထာင္ရ သည္က ပိုမ်ားသည္။ လုပ္ငန္းရွင္ ဘက္က အဓိက လိုခ်င္သည့္ အခ်က္မွာ ဝန္ထမ္းတစ္ဦး အေနျဖင့္ မိမိလုပ္ငန္း အေပၚတြင္ သစၥာရွိစြာႏွင့္ ေရရွည္ ေမွ်ာ္မွန္းကာ လုပ္ႏိုင္ရမည္ ဆိုသည့္ အခ်က္ျဖစ္သည္။ စာေရးသူ အေနျဖင့္လည္း အမွန္တကယ္ အလုပ္တစ္ခု လိုအပ္ေနျခင္း၊ မိမိဝါသနာ ပါသည့္ အလုပ္ျဖစ္ျခင္း၊ လိုအပ္သည့္ လစာ အေနအထားကို ညိႇႏိႈင္းေပးျခင္း တုိ႔ေၾကာင့္ ေသခ်ာ လုပ္ပါမည္ဟု ကတိေပးခဲ့သည္။
အလုပ္ရွင္က ေနာက္ဆံုး ေဆြးေႏြးသည့္ အပိုင္းတြင္ အလုပ္ရွာ ေပးသည့္ ကုမၸဏီကုိ အလုပ္ရွင္ ဘက္က တစ္လစာ ေပးရမည္ ျဖစ္သျဖင့္ စာေရးသူကို လုပ္ငန္း သေဘာအရ လစာေငြ က်ပ္တစ္သိန္း ေပးမည္။ အမွန္တကယ္ ရရွိမည့္လစာမွာ ေငြက်ပ္ တစ္သိန္းခြဲ ျဖစ္သည္ဟု ေျပာကာ ေနာက္ရက္ အလုပ္စဆင္း ရန္ ေျပာသည္။ ဝန္ထမ္း၏ လစာထဲမွ အျဖတ္မခံရဘဲ အလုပ္ရွင္ ဘက္က ေပးမည္ ျဖစ္သျဖင့္ စာေရးသူ ကံေကာင္းသည္ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ခံယူမိသည္။ ခက္တာက စာခ်ဳပ္ထဲတြင္ လစာေငြ က်ပ္တစ္သိန္းဟု လက္မွတ္ထုိး ရမည္ကို မခ်င့္မရဲ ျဖစ္မိသည္။ ေသခ်ာေအာင္ အထပ္ထပ္ ေမးမိသည္။ အလုပ္ရွင္ဘက္ ကလည္း ေသခ်ာသည္။
အလုပ္ရွာေဖြေရး ကုမၸဏီက ေမးလွ်င္ လစာေငြ က်ပ္တစ္သိန္းျဖင့္ လက္ခံခဲ့သည္ဟု ေျပာရန္ ေသခ်ာ မွာၾကားလိုက္သည္။ အျပန္လမ္းတြင္ ေဝခြဲမရေသာ ေတြေဝမႈမ်ားျဖင့္ မနက္ျဖန္ အတြက္ ရင္ခုန္ေနမိ သည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ အလုပ္ရွင္ဘက္က ေျပာေသာ ကတိသစၥာမ်ား၊ အနာဂတ္ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္၊ အခ်ိန္ႏွင့္ လစာတုိ႔မွာ စာေရးသူႏွင့္ ကိုက္ညီ သျဖင့္ လုပ္ရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။ အလုပ္ရွင္ တစ္ေယာက္ အေနျဖင့္လည္း ဤမွ်ေလာက္ ေငြေၾကး အတိုင္းအတာ သည္ ဘာမွ မေျပာပေလာက္ ေသာ ပမာဏ ျဖစ္သျဖင့္ ပူပန္ရန္ မလိုဟုသာ စိတ္ဆံုးျဖတ္ လုိက္သည္။
လုပ္ငန္းခြင္ ဝင္စ တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္ အဆင္ေျပသည္။ အလုပ္ခ်ိန္ အတိအက်လည္း ျပန္ခြင့္ရသည္။ တစ္ပတ္ေလာက္ အၾကာတြင္ အလုပ္ရွင္၏ အျခား လုပ္ငန္းမ်ားမွ စာရင္းမ်ား မႏိုင္ဟုဆိုကာ တစ္ပတ္ေလာက္ ကူညီေပးပါဟု အကူအညီ ေတာင္းသျဖင့္ ကူညီေပး ရသည္။ ေနာက္တစ္ပတ္ တြင္ အျခားလုပ္ငန္း တစ္ခုမွ စာရင္းကိုင္ အလုပ္ထြက္ သြားသျဖင့္ စာရင္းယာယီ ကိုင္ေပးပါဟု အကူအညီ ေတာင္းလာ ျပန္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ လုပ္ငန္းသံုးခု၏ စာရင္းမ်ား စာေရးသူ ေခါင္းေပၚ အကုန္ ေရာက္လာသည္။ အလုပ္ရွင္ဆရာသမား ၏ တစ္ေန႔တာ လုပ္ငန္း ေဆာင္တာမ်ား၊ အစည္းအေဝး မွတ္တမ္းႏွင့္ ဝန္ထမ္း႐ံုးတက္၊ ႐ံုးဆင္းထိ အတြင္းေရးမွဴး တစ္ေယာက္၏ တာဝန္ကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး လုပ္ငန္း တာဝန္မ်ားကို ခြဲယူခဲ့ ရသည္။ ထို႔ထက္ ဆိုးသည္က ကူညီ လုပ္ကိုင္ေပးပါ ဆိုသည့္ ေနာက္က အမိန္႔အာဏာ ဆန္ဆန္ လုပ္ကို လုပ္ရမည္ ဟူေသာ အေျပာအဆုိမ်ား၊ ေန႔စဥ္ အလုပ္ခ်ိန္ ထက္ သံုး၊ ေလးနာရီ ေနာက္က်သျဖင့္ လုပ္ငန္း လိုအပ္ခ်က္ အရ ဝန္ထမ္း ထပ္ေခၚရန္ ေျပာသည့္ အခါမ်ားတြင္ တန္ရာတန္ေၾကး ေပးထားသျဖင့္ ဒီေလာက္ေတာ့ လုပ္ရမည္ ဆုိသည့္ အေျပာအဆို မ်ားက လူကို
ပိုမိုမြန္းက်ပ္ ေစသည္။ မည္သို႔ ဆုိေစကာမူ စာေရးသူ ေျပာခဲ့သည့္ ကတိအတိုင္း အလုပ္တိုင္းကို စနစ္တက် ေသခ်ာစြာ လုပ္ခဲ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ တစ္လျပည့္ေသာ ေန႔တြင္ စာေရးသူ အလုပ္ထြက္ ခဲ့သည္။ အလုပ္ထြက္မည္ ေျပာ၍ အလုပ္ရွင္သည္ အံ့ၾသသည့္ ပံုစံျဖင့္ " ဘာေၾကာင့္လဲ " ဟုေမးသည္။ သူ႔လုပ္ငန္းတြင္ သည္ေလာက္ အခ်ိန္ႏွင့္ အလုပ္ထြက္တာ စာေရးသူ ပထမဆံုး ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ စာေရးသူ၏ အရည္အခ်င္း မ်ားမွာ အစမ္းသပ္ မခံေၾကာင္း ေျပာသည္။ စာေရးသူ ဘက္က ၾကည့္လွ်င္လည္း သည္ေလာက္ အခ်ိန္ႏွင့္ အလုပ္ထြက္ျခင္းသည္ ယခုအလုပ္မွာ ပထမဆံုး ျဖစ္သည္။ ''ဘာေၾကာင့္ ထြက္တာလဲ'' ဟု ခပ္တည္တည္ ေမးကာ စာေရးသူကို စိုက္ၾကည့္ေနသည့္ အလုပ္ရွင္ မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာ စိုက္ၾကည့္ကာ ''ကတိမတည္လို႔ပါ'' ဟု တစ္ခြန္းတည္း ေျပာလိုက္မိသည္။
လစာထုတ္သည့္ စာရင္းတြင္ လက္မွတ္ထိုးသည့္ အခါ ေငြက်ပ္ တစ္သိန္း ျဖစ္သည္။ အထဲတြင္ ပိုထည့္ထားသည္ဟု ေျပာသျဖင့္ ကတိအတိုင္း ျဖစ္မည္ဟု မွတ္ယူလိုက္သည္။ စာအိတ္ကို ေဖာက္အဖြင့္ မွာ စုစုေပါင္း ေငြက်ပ္ တစ္သိန္းႏွစ္ေသာင္း ျဖစ္ေန၍ ေငြက်ပ္ သံုးေသာင္း လိုေနသည္။ ေနာက္လ က်လွ်င္ ေငြက်ပ္ တစ္သိန္းခြဲ ေပးမည္ဟု ေျပာသည္။ လစာထုတ္သည့္ ေန႔တြင္ပင္ အလုပ္ရွာ ေပးသည့္ ကုမၸဏီက ေရာက္လာကာ စာေရးသူ လစာထဲမွ ပထမအရစ္ ငါးဆယ္ ရာခိုင္ႏႈန္း ျဖတ္သြားသည္။ အလုပ္ရွင္ဘက္က ေပးရသည္၊ မေပးရသည္ကို စာေရးသူ ဆက္မေမးျဖစ္ပါ။ ထိုအခ်ိန္မွ စကာ ဤ လုပ္ငန္းခြင္ အေပၚ စာေရးသူ သစၥာထားရန္ မလိုေၾကာင္း နားလည္ကာ ေက်ာခိုင္းလုိက္သည္။ ေနာက္တြင္ က်န္ခဲ့မည့္ မ်က္ႏွာမ်ား ကိုလည္း စာေရးသူ စိတ္ထဲမွ အၿပီးပိုင္ ေမ့ပစ္လိုက္ ေတာ့သည္။
ရတနာပံုေန႔စဥ္ ၊ စာ(၁၅)
( မဒါေလး )
မကြၽမ္းက်င္ေသာ ေနရာေဒသ တစ္ခုတြင္ အလုပ္တစ္ခု ရရွိေရးမွာ အလြန္ ခက္လွသည္ ကို စာေရးသူ ယခင္က မသိခဲ့ပါ။ ကိုယ့္ၿမိဳ႕ ကိုယ့္ေဒသ တြင္ သာမန္အလုပ္ႏွင့္ မေက်နပ္ ႏုိင္သျဖင့္ ၿမိဳ႕ျပဆီသို႔ ထြက္ခဲ့မိသည္။ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီး ဆိုသည္ႏွင့္ အညီ အရာရာ တန္ေၾကး ႀကီးလြန္း သည္ကိုလည္း လက္ေတြ႕ သိခဲ့ရသည္။ ေရာက္သည္ႏွင့္ အေဆာင္စရိတ္၊ စားစရိတ္ႏွင့္ သြားေရးလာေရး အတြက္ အပူအပင္ မ်ားစြာ ႀကံဳေတြ႕ရသည္။ တစ္ေယာက္ တစ္မ်ဳိး ဝိုင္းဝန္း အႀကံေပး ၾကသျဖင့္ အလုပ္ရွာရန္ အလြယ္ဆံုး နည္းမွာ အလုပ္ ရွာေဖြေရး ကုမၸဏီ မ်ားမွတစ္ဆင့္ အလုပ္ ရွာေဖြေရးပင္ ျဖစ္သည္။ အခ်ဳိ႕ အေပါင္းအသင္း မိတ္ေဆြမ်ား ရွိေသာ္လည္း တကယ္တမ္း လက္ေတြ႕တြင္ လူတစ္ဦးကို တာဝန္ခံကာ အလုပ္ရွာေပးဖုိ႔ ဆိုသည္ ကလည္း လြယ္ကူေသာ အရာ မဟုတ္ေပ။မိုးလင္းသည္ႏွင့္ ပထမဆံုး ေျပးရသည္က မိတၱဴဆိုင္ပင္ ျဖစ္သည္။ မိမိ ကိုယ္ေရး ရာဇဝင္ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အခ်က္အလက္ မ်ားကို မေရမတြက္ ႏုိင္ေအာင္ မိတၱဴကူးထား ရသည္။ ဓာတ္ပံုေပါင္း မ်ားစြာ ကိုလည္း အပိုကူးထား ရေသးသည္။ ၿပီးလွ်င္ အလုပ္ ရွာေဖြေပးေသာ ကုမၸဏီမ်ား တစ္ခုၿပီး တစ္ခု သြားရသည္။ တစ္ေနရာက မရလွ်င္ ေနာက္ တစ္ေနရာက ရမည္။ ေနရာတိုင္းက ရလွ်င္ ေကာင္းသည့္ ေနရာ ဌာနကို စိတ္ႀကိဳက္ ေရြးခ်ယ္ႏိုင္မည္။ ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ ကိုယ့္စီမံခ်က္ က အေတာ္ပင္ ေကာင္းလြန္း ေနသည္။ လက္ေတြ႕တြင္ ဤမွ်ေလာက္ မလြယ္မွန္း ကိုယ္တိုင္ႀကံဳ ရမွသိသည္။ အလုပ္ ရွာေဖြေရး ကုမၸဏီမ်ား တြင္ ျဖည့္ရသည့္ ေလွ်ာက္လႊာ ပံုစံမ်ား ကလည္း မနည္းေပ။ ထိုးရသည့္ ဝန္ခံကတိ လက္မွတ္မ်ား ကလည္း ဆယ္ေစာင္ထက္ မနည္းပါ။ အဓိက အားျဖင့္ ဝန္ထမ္းလစာ ထဲမွ တစ္လစာ သို႔မဟုတ္ ငါးဆယ္ ရာခိုင္ႏႈန္းကို ဝန္ထမ္းက ေပးေဆာင္ရမည္ ဆိုသည့္ အခ်က္ပင္ ျဖစ္သည္။
အခ်ဳိ႕ကုမၸဏီ မ်ားသည္ ဝန္ထမ္းႏွင့္ အလုပ္ရွင္က တစ္ေယာက္ တစ္ဝက္ ေပးေဆာင္ ရသည္လည္း ရွိသည္။ အလုပ္ရွင္ ဘက္က တစ္လစာ ေပးသည့္ ကုမၸဏီ ရွိေသာ္လည္း ရွားတာေတာ့ အမွန္ပင္။ ကံေကာင္းလွ်င္ ရမည္ဟု ေျပာသျဖင့္ ကံကိုသာပံုခ် ထားလုိက္မိသည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ အလုပ္တစ္ခု အတြက္ ဤမွ်ေလာက္ ရင္းႏွီးရမည္ ျဖစ္သည္ဟု လက္ခံကာ မၾကည့္မ႐ႈဘဲ လက္မွတ္မ်ားသာ ျမန္ျမန္ထိုး လိုက္ေတာ့သည္။ အလုပ္မေရြးလွ်င္ အခ်ိန္တစ္ပတ္ အတြင္း အျမန္ရမည္။ တစ္ပတ္အတြင္း အင္တာဗ်ဴး ေလး၊ ငါးခါ သြားရမည္ဟု ဆိုသျဖင့္ ေလွ်ာက္ လႊာထဲတြင္ အလုပ္မေရြး ပါဟု ေရးရေသးသည္။ မတတ္ႏိုင္ပါ သူ႔စည္းဝိုင္း အတြင္း ဝင္ခ်င္သည့္ အတြက္ ပိန္သည္၊ ဝသည္ ေရြးခြင့္ စာေရးသူ တြင္မရွိပါ။ အႏွစ္ႏွစ္ အလလက မရြတ္ဘဲ ေမ့ထားသည့္ ဘုရားစာ မ်ားကို သြားေလရာ ရြတ္မိသည္။ အိတ္ထဲတြင္ ဘုရားစာအုပ္ကို အၿမဲထည့္ကာ ကားေပၚမေရွာင္၊ ႐ံုးခန္းမေရွာင္ ပရိတ္၊ ပ႒ာန္းမ်ား ရြတ္ ျဖစ္ေနသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ အလုပ္ အင္တာဗ်ဴး သံုး၊ ေလးခု ေလာက္ ေျဖျဖစ္ သြားသည္။ ထိုသို႔ ေျဖလိုက္မွပင္ ဗဟုသုတ ပိုၾကြယ္သြားသည္။
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ လည္း ျပန္လည္ သံုးသပ္ရန္ အေကာင္းဆံုး အခြင့္အေရး တစ္ခုကို ရလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ထက္ နည္းနည္း ပိုသည္က အင္တာဗ်ဴး ေျဖနည္းကို ပိုမိုသိကြၽမ္း လာျခင္း ျဖစ္သည္။ လက္ေတြ႕တြင္ ကိုယ္သင္ယူ ထားေသာ အရာမ်ားထက္ တတ္ေျမာက္ ထားေသာ အရည္အခ်င္း မ်ားကသာ အဓိက က်ေၾကာင္းလည္း သိလာသည္။ ဘြဲ႕ဒီဂရီႏွင့္ ေအာင္လက္မွတ္ မ်ားသည္ အလုပ္အတြက္ အနည္းငယ္ေသာ အေထာက္အပံ႔ သာျဖစ္ၿပီး အမွန္တကယ္ တတ္ေျမာက္ ထားေသာ အေတြ႕အႀကံဳႏွင့္ အရည္အခ်င္း တို႔ကိုသာ အလုပ္ရွင္မ်ား ဘက္က ပိုမိုလိုလား ၾကသည္။ လုပ္ငန္း အေတြ႕အႀကံဳ မရွိေသာ သူကို သင္ၾကား ေပးရန္ထက္ အေတြ႕အႀကံဳ ရွိၿပီးသား သူကို လစာပိုေပး ရန္သာ အေရးထား ၾကသည္။ လုပ္ငန္း တစ္ခုလံုးကို အလုပ္ခြင္ ဝင္သည္ႏွင့္ စတင္လည္ပတ္ ႏိုင္ရန္သာ ေမွ်ာ္လင့္ ၾကသည္။ မိမိတို႔ ေပးထားသည့္ လစာထက္ ပိုလုပ္ႏိုင္ေသာ အလုပ္သမား ကိုသာ ပိုမို အေလးထား ေၾကာင္းလည္း သိလာရသည္။
ေနာက္ဆံုးတြင္ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္မည့္အလုပ္ကို ကိုယ္တိုင္သာ ေရြးခ်ယ္ရန္ လိုအပ္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ လုပ္ငန္းခြင္ တစ္ခုတြင္ အင္တာဗ်ဴး ဝင္ကာ အလုပ္တစ္ခု လုပ္ျဖစ္ သြားသည္။ လက္ခံရသည့္ အေၾကာင္းရင္း ကလည္း အလုပ္ရွင္ ဘက္က ျဖည့္ဆည္းေပး ထားေသာ အရာမ်ားမွာ စာေရးသူ လိုခ်င္ေသာ အခ်က္ႏွင့္ အနီးစပ္ဆံုး ကိုက္ညီေနျခင္း ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ အႀကိဳက္ဆံုး အခ်က္ကေတာ့ လစာထက္ အလုပ္ခ်ိန္ကို ေသခ်ာစီမံ ေပးျခင္း ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
အင္တာဗ်ဴး တြင္လည္း စာေရးသူ ေျဖရသည္ထက္ လုပ္ငန္းရွင္ ဘက္က ေျပာျပသည့္ အခ်က္မ်ားကို နားေထာင္ရ သည္က ပိုမ်ားသည္။ လုပ္ငန္းရွင္ ဘက္က အဓိက လိုခ်င္သည့္ အခ်က္မွာ ဝန္ထမ္းတစ္ဦး အေနျဖင့္ မိမိလုပ္ငန္း အေပၚတြင္ သစၥာရွိစြာႏွင့္ ေရရွည္ ေမွ်ာ္မွန္းကာ လုပ္ႏိုင္ရမည္ ဆိုသည့္ အခ်က္ျဖစ္သည္။ စာေရးသူ အေနျဖင့္လည္း အမွန္တကယ္ အလုပ္တစ္ခု လိုအပ္ေနျခင္း၊ မိမိဝါသနာ ပါသည့္ အလုပ္ျဖစ္ျခင္း၊ လိုအပ္သည့္ လစာ အေနအထားကို ညိႇႏိႈင္းေပးျခင္း တုိ႔ေၾကာင့္ ေသခ်ာ လုပ္ပါမည္ဟု ကတိေပးခဲ့သည္။
အလုပ္ရွင္က ေနာက္ဆံုး ေဆြးေႏြးသည့္ အပိုင္းတြင္ အလုပ္ရွာ ေပးသည့္ ကုမၸဏီကုိ အလုပ္ရွင္ ဘက္က တစ္လစာ ေပးရမည္ ျဖစ္သျဖင့္ စာေရးသူကို လုပ္ငန္း သေဘာအရ လစာေငြ က်ပ္တစ္သိန္း ေပးမည္။ အမွန္တကယ္ ရရွိမည့္လစာမွာ ေငြက်ပ္ တစ္သိန္းခြဲ ျဖစ္သည္ဟု ေျပာကာ ေနာက္ရက္ အလုပ္စဆင္း ရန္ ေျပာသည္။ ဝန္ထမ္း၏ လစာထဲမွ အျဖတ္မခံရဘဲ အလုပ္ရွင္ ဘက္က ေပးမည္ ျဖစ္သျဖင့္ စာေရးသူ ကံေကာင္းသည္ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ခံယူမိသည္။ ခက္တာက စာခ်ဳပ္ထဲတြင္ လစာေငြ က်ပ္တစ္သိန္းဟု လက္မွတ္ထုိး ရမည္ကို မခ်င့္မရဲ ျဖစ္မိသည္။ ေသခ်ာေအာင္ အထပ္ထပ္ ေမးမိသည္။ အလုပ္ရွင္ဘက္ ကလည္း ေသခ်ာသည္။
အလုပ္ရွာေဖြေရး ကုမၸဏီက ေမးလွ်င္ လစာေငြ က်ပ္တစ္သိန္းျဖင့္ လက္ခံခဲ့သည္ဟု ေျပာရန္ ေသခ်ာ မွာၾကားလိုက္သည္။ အျပန္လမ္းတြင္ ေဝခြဲမရေသာ ေတြေဝမႈမ်ားျဖင့္ မနက္ျဖန္ အတြက္ ရင္ခုန္ေနမိ သည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ အလုပ္ရွင္ဘက္က ေျပာေသာ ကတိသစၥာမ်ား၊ အနာဂတ္ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္၊ အခ်ိန္ႏွင့္ လစာတုိ႔မွာ စာေရးသူႏွင့္ ကိုက္ညီ သျဖင့္ လုပ္ရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။ အလုပ္ရွင္ တစ္ေယာက္ အေနျဖင့္လည္း ဤမွ်ေလာက္ ေငြေၾကး အတိုင္းအတာ သည္ ဘာမွ မေျပာပေလာက္ ေသာ ပမာဏ ျဖစ္သျဖင့္ ပူပန္ရန္ မလိုဟုသာ စိတ္ဆံုးျဖတ္ လုိက္သည္။
လုပ္ငန္းခြင္ ဝင္စ တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္ အဆင္ေျပသည္။ အလုပ္ခ်ိန္ အတိအက်လည္း ျပန္ခြင့္ရသည္။ တစ္ပတ္ေလာက္ အၾကာတြင္ အလုပ္ရွင္၏ အျခား လုပ္ငန္းမ်ားမွ စာရင္းမ်ား မႏိုင္ဟုဆိုကာ တစ္ပတ္ေလာက္ ကူညီေပးပါဟု အကူအညီ ေတာင္းသျဖင့္ ကူညီေပး ရသည္။ ေနာက္တစ္ပတ္ တြင္ အျခားလုပ္ငန္း တစ္ခုမွ စာရင္းကိုင္ အလုပ္ထြက္ သြားသျဖင့္ စာရင္းယာယီ ကိုင္ေပးပါဟု အကူအညီ ေတာင္းလာ ျပန္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ လုပ္ငန္းသံုးခု၏ စာရင္းမ်ား စာေရးသူ ေခါင္းေပၚ အကုန္ ေရာက္လာသည္။ အလုပ္ရွင္ဆရာသမား ၏ တစ္ေန႔တာ လုပ္ငန္း ေဆာင္တာမ်ား၊ အစည္းအေဝး မွတ္တမ္းႏွင့္ ဝန္ထမ္း႐ံုးတက္၊ ႐ံုးဆင္းထိ အတြင္းေရးမွဴး တစ္ေယာက္၏ တာဝန္ကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး လုပ္ငန္း တာဝန္မ်ားကို ခြဲယူခဲ့ ရသည္။ ထို႔ထက္ ဆိုးသည္က ကူညီ လုပ္ကိုင္ေပးပါ ဆိုသည့္ ေနာက္က အမိန္႔အာဏာ ဆန္ဆန္ လုပ္ကို လုပ္ရမည္ ဟူေသာ အေျပာအဆုိမ်ား၊ ေန႔စဥ္ အလုပ္ခ်ိန္ ထက္ သံုး၊ ေလးနာရီ ေနာက္က်သျဖင့္ လုပ္ငန္း လိုအပ္ခ်က္ အရ ဝန္ထမ္း ထပ္ေခၚရန္ ေျပာသည့္ အခါမ်ားတြင္ တန္ရာတန္ေၾကး ေပးထားသျဖင့္ ဒီေလာက္ေတာ့ လုပ္ရမည္ ဆုိသည့္ အေျပာအဆို မ်ားက လူကို
ပိုမိုမြန္းက်ပ္ ေစသည္။ မည္သို႔ ဆုိေစကာမူ စာေရးသူ ေျပာခဲ့သည့္ ကတိအတိုင္း အလုပ္တိုင္းကို စနစ္တက် ေသခ်ာစြာ လုပ္ခဲ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ တစ္လျပည့္ေသာ ေန႔တြင္ စာေရးသူ အလုပ္ထြက္ ခဲ့သည္။ အလုပ္ထြက္မည္ ေျပာ၍ အလုပ္ရွင္သည္ အံ့ၾသသည့္ ပံုစံျဖင့္ " ဘာေၾကာင့္လဲ " ဟုေမးသည္။ သူ႔လုပ္ငန္းတြင္ သည္ေလာက္ အခ်ိန္ႏွင့္ အလုပ္ထြက္တာ စာေရးသူ ပထမဆံုး ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ စာေရးသူ၏ အရည္အခ်င္း မ်ားမွာ အစမ္းသပ္ မခံေၾကာင္း ေျပာသည္။ စာေရးသူ ဘက္က ၾကည့္လွ်င္လည္း သည္ေလာက္ အခ်ိန္ႏွင့္ အလုပ္ထြက္ျခင္းသည္ ယခုအလုပ္မွာ ပထမဆံုး ျဖစ္သည္။ ''ဘာေၾကာင့္ ထြက္တာလဲ'' ဟု ခပ္တည္တည္ ေမးကာ စာေရးသူကို စိုက္ၾကည့္ေနသည့္ အလုပ္ရွင္ မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာ စိုက္ၾကည့္ကာ ''ကတိမတည္လို႔ပါ'' ဟု တစ္ခြန္းတည္း ေျပာလိုက္မိသည္။
လစာထုတ္သည့္ စာရင္းတြင္ လက္မွတ္ထိုးသည့္ အခါ ေငြက်ပ္ တစ္သိန္း ျဖစ္သည္။ အထဲတြင္ ပိုထည့္ထားသည္ဟု ေျပာသျဖင့္ ကတိအတိုင္း ျဖစ္မည္ဟု မွတ္ယူလိုက္သည္။ စာအိတ္ကို ေဖာက္အဖြင့္ မွာ စုစုေပါင္း ေငြက်ပ္ တစ္သိန္းႏွစ္ေသာင္း ျဖစ္ေန၍ ေငြက်ပ္ သံုးေသာင္း လိုေနသည္။ ေနာက္လ က်လွ်င္ ေငြက်ပ္ တစ္သိန္းခြဲ ေပးမည္ဟု ေျပာသည္။ လစာထုတ္သည့္ ေန႔တြင္ပင္ အလုပ္ရွာ ေပးသည့္ ကုမၸဏီက ေရာက္လာကာ စာေရးသူ လစာထဲမွ ပထမအရစ္ ငါးဆယ္ ရာခိုင္ႏႈန္း ျဖတ္သြားသည္။ အလုပ္ရွင္ဘက္က ေပးရသည္၊ မေပးရသည္ကို စာေရးသူ ဆက္မေမးျဖစ္ပါ။ ထိုအခ်ိန္မွ စကာ ဤ လုပ္ငန္းခြင္ အေပၚ စာေရးသူ သစၥာထားရန္ မလိုေၾကာင္း နားလည္ကာ ေက်ာခိုင္းလုိက္သည္။ ေနာက္တြင္ က်န္ခဲ့မည့္ မ်က္ႏွာမ်ား ကိုလည္း စာေရးသူ စိတ္ထဲမွ အၿပီးပိုင္ ေမ့ပစ္လိုက္ ေတာ့သည္။
ရတနာပံုေန႔စဥ္ ၊ စာ(၁၅)
No comments:
Post a Comment