ေအးခဲသြားေသာ ေခၽြးစက္မ်ား
မဒါေလး
စာသင္ေက်ာင္း ဟူသည္ စိတ္ဓာတ္၊ စည္းကမ္း၊ ပညာ ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ႏွင့္ ဆရာ၊ ဆရာမ မ်ား၏ ေမတၱာ ေစ တနာမ်ား ေအာက္ တြင္ ကေလးမ်ား ကို ျပဳစု ပ်ဳိးေထာင္ ေ ပးေသာေနရာ ျဖစ္သည္။ ဥယ်ာဥ္မွဴး ႏွင့္တူေသာ ဆရာမ်ားသည္ ပန္းေလးမ်ားႏွင့္ တူေသာ ကေလးမ်ားကို ဖူးပြင့္ေစရန္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ ၾကရသည္။ အေရာင္အေသြး စံုေသာ ပန္းေလးမ်ား အေပၚတြင္လည္း မည္သည့္ အေရာင္ မည္သည့္ပန္းက ေတာ့ျဖင့္ ပြင့္ေစ၊ မည္သည့္ အေရာင္ မည္သည့္ပန္း ကေတာ့ ေနာက္က်မွ ပြင့္ဆိုသည့္ ခြဲျခားမႈမ်ဳိး မရွိဘဲ တစ္ေျပးညီ ေပါင္းသင္၊ ေရေလာင္း ေပးျခင္းျဖင့္ လွပေဝဆာသည့္ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ ပန္းမ်ားကို ဖူးပြင့္လာၾက ေစသူမ်ားလည္း ျဖစ္သည္။
ကေလး တစ္ေယာက္ကို ေမြးဖြားျခင္းထက္ ႀကီးျပင္းေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ ရျခင္းက ပိုမို ခက္ခဲသည္။ ထိုထက္ ပညာတတ္ လူေတာ္၊ လူေကာင္းတစ္ဦး အျဖစ္ ႀကီးျပင္း ေစရန္မွာ ပိုမို ခက္ခဲျပန္သည္။ ယေန႔ အခ်ိန္အခါသည္ အစိုးရ ပညာသင္ ေက်ာင္းမ်ားႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္ေက်ာင္း မ်ား အားၿပိဳင္ေသာ အခ်ိန္အခါ ျဖစ္သည္။ မိဘမ်ားသည္ မိမိတို႔ သားသမီးကို သူမ်ားထက္ေတာ့ သာေစခ်င္သည္မွာ အားလံုးရင္ထဲမွ တစ္ေျပးညီ ဆႏၵျဖစ္သည္။ ထိုဆႏၵ ေနာက္သို႔ လိုက္ကာ ေက်ာင္းမ်ားကိုလည္း ေကာင္းသည္ထက္ ေကာင္းေသာ၊ နာမည္ႀကီး သည္ထက္ ႀကီးေသာ ေက်ာင္းမ်ားကို ေရြးထားၾကသည္။
သားငယ္ကို ေက်ာင္းပို႔ၿပီး ျပန္အလာ အနည္းငယ္ က်ဥ္းက်ပ္ေသာ စိတ္တို႔ကို အလုပ္ထဲပံုခ် လိုက္သည္။ အလုပ္သည္ တာဝန္ျဖစ္သည္ ႏွင့္အညီ ဤတာဝန္ကို ၿပီးေအာင္ေတာ့ စိတ္ပါသည္ ျဖစ္ေစ၊ မပါသည္ ျဖစ္ေစ လုပ္ရေပဦးမည္။ နံနက္က ေတြ႕ခဲ့ရေသာ ေက်ာင္းေစ်းတန္းက အ႐ုပ္မ်ား၊ ေစ်းႀကီးၿပီး စိတ္မခ်ရသည့္ မုန္႔မ်ား၊ ေက်ာင္းေရွ႕မွ ေစ်းသည္မ်ား စိတ္ထဲတြင္ စီရရီ ေပၚလာသည္။ အလုပ္ထဲလည္း အာ႐ံုစိုက္၍ မရေသးေပ။
လခစား ဝန္ထမ္း ျဖစ္သည္မို႔ သားကို ေစ်းႀကီး ေပးရေသာ ေက်ာင္းမ်ား မထားႏိုင္ပါ။ ႏိုင္သည့္ ဝန္ေလးႏွင့္ပင္ အစိုးရ ေက်ာင္း ကိုထားရသည္။ အတန္းသား မ်ားျခင္းႏွင့္ ကေလးမွာ ကလည္း စာအေပၚ စိတ္ဝင္စားမႈ နည္းျခင္းတို႔ေၾကာင့္ အၿမဲတမ္း အမွတ္မေကာင္း ေပ။ အမွတ္ မေကာင္းသည့္ အတြက္ မိဘအေနျဖင့္ အျပစ္မေျပာ ေသာ္လည္း အတန္းထဲတြင္ အၿမဲ ေနာက္က်ေနေသာ သားငယ္သည္ စာအတြက္ ပင္ပန္းသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနရွာသည္။ စာေတြမ်ားလို႔ မက်က္ခ်င္ ဘူး ဟုလည္း အၿမဲတေစ ေျပာတတ္သည္။
စာေရးသူ ဘာလုပ္ ရမည္နည္း။ စာေရးသူထက္ ဝါရင့္ေသာ မိခင္မ်ားထံမွ နည္းယူရသည္။ ကေလးကို က်ဴရွင္ပို႔မွ ရသည္ဆိုသျဖင့္ က်ဴရွင္ပို႔သည္။ ေက်ာင္းၿပီး က်ဴရွင္၊ က်ဴရွင္ၿပီး အိမ္တြင္ စာလုပ္ႏွင့္ ကေလးတြင္ ေဆာ့ကစား ခ်ိန္ပင္ မရွိေလာက္ေအာင္ ျဖစ္လာသည္။ အစားလည္း သိပ္မစားေတာ့ဘဲ ပိန္လာသည္။ ေသခ်ာ ေခ်ာ့ေမးေတာ့ က်ဴရွင္မွာက စာမရလွ်င္ ႐ိုက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းစာထက္ က်ဴရွင္စာကို ပိုလုပ္ရသည္။ ၾကာေတာ့ က်ဴရွင္သြားမည္ ဆိုလွ်င္ပင္ ငိုေနေတာ့သည္။ ကေလးကို တိုးတက္ ေစခ်င္ေသာ မိဘ၏ ေစတနာသည္ ကေလးအတြက္ နာက်င္စရာ ျဖစ္ေနသည္။ စိတ္မေကာင္းျခင္း မ်ားစြာျဖင့္ အရပ္ကူပါ လူဝိုင္းပါ လုပ္ရေတာ့သည္။
ကိုယ္ပိုင္ အထက္တန္းေက်ာင္း မ်ား၌ထားေသာ ကေလးမိဘ မ်ားက ထိုေက်ာင္းမ်ားတြင္ ထားရန္ ဝိုင္းဝန္း အႀကံေပး ၾကသည္။ ေက်ာင္းလခ ေစ်းႀကီးသည္က လြဲလွ်င္ စာသင္ခန္း တစ္ခန္းလွ်င္ သတ္မွတ္ လူဦးေရအတိုင္း ထားသျဖင့္ ကေလး အတြက္လည္း အဆင္ေျပသည္။ တစ္ခန္းလွ်င္ ဆရာမႏွစ္ဦးရွိ သျဖင့္ ကေလးမ်ား စာမလုပ္မည္ ကိုလည္း ပူပင္စရာ မလိုေတာ့ေပ။ ကေလး၏ အရည္အခ်င္း စစ္တမ္းကိုလည္း မိဘမ်ားအား အခ်ိန္ႏွင့္ တစ္ေျပးညီ လိုအပ္လွ်င္ လိုအပ္သကဲ့သို႔ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြး အသိေပးသျဖင့္ စိတ္ခ်ရေၾကာင္း ႏွင့္ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာ ႏွင့္ အဆင္ေျပသျဖင့္ က်ဴရွင္ထားစရာ မလိုဟူေသာ အခ်က္သည္ စာေရးသူ အတြက္ ပိုအဆင္ေျပ သည္။
ကေလးအတြက္ က်ဴရွင္ခ၊ က်ဴရွင္ႀကိဳပို႔ စရိတ္မ်ား ေပါင္းလိုက္လွ်င္ ေတာ့ တစ္လ ကုန္က်မည့္ စရိတ္အတြက္ အနည္းငယ္ ထပ္ျဖည့္ရမည္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္တိုင္ မည္မွ်ပင္ပန္း ပါေစ မိမိကေလး ပညာေရး တိုးတက္ရန္ အတြက္ဆိုလွ်င္ စြန္႔ၿပီးလုပ္မည္ ဆိုသည့္ အေတြးမ်ဳိး မိဘတိုင္းတြင္ ရွိသည္။ တစ္လလွ်င္ ေျခာက္ေသာင္းေက်ာ္၊ ခုနစ္ေသာင္း ဆိုေသာ လစာသည္ စာေရးသူတို႔ မိသားစု အတြက္ေတာ့ အႀကီးစား အသံုးစရိတ္ ျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ အားလံုးက သေဘာတူညီစြာ သားငယ္အတြက္ အသံုးျပဳရန္ ဆံုးျဖတ္ လိုက္ၾကသည္။ အစေကာင္းမွ အေႏွာင္း ေသခ်ာမည္ ဆိုသည့္အတုိင္း ငယ္စဥ္ကပင္ အေျခခံေကာင္းမ်ား ရွိေစခ်င္သည္။ ေက်ာင္းမွာပင္ လံုလံုေလာက္ေလာက္ သင္ၾကားျခင္း ခံရလွ်င္ အျခား ကုန္စရာအတြက္ ပူပင္စရာ မလိုေတာ့ေပ။ ကေလး အတြက္လည္း က်ဴရွင္တက္ရသည့္ ဒုကၡ၊ ကစားခ်ိန္ နည္းလြန္းသျဖင့္ စိတ္ဆင္းရဲရသည့္ ဒုကၡႏွင့္ စာမရသျဖင့္ စိုးရိမ္ပူပန္ျခင္း ဒုကၡမ်ား ေလ်ာ့ နည္း သြားမည္ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းႀကိဳပို႔ ယာဥ္လည္း ရွိသျဖင့္ ကေလးအတြက္ ဘာမွ်ပူပန္စရာ မရွိဘဲ စီးပြားကိုသာ က်က်နန ရွာေဖြရန္ လုိေတာ့သည္။
အစိုးရေက်ာင္းႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္ေက်ာင္း လြန္ဆြဲေနသည့္ ၾကားမွပင္ စာေရးသူ ကိုယ္ပိုင္ေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းကို ေရြးခ်ယ္လိုက္သည္။ အစကေတာ့ အားလံုး အဆင္ေျပသျဖင့္ ကုန္ရက်ဳိး နပ္သည္ဟု ေက်နပ္ ေနမိသည္။ တစ္ေန႔ စာေမးပြဲနီးသျဖင့္ သားငယ္၏ စာအုပ္မ်ားကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ စာေရးသူ မ်က္လံုးမ်ား ျပာထြက္သြားသည္။ စာလံုးေပါင္း အမွားကို အမွန္ျခစ္ကာ စာစစ္သူက လက္မွတ္ ထိုးထားသည္။ စာေရးသူ မင္အစိမ္းယူကာ သားငယ္ စာအုပ္တြင္ ဝိုင္းလိုက္သည္။ သားငယ္က စာအုပ္တြင္ေရးလွ်င္ ဆရာမဆူမည္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲဟု ေမးသည္။ ဆရာမဆူလွ်င္ ေမေမ လုပ္တာလို႔ ေျပာလိုက္ပါဟုပင္ စာေရးသူ ေျဖလိုက္သည္။
ႏွလံုးေသြးမ်ား ပြက္ပြက္ဆူ ကုန္သည္။ စာေရးသူ ရင္းထားေသာ ေခြၽးတို႔သည့္ တန္ဖိုးမဲ့ စြာ ေအးခဲကုန္မည္ကို စာေရးသူ မလိုလားပါ။ ေတြးလိုက္တုိင္း ယခုထိ ရင္ထဲ ေမာဟိုက္ ေနမိသည္။ အလုပ္စားပြဲတြင္ ျပန္႔က်ဲေနေသာ ယံုၾကည္ အပ္ႏွံမႈ စာခ်ဳပ္မ်ားက စာေရးသူကို ေလွာင္ေနသေယာင္ ထင္ရသည္။ ျပန္႔က်ဲေနေသာ စာခ်ဳပ္မ်ားကို လွမ္းယူကာ အလုပ္တြင္သာ အာ႐ံု စုစည္းၿပီး ႀကိဳးစားရေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။
ရတနာပံုေန႔စဥ္ ၊ စာ(၁၃)
မဒါေလး
စာသင္ေက်ာင္း ဟူသည္ စိတ္ဓာတ္၊ စည္းကမ္း၊ ပညာ ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ႏွင့္ ဆရာ၊ ဆရာမ မ်ား၏ ေမတၱာ ေစ တနာမ်ား ေအာက္ တြင္ ကေလးမ်ား ကို ျပဳစု ပ်ဳိးေထာင္ ေ ပးေသာေနရာ ျဖစ္သည္။ ဥယ်ာဥ္မွဴး ႏွင့္တူေသာ ဆရာမ်ားသည္ ပန္းေလးမ်ားႏွင့္ တူေသာ ကေလးမ်ားကို ဖူးပြင့္ေစရန္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ ၾကရသည္။ အေရာင္အေသြး စံုေသာ ပန္းေလးမ်ား အေပၚတြင္လည္း မည္သည့္ အေရာင္ မည္သည့္ပန္းက ေတာ့ျဖင့္ ပြင့္ေစ၊ မည္သည့္ အေရာင္ မည္သည့္ပန္း ကေတာ့ ေနာက္က်မွ ပြင့္ဆိုသည့္ ခြဲျခားမႈမ်ဳိး မရွိဘဲ တစ္ေျပးညီ ေပါင္းသင္၊ ေရေလာင္း ေပးျခင္းျဖင့္ လွပေဝဆာသည့္ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ ပန္းမ်ားကို ဖူးပြင့္လာၾက ေစသူမ်ားလည္း ျဖစ္သည္။ကေလး တစ္ေယာက္ကို ေမြးဖြားျခင္းထက္ ႀကီးျပင္းေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ ရျခင္းက ပိုမို ခက္ခဲသည္။ ထိုထက္ ပညာတတ္ လူေတာ္၊ လူေကာင္းတစ္ဦး အျဖစ္ ႀကီးျပင္း ေစရန္မွာ ပိုမို ခက္ခဲျပန္သည္။ ယေန႔ အခ်ိန္အခါသည္ အစိုးရ ပညာသင္ ေက်ာင္းမ်ားႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္ေက်ာင္း မ်ား အားၿပိဳင္ေသာ အခ်ိန္အခါ ျဖစ္သည္။ မိဘမ်ားသည္ မိမိတို႔ သားသမီးကို သူမ်ားထက္ေတာ့ သာေစခ်င္သည္မွာ အားလံုးရင္ထဲမွ တစ္ေျပးညီ ဆႏၵျဖစ္သည္။ ထိုဆႏၵ ေနာက္သို႔ လိုက္ကာ ေက်ာင္းမ်ားကိုလည္း ေကာင္းသည္ထက္ ေကာင္းေသာ၊ နာမည္ႀကီး သည္ထက္ ႀကီးေသာ ေက်ာင္းမ်ားကို ေရြးထားၾကသည္။
သားငယ္ကို ေက်ာင္းပို႔ၿပီး ျပန္အလာ အနည္းငယ္ က်ဥ္းက်ပ္ေသာ စိတ္တို႔ကို အလုပ္ထဲပံုခ် လိုက္သည္။ အလုပ္သည္ တာဝန္ျဖစ္သည္ ႏွင့္အညီ ဤတာဝန္ကို ၿပီးေအာင္ေတာ့ စိတ္ပါသည္ ျဖစ္ေစ၊ မပါသည္ ျဖစ္ေစ လုပ္ရေပဦးမည္။ နံနက္က ေတြ႕ခဲ့ရေသာ ေက်ာင္းေစ်းတန္းက အ႐ုပ္မ်ား၊ ေစ်းႀကီးၿပီး စိတ္မခ်ရသည့္ မုန္႔မ်ား၊ ေက်ာင္းေရွ႕မွ ေစ်းသည္မ်ား စိတ္ထဲတြင္ စီရရီ ေပၚလာသည္။ အလုပ္ထဲလည္း အာ႐ံုစိုက္၍ မရေသးေပ။
လခစား ဝန္ထမ္း ျဖစ္သည္မို႔ သားကို ေစ်းႀကီး ေပးရေသာ ေက်ာင္းမ်ား မထားႏိုင္ပါ။ ႏိုင္သည့္ ဝန္ေလးႏွင့္ပင္ အစိုးရ ေက်ာင္း ကိုထားရသည္။ အတန္းသား မ်ားျခင္းႏွင့္ ကေလးမွာ ကလည္း စာအေပၚ စိတ္ဝင္စားမႈ နည္းျခင္းတို႔ေၾကာင့္ အၿမဲတမ္း အမွတ္မေကာင္း ေပ။ အမွတ္ မေကာင္းသည့္ အတြက္ မိဘအေနျဖင့္ အျပစ္မေျပာ ေသာ္လည္း အတန္းထဲတြင္ အၿမဲ ေနာက္က်ေနေသာ သားငယ္သည္ စာအတြက္ ပင္ပန္းသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနရွာသည္။ စာေတြမ်ားလို႔ မက်က္ခ်င္ ဘူး ဟုလည္း အၿမဲတေစ ေျပာတတ္သည္။
စာေရးသူ ဘာလုပ္ ရမည္နည္း။ စာေရးသူထက္ ဝါရင့္ေသာ မိခင္မ်ားထံမွ နည္းယူရသည္။ ကေလးကို က်ဴရွင္ပို႔မွ ရသည္ဆိုသျဖင့္ က်ဴရွင္ပို႔သည္။ ေက်ာင္းၿပီး က်ဴရွင္၊ က်ဴရွင္ၿပီး အိမ္တြင္ စာလုပ္ႏွင့္ ကေလးတြင္ ေဆာ့ကစား ခ်ိန္ပင္ မရွိေလာက္ေအာင္ ျဖစ္လာသည္။ အစားလည္း သိပ္မစားေတာ့ဘဲ ပိန္လာသည္။ ေသခ်ာ ေခ်ာ့ေမးေတာ့ က်ဴရွင္မွာက စာမရလွ်င္ ႐ိုက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းစာထက္ က်ဴရွင္စာကို ပိုလုပ္ရသည္။ ၾကာေတာ့ က်ဴရွင္သြားမည္ ဆိုလွ်င္ပင္ ငိုေနေတာ့သည္။ ကေလးကို တိုးတက္ ေစခ်င္ေသာ မိဘ၏ ေစတနာသည္ ကေလးအတြက္ နာက်င္စရာ ျဖစ္ေနသည္။ စိတ္မေကာင္းျခင္း မ်ားစြာျဖင့္ အရပ္ကူပါ လူဝိုင္းပါ လုပ္ရေတာ့သည္။
ကိုယ္ပိုင္ အထက္တန္းေက်ာင္း မ်ား၌ထားေသာ ကေလးမိဘ မ်ားက ထိုေက်ာင္းမ်ားတြင္ ထားရန္ ဝိုင္းဝန္း အႀကံေပး ၾကသည္။ ေက်ာင္းလခ ေစ်းႀကီးသည္က လြဲလွ်င္ စာသင္ခန္း တစ္ခန္းလွ်င္ သတ္မွတ္ လူဦးေရအတိုင္း ထားသျဖင့္ ကေလး အတြက္လည္း အဆင္ေျပသည္။ တစ္ခန္းလွ်င္ ဆရာမႏွစ္ဦးရွိ သျဖင့္ ကေလးမ်ား စာမလုပ္မည္ ကိုလည္း ပူပင္စရာ မလိုေတာ့ေပ။ ကေလး၏ အရည္အခ်င္း စစ္တမ္းကိုလည္း မိဘမ်ားအား အခ်ိန္ႏွင့္ တစ္ေျပးညီ လိုအပ္လွ်င္ လိုအပ္သကဲ့သို႔ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြး အသိေပးသျဖင့္ စိတ္ခ်ရေၾကာင္း ႏွင့္ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာ ႏွင့္ အဆင္ေျပသျဖင့္ က်ဴရွင္ထားစရာ မလိုဟူေသာ အခ်က္သည္ စာေရးသူ အတြက္ ပိုအဆင္ေျပ သည္။
ကေလးအတြက္ က်ဴရွင္ခ၊ က်ဴရွင္ႀကိဳပို႔ စရိတ္မ်ား ေပါင္းလိုက္လွ်င္ ေတာ့ တစ္လ ကုန္က်မည့္ စရိတ္အတြက္ အနည္းငယ္ ထပ္ျဖည့္ရမည္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္တိုင္ မည္မွ်ပင္ပန္း ပါေစ မိမိကေလး ပညာေရး တိုးတက္ရန္ အတြက္ဆိုလွ်င္ စြန္႔ၿပီးလုပ္မည္ ဆိုသည့္ အေတြးမ်ဳိး မိဘတိုင္းတြင္ ရွိသည္။ တစ္လလွ်င္ ေျခာက္ေသာင္းေက်ာ္၊ ခုနစ္ေသာင္း ဆိုေသာ လစာသည္ စာေရးသူတို႔ မိသားစု အတြက္ေတာ့ အႀကီးစား အသံုးစရိတ္ ျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ အားလံုးက သေဘာတူညီစြာ သားငယ္အတြက္ အသံုးျပဳရန္ ဆံုးျဖတ္ လိုက္ၾကသည္။ အစေကာင္းမွ အေႏွာင္း ေသခ်ာမည္ ဆိုသည့္အတုိင္း ငယ္စဥ္ကပင္ အေျခခံေကာင္းမ်ား ရွိေစခ်င္သည္။ ေက်ာင္းမွာပင္ လံုလံုေလာက္ေလာက္ သင္ၾကားျခင္း ခံရလွ်င္ အျခား ကုန္စရာအတြက္ ပူပင္စရာ မလိုေတာ့ေပ။ ကေလး အတြက္လည္း က်ဴရွင္တက္ရသည့္ ဒုကၡ၊ ကစားခ်ိန္ နည္းလြန္းသျဖင့္ စိတ္ဆင္းရဲရသည့္ ဒုကၡႏွင့္ စာမရသျဖင့္ စိုးရိမ္ပူပန္ျခင္း ဒုကၡမ်ား ေလ်ာ့ နည္း သြားမည္ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းႀကိဳပို႔ ယာဥ္လည္း ရွိသျဖင့္ ကေလးအတြက္ ဘာမွ်ပူပန္စရာ မရွိဘဲ စီးပြားကိုသာ က်က်နန ရွာေဖြရန္ လုိေတာ့သည္။
အစိုးရေက်ာင္းႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္ေက်ာင္း လြန္ဆြဲေနသည့္ ၾကားမွပင္ စာေရးသူ ကိုယ္ပိုင္ေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းကို ေရြးခ်ယ္လိုက္သည္။ အစကေတာ့ အားလံုး အဆင္ေျပသျဖင့္ ကုန္ရက်ဳိး နပ္သည္ဟု ေက်နပ္ ေနမိသည္။ တစ္ေန႔ စာေမးပြဲနီးသျဖင့္ သားငယ္၏ စာအုပ္မ်ားကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ စာေရးသူ မ်က္လံုးမ်ား ျပာထြက္သြားသည္။ စာလံုးေပါင္း အမွားကို အမွန္ျခစ္ကာ စာစစ္သူက လက္မွတ္ ထိုးထားသည္။ စာေရးသူ မင္အစိမ္းယူကာ သားငယ္ စာအုပ္တြင္ ဝိုင္းလိုက္သည္။ သားငယ္က စာအုပ္တြင္ေရးလွ်င္ ဆရာမဆူမည္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲဟု ေမးသည္။ ဆရာမဆူလွ်င္ ေမေမ လုပ္တာလို႔ ေျပာလိုက္ပါဟုပင္ စာေရးသူ ေျဖလိုက္သည္။
ႏွလံုးေသြးမ်ား ပြက္ပြက္ဆူ ကုန္သည္။ စာေရးသူ ရင္းထားေသာ ေခြၽးတို႔သည့္ တန္ဖိုးမဲ့ စြာ ေအးခဲကုန္မည္ကို စာေရးသူ မလိုလားပါ။ ေတြးလိုက္တုိင္း ယခုထိ ရင္ထဲ ေမာဟိုက္ ေနမိသည္။ အလုပ္စားပြဲတြင္ ျပန္႔က်ဲေနေသာ ယံုၾကည္ အပ္ႏွံမႈ စာခ်ဳပ္မ်ားက စာေရးသူကို ေလွာင္ေနသေယာင္ ထင္ရသည္။ ျပန္႔က်ဲေနေသာ စာခ်ဳပ္မ်ားကို လွမ္းယူကာ အလုပ္တြင္သာ အာ႐ံု စုစည္းၿပီး ႀကိဳးစားရေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။
ရတနာပံုေန႔စဥ္ ၊ စာ(၁၃)
No comments:
Post a Comment