ဆယ့္ႏွစ္ပဲြေစ်းသည္ မျမခ်ယ္
မဒါေလး
မျမခ်ယ္ ေနမေကာင္း ျဖစ္ေနသည္မွာ ဆယ္ရက္ေက်ာ္ ေလၿပီ။ သူမွ မျဖစ္ရင္လည္း ျဖစ္မည့္သူ မရွိေတာ့ေပ။ တစ္မနက္ခင္းလံုး အပူဒဏ္ခံ အလုပ္လုပ္။ ေန႔လယ္က် ခရီးေဝးကို ကားစီးၿပီး သြားကာ ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္ (သုိ႔မဟုတ္) နံနက္လင္းမွ ျပန္ေရာက္သည္။ မျမခ်ယ္၏ အလုပ္မွာ နီးစပ္ရာ ဘုရားပြဲေစ်း မ်ားတြင္ မုန္႔ေရာင္းေသာ အလုပ္ ျဖစ္သည္။ သူေနထုိင္ရာ ဇာတိျဖစ္ေသာ မတၱရာမွ အျခား ေန႔ခ်င္းေပါက္ ခရီး ေရာက္သည့္ ေနရာမ်ားသို႔ ေစ်းလိုက္ေရာင္း ျခင္းျဖင့္ အသက္ေမြး ဝမ္းေက်ာင္း ျပဳေနသည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္စု မကၾကာၿပီ ျဖစ္သည္။
အစ္မႀကီး ျမသြယ္ႏွင့္ ညီမ ျမငယ္ ေမြးခ်င္း သံုးေယာက္တြင္ မျမခ်ယ္ မွာ သမီးအလတ္ ျဖစ္သည္။ အေမသည္ သမီးမ်ားကို ဆင္စီးၿပီး ျမင္းရံရန္ ထက္ စိန္စီၿပီး ျမခ်ယ္ရန္ သည္လို အမည္မ်ား ေပးခဲ့သည္ ထင္သည္။ သို႔ေသာ္ မျမခ်ယ္မွာ ကံမေကာင္း ခဲ့ပါ။ မိဘမ်ား မရွိသည့္ ေနာက္တြင္ အားကိုးရမည့္သူ အျဖစ္ ကေလးမ်ား၏ အေဖကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည္။ ထိုသို႔ ေရြးခ်ယ္ လိုက္မွ မျမခ်ယ္ တစ္ေယာက္ ေစ်းသည္ဘဝ လံုးလံုး ေရာက္ရ ေတာ့သည္။ မၾကာပါ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ႏွင့္ မုဆိုးမဘြဲ႕ ကိုပါ ထပ္ရသည္။ ဇနီးမယား ႏွင့္ သားသမီးကို လုပ္မေကြၽးဘဲ အရက္သမား အမည္ခံ အသက္ရွင္ ေနျခင္းထက္ ယခုလို ဘဝနိဂံုးခ်ဳပ္ သြားေတာ့လည္း သြားေလသူ အတြက္ အေကာင္းသားဟု ေတြးၿပီး ေျဖမိသည္။
ေနထိုင္ မေကာင္းသည့္ အခ်ိန္မို႔ အေတြးမ်ားက ေတာင္ေရာက္ ေျမာက္ေရာက္။ ေစ်းသည္ပီပီ အၿငိမ္ မေနတတ္ေသာ မျမခ်ယ္ တစ္ေယာက္ ယခုကဲ့သို႔ အိပ္ရာထဲ လွဲေနရ ခ်ိန္တြင္ စိတ္က ပိုမသက္သာလွ။ သည္ၾကားထဲ ေစ်းေရာင္း၊ ေစ်းဝယ္ မေကာင္းသျဖင့္ ဖ်ားသည္ကိုပင္ မိမိကိုယ္ကုိ ေဒါသထြက္ကာ 'ဟင္း' ခနဲေနေအာင္ သက္ျပင္း တစ္ခ်က္ ခ်မိသည္။ ေဘးမွ သမီးျဖစ္သူက မျမခ်ယ္ သက္ျပင္းခ် သည္ကို ၾကားသျဖင့္ ''အေမဘာလို႔ သက္ျပင္းေတြ ခ်ေနတာလဲ'' ဟု ေမးရွာသည္။ မျမခ်ယ္ ဘာေျပာ ရမည္နည္း။ ေက်ာင္းစာကို လိုလိုလားလား ႀကိဳးစား သင္ေနေသာ သည္ သမီးႏွင့္ သားကို မျမခ်ယ္ တစ္ေယာက္ သူမ၏ဒုကၡ မ်ားကို ေျပာမထြက္။ မေျပာျပ ရက္ေပ။ သမီးႏွင့္ သားမွာ သူမ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ကာ ေနၾကသည့္ ကေလးမ်ား ျဖစ္ၾကသျဖင့္ မ်က္ႏွာ မညိႇဳးရဲသလို သည္အခက္အခဲ မ်ားကို ေျပာမျပႏုိင္ ခဲ့ေပ။ ''ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး ေအ'' ဟုေျပာလ်က္ တစ္ဖက္သို႔ လွည့္လိုက္သည္။ အေတြးမ်ား ကေတာ့ အရင္လက ဘုရားပြဲေစ်း သြားေရာင္းသည္႔ အခ်ိန္သို႔ ျပန္ေရာက္ သြားသည္။
မျမခ်ယ္ တစ္ေယာက္ မတၱရာႏွင့္ အတန္ငယ္ လွမ္းေသာ ေရႊဘို၊ ေရဦး၊ ခင္ဦး ႏွင့္ မႏၲေလး ဘုရားပြဲ တို႔တြင္ မုန္႔လုိက္ ေရာင္းသည္။ ယခုလည္း မႏၲေလး ေက်ာက္ေတာ္ႀကီး ဘုရားပြဲတြင္ မုန္႔ေခါျပင္ ေရာင္းရန္ သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ မုန္႔ေခါျပင္ အတြက္ လိုအပ္ေသာ မုန္႔အျပင္ ဆီ၊ ေျမပဲဆားေထာင္း၊ သၾကား ႏွင့္ အုန္းသီးတို႔ကို ေသခ်ာ ျပင္ဆင္ကာ ေတာင္းထဲ ထည့္သည္။ အုန္းသီးကို ျခစ္ၿပီးယူလွ်င္ သယ္ရ သက္သာ ေသာ္လည္း ေရာက္မည့္ အခ်ိန္ႏွင့္ ေရာင္းမည့္ ေနရာက မေသခ်ာ သျဖင့္ အုန္းသီးအနံ႔ မထြက္ေစရန္ အလံုးႏွင့္အျခမ္း မွ်သယ္ ရသည္။ မိမိ အတြက္ကေတာ့ ေရတစ္ဘူး ပါလွ်င္ ရသည္။ ဆာလွ်င္ မုန္႔ေလး စားလိုက္ ေရေသာက္လိုက္ ႏွင့္ ေနလို႔ရသည္။ ညေနဘုရားပြဲ လူစည္ခ်ိန္ မီရန္ ေန႔လယ္ကပင္ ျပင္ဆင္ကာ ကားေစာင့္စီး ရသည္။ ကားသမား မ်ားကလည္း မလြယ္လွ။ ကားခ ေစ်းႀကီး ေပးရသည့္ အျပင္ မုန္႔ေတာင္းပါ သျဖင့္ ေတာင္းဖိုးပါ ပိုေပးရသည္။ ေတာင္းပါလွ်င္ မတင္ခ်င္ၾက ေသာေၾကာင့္ မနည္း ေတာင္းပန္ ရသည္။ သူတို႔ အေနျဖင့္လည္း ဟုတ္ပါသည္။ လူက်ပ္သည့္ ကားေပၚတြင္ ေတာင္းႀကီး တကားကား ႏွင့္ အမ်ားကိုလည္း အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္သည့္အျပင္ ေတာင္းက ေနရာယူေသး သည္မဟုတ္ ပါလား။ ေတာင္းကို ကားေခါင္မိုး ထက္တြင္ တင္လုိ႔ရေအာင္ မျမခ်ယ္ တစ္ေယာက္ အိမ္ကတည္းက ျပင္ဆင္ထားသည္။ ပုဆိုးအုပ္ ထားေသာ ေတာင္းအေပၚတြင္ ပလတ္စတစ္ စႀကီးႀကီး တစ္ခုျဖင့္ ထပ္အုပ္ကာ ႀကိဳးျဖင့္ ခ်ည္ပိတ္ ထားသည္။ မုန္႔ေတာင္းထဲ ဖုန္မဝင္ေစရန္ ျဖစ္သည္။ စားေကာင္းေသာ မုန႔္ျဖစ္ေသာ္လည္း သဲပါက မည္သူမွ် စားခ်င္မည္ မဟုတ္ေပ။
ကားေပၚတက္ၿပီး သည္ႏွင့္ လက္ထဲမွာ အသင့္ကိုင္ လာေသာ ပလတ္စတစ္အိတ္ ႏွင့္ ထည့္ထားသည့္ မုန္႔တစ္ထုပ္ ကို ကားစပယ္ယာ ထံ ေပးလိုက္သည္။ ၿပံဳးေယာင္သမ္း သြားေသာ စပယ္ယာ မ်က္ႏွာတြင္ အားနာမႈ တစ္စံုတစ္ရာ မေတြ႕ရ ေသာ္လည္း မျမခ်ယ္ ေက်နပ္မိသည္။ ကားဆရာ ကေတာ့ ေပးစရာ မလိုေပ။ လိုင္းကားစီးလွ်င္ အခ်က္အခ်ာမွာ ကားဆရာ မဟုတ္၊ ကားစပယ္ယာ ျဖစ္သည္။ ကားစပယ္ယာ က ရပ္ဆိုလွ်င္ ကားဆရာက ရပ္ေပးရသည္ မဟုတ္ပါလား။ ေတာင္းမ်ား ပါသျဖင့္
ရပ္မေပးေသာ ကားမ်ားႏွင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကံဳဖူးေတာ့ မျမခ်ယ္ တစ္ေယာက္ နပ္ေနေလၿပီ။ အခုေတာ့ ကားစပယ္ယာ အေတာ္မ်ားမ်ား ကို မုန္႔ေပးေပါင္း ထားသျဖင့္ မျမခ်ယ္ဆို ကားသမား အေတာ္မ်ားမ်ား က ကားရပ္ေပး ၾကသည္။ အတူ ေစ်းေရာင္း လိုက္သည့္ သူမ်ားကလည္း မျမခ်ယ္ႏွင့္ သာ အတူလိုက္ခ်င္ ၾကသည္။ ကားအၾကာႀကီး ေစာင့္စရာ မလိုဟု ေျပာၾကသည္။ ကား အဆင္ေျပ ေတာ့လည္း ေစ်းေရာင္း ရမည့္ေနရာက အဆင္ေျပ၊ မေျပ ရွာရေသးသည္။ ဘုရားပြဲ အဝင္အဝနား လူသြား လူလာမ်ားေသာ ေနရာမ်ားတြင္ ေတာင္းကေလးမ်ား ကိုယ္စီခ်ကာ မိမိတို႔ ပါလာေသာ မုန္႔မ်ားကို ျပင္ဆင္ ၾကသည္။ အေတာ္ ေရာင္းေကာင္း ပါသည္။
သည္လို ေတာမုန္႔မ်ဳိး လတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္ကို ၿမိဳ႕ႀကီးသူ ၿမိဳ႕ႀကီးသားမ်ား အေတာ္ ႀကိဳက္ၾကသည္။ ေစ်းႀကီးသည္ ဟုေျပာကာ ေစ်းေလွ်ာ့ခုိင္း ၾကသည္။ ေစ်းေလွ်ာ့ မေပးလွ်င္ အုန္းသီးႏွင့္ ေျမပဲဆားေထာင္း ပိုေတာင္း ၾကသည္။ အေတာ္မွ်တ ၾကသည္ပင္။ ေစ်းပို ေတာင္းေတာ့ မႀကိဳက္ခ်င္ၾက။ ေစ်းသယ္ ဘဝမို႔ ဘာမွ မေျပာခ်င္ေတာ့ ပိုပိုသာသာ ေလးသာ ထည့္ေပး လိုက္သည္။ ေရာင္းလုိ႔ တစ္ဝက္ပင္ မက်ဳိးေသး ေစ်းေကာက္ ဆိုသူမ်ား ေရာက္လာသည္။ ေတာင္း တစ္ေတာင္းစာ ကို တစ္ည ေငြက်ပ္ ငါးေထာင္ ေပးရမည္ဟု ဆိုသည္။ ဘုရားတ မိပါေသးသည္။ တစ္ညလံုး ေရာင္းမွ ငါးေထာင္ သာသာ ျမတ္ေသာ သည္လို မုန္႔ေတာင္းေလး တစ္ေတာင္းကို ေငြက်ပ္ ငါးေထာင္ ေကာက္သည္။ ေတာင္းပန္လည္း မရ၊ ေျပာျပလည္း အဆင္မေျပ သတ္မွတ္ခ်က္ ဆိုေတာ့လည္း မတတ္ႏိုင္ပါ။ ေပးရမည္ ဆိုေတာ့လည္း ေပး႐ံုေပါ့။ ေနာက္ေန႔ေတာ့ မလာေတာ့ဘူးဟု စဥ္းစား မိေသာ္လည္း အိမ္မွာ လုပ္လက္စ မုန္႔မ်ားအတြက္ ရတတ္မေအး ျဖစ္မိသည္။
ေနာက္ရက္တြင္ ထပ္မလာရန္ စဥ္းစား ထားေသာ္လည္း လုပ္ထားၿပီးသား မုန္႔မ်ားကုန္ရန္ ေနာက္တစ္ရက္ ထပ္သြား ရဦးမည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိေသာ အလုပ္သည္ လူကို ပင္ပန္းေစသည္ဟု ဆိုသည္မွာ မွန္ေလသည္။ မျမခ်ယ္ တစ္ေယာက္ ေစ်းေရာင္း ရေသာ္လည္း စိတ္မွာ ပင္ပန္းေနသည္။ တစ္ေတာင္း ကုန္သည့္တုိင္ ကားခ က်န္ပါ့မလားဟု ေတြးကာ ခဏခဏ မုန္႔ေတာင္းကို ဖြင့္ၾကည့္ မိသည္။ သည္ၾကားထဲ အပိုေတာင္း သူႏွင့္ေတြ႕လွ်င္ ေအာ္ပါ ငိုလိုက္ခ်င္ သည္။ ယခုေတာ့ စိတ္ေထာင္း လို႔ ကိုယ္ေၾက ဆိုသည္မွာ မွန္ေလၿပီ။ မျမခ်ယ္ ဖ်ားေလၿပီ။ ဖ်ားသည့္ ၾကားထဲ သည္အေတြးစ မ်ားက အသစ္ျပန္ျပန္ ျဖစ္ေနသည္။ ''အေမ... အေမ'' ဟု သမီးေခၚသံၾကားမွ အေတြးစ ပ်က္ေတာ့သည္။ အတူ ေစ်းေရာင္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား လာၾကည့္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ''ေရဦးက ဘုရားပြဲမွာ ေစ်းေရာင္း ေကာင္းသတဲ့ ေတာ္ေရ။ တို႔ ေခါင္းရြက္သည္ ေတြ အခြန္အခလဲ မေပးရဘူး တဲ့ေအ့ '' ဟု ေျပာျပသျဖင့္ မျမခ်ယ္ တစ္ေယာက္ ေခါင္းေထာင္ လာသည္။ အိမ္ေထာင့္တြင္ ခ်ထား ေသာ မုန္႔ေစ်း ေတာင္းကို တစ္ခ်က္ ၾကည့္မိသည္။ သည္အသံ ၾကားလိုက္ေတာ့ ေနလို႔ ထုိင္လို႔ ေကာင္းသြား သကဲ့သုိ႔ မၾကည္မလင္ ျဖစ္ေနေသာ စိတ္တုိ႔ ေနသာ ထုိင္သာ ရွိသြား ေတာ့သည္။
#Yadanarpondaily
#ရတနာပံုေန႔စဥ္
မဒါေလး
မျမခ်ယ္ ေနမေကာင္း ျဖစ္ေနသည္မွာ ဆယ္ရက္ေက်ာ္ ေလၿပီ။ သူမွ မျဖစ္ရင္လည္း ျဖစ္မည့္သူ မရွိေတာ့ေပ။ တစ္မနက္ခင္းလံုး အပူဒဏ္ခံ အလုပ္လုပ္။ ေန႔လယ္က် ခရီးေဝးကို ကားစီးၿပီး သြားကာ ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္ (သုိ႔မဟုတ္) နံနက္လင္းမွ ျပန္ေရာက္သည္။ မျမခ်ယ္၏ အလုပ္မွာ နီးစပ္ရာ ဘုရားပြဲေစ်း မ်ားတြင္ မုန္႔ေရာင္းေသာ အလုပ္ ျဖစ္သည္။ သူေနထုိင္ရာ ဇာတိျဖစ္ေသာ မတၱရာမွ အျခား ေန႔ခ်င္းေပါက္ ခရီး ေရာက္သည့္ ေနရာမ်ားသို႔ ေစ်းလိုက္ေရာင္း ျခင္းျဖင့္ အသက္ေမြး ဝမ္းေက်ာင္း ျပဳေနသည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္စု မကၾကာၿပီ ျဖစ္သည္။
အစ္မႀကီး ျမသြယ္ႏွင့္ ညီမ ျမငယ္ ေမြးခ်င္း သံုးေယာက္တြင္ မျမခ်ယ္ မွာ သမီးအလတ္ ျဖစ္သည္။ အေမသည္ သမီးမ်ားကို ဆင္စီးၿပီး ျမင္းရံရန္ ထက္ စိန္စီၿပီး ျမခ်ယ္ရန္ သည္လို အမည္မ်ား ေပးခဲ့သည္ ထင္သည္။ သို႔ေသာ္ မျမခ်ယ္မွာ ကံမေကာင္း ခဲ့ပါ။ မိဘမ်ား မရွိသည့္ ေနာက္တြင္ အားကိုးရမည့္သူ အျဖစ္ ကေလးမ်ား၏ အေဖကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည္။ ထိုသို႔ ေရြးခ်ယ္ လိုက္မွ မျမခ်ယ္ တစ္ေယာက္ ေစ်းသည္ဘဝ လံုးလံုး ေရာက္ရ ေတာ့သည္။ မၾကာပါ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ႏွင့္ မုဆိုးမဘြဲ႕ ကိုပါ ထပ္ရသည္။ ဇနီးမယား ႏွင့္ သားသမီးကို လုပ္မေကြၽးဘဲ အရက္သမား အမည္ခံ အသက္ရွင္ ေနျခင္းထက္ ယခုလို ဘဝနိဂံုးခ်ဳပ္ သြားေတာ့လည္း သြားေလသူ အတြက္ အေကာင္းသားဟု ေတြးၿပီး ေျဖမိသည္။
ေနထိုင္ မေကာင္းသည့္ အခ်ိန္မို႔ အေတြးမ်ားက ေတာင္ေရာက္ ေျမာက္ေရာက္။ ေစ်းသည္ပီပီ အၿငိမ္ မေနတတ္ေသာ မျမခ်ယ္ တစ္ေယာက္ ယခုကဲ့သို႔ အိပ္ရာထဲ လွဲေနရ ခ်ိန္တြင္ စိတ္က ပိုမသက္သာလွ။ သည္ၾကားထဲ ေစ်းေရာင္း၊ ေစ်းဝယ္ မေကာင္းသျဖင့္ ဖ်ားသည္ကိုပင္ မိမိကိုယ္ကုိ ေဒါသထြက္ကာ 'ဟင္း' ခနဲေနေအာင္ သက္ျပင္း တစ္ခ်က္ ခ်မိသည္။ ေဘးမွ သမီးျဖစ္သူက မျမခ်ယ္ သက္ျပင္းခ် သည္ကို ၾကားသျဖင့္ ''အေမဘာလို႔ သက္ျပင္းေတြ ခ်ေနတာလဲ'' ဟု ေမးရွာသည္။ မျမခ်ယ္ ဘာေျပာ ရမည္နည္း။ ေက်ာင္းစာကို လိုလိုလားလား ႀကိဳးစား သင္ေနေသာ သည္ သမီးႏွင့္ သားကို မျမခ်ယ္ တစ္ေယာက္ သူမ၏ဒုကၡ မ်ားကို ေျပာမထြက္။ မေျပာျပ ရက္ေပ။ သမီးႏွင့္ သားမွာ သူမ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ကာ ေနၾကသည့္ ကေလးမ်ား ျဖစ္ၾကသျဖင့္ မ်က္ႏွာ မညိႇဳးရဲသလို သည္အခက္အခဲ မ်ားကို ေျပာမျပႏုိင္ ခဲ့ေပ။ ''ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး ေအ'' ဟုေျပာလ်က္ တစ္ဖက္သို႔ လွည့္လိုက္သည္။ အေတြးမ်ား ကေတာ့ အရင္လက ဘုရားပြဲေစ်း သြားေရာင္းသည္႔ အခ်ိန္သို႔ ျပန္ေရာက္ သြားသည္။
မျမခ်ယ္ တစ္ေယာက္ မတၱရာႏွင့္ အတန္ငယ္ လွမ္းေသာ ေရႊဘို၊ ေရဦး၊ ခင္ဦး ႏွင့္ မႏၲေလး ဘုရားပြဲ တို႔တြင္ မုန္႔လုိက္ ေရာင္းသည္။ ယခုလည္း မႏၲေလး ေက်ာက္ေတာ္ႀကီး ဘုရားပြဲတြင္ မုန္႔ေခါျပင္ ေရာင္းရန္ သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ မုန္႔ေခါျပင္ အတြက္ လိုအပ္ေသာ မုန္႔အျပင္ ဆီ၊ ေျမပဲဆားေထာင္း၊ သၾကား ႏွင့္ အုန္းသီးတို႔ကို ေသခ်ာ ျပင္ဆင္ကာ ေတာင္းထဲ ထည့္သည္။ အုန္းသီးကို ျခစ္ၿပီးယူလွ်င္ သယ္ရ သက္သာ ေသာ္လည္း ေရာက္မည့္ အခ်ိန္ႏွင့္ ေရာင္းမည့္ ေနရာက မေသခ်ာ သျဖင့္ အုန္းသီးအနံ႔ မထြက္ေစရန္ အလံုးႏွင့္အျခမ္း မွ်သယ္ ရသည္။ မိမိ အတြက္ကေတာ့ ေရတစ္ဘူး ပါလွ်င္ ရသည္။ ဆာလွ်င္ မုန္႔ေလး စားလိုက္ ေရေသာက္လိုက္ ႏွင့္ ေနလို႔ရသည္။ ညေနဘုရားပြဲ လူစည္ခ်ိန္ မီရန္ ေန႔လယ္ကပင္ ျပင္ဆင္ကာ ကားေစာင့္စီး ရသည္။ ကားသမား မ်ားကလည္း မလြယ္လွ။ ကားခ ေစ်းႀကီး ေပးရသည့္ အျပင္ မုန္႔ေတာင္းပါ သျဖင့္ ေတာင္းဖိုးပါ ပိုေပးရသည္။ ေတာင္းပါလွ်င္ မတင္ခ်င္ၾက ေသာေၾကာင့္ မနည္း ေတာင္းပန္ ရသည္။ သူတို႔ အေနျဖင့္လည္း ဟုတ္ပါသည္။ လူက်ပ္သည့္ ကားေပၚတြင္ ေတာင္းႀကီး တကားကား ႏွင့္ အမ်ားကိုလည္း အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္သည့္အျပင္ ေတာင္းက ေနရာယူေသး သည္မဟုတ္ ပါလား။ ေတာင္းကို ကားေခါင္မိုး ထက္တြင္ တင္လုိ႔ရေအာင္ မျမခ်ယ္ တစ္ေယာက္ အိမ္ကတည္းက ျပင္ဆင္ထားသည္။ ပုဆိုးအုပ္ ထားေသာ ေတာင္းအေပၚတြင္ ပလတ္စတစ္ စႀကီးႀကီး တစ္ခုျဖင့္ ထပ္အုပ္ကာ ႀကိဳးျဖင့္ ခ်ည္ပိတ္ ထားသည္။ မုန္႔ေတာင္းထဲ ဖုန္မဝင္ေစရန္ ျဖစ္သည္။ စားေကာင္းေသာ မုန႔္ျဖစ္ေသာ္လည္း သဲပါက မည္သူမွ် စားခ်င္မည္ မဟုတ္ေပ။
ကားေပၚတက္ၿပီး သည္ႏွင့္ လက္ထဲမွာ အသင့္ကိုင္ လာေသာ ပလတ္စတစ္အိတ္ ႏွင့္ ထည့္ထားသည့္ မုန္႔တစ္ထုပ္ ကို ကားစပယ္ယာ ထံ ေပးလိုက္သည္။ ၿပံဳးေယာင္သမ္း သြားေသာ စပယ္ယာ မ်က္ႏွာတြင္ အားနာမႈ တစ္စံုတစ္ရာ မေတြ႕ရ ေသာ္လည္း မျမခ်ယ္ ေက်နပ္မိသည္။ ကားဆရာ ကေတာ့ ေပးစရာ မလိုေပ။ လိုင္းကားစီးလွ်င္ အခ်က္အခ်ာမွာ ကားဆရာ မဟုတ္၊ ကားစပယ္ယာ ျဖစ္သည္။ ကားစပယ္ယာ က ရပ္ဆိုလွ်င္ ကားဆရာက ရပ္ေပးရသည္ မဟုတ္ပါလား။ ေတာင္းမ်ား ပါသျဖင့္
ရပ္မေပးေသာ ကားမ်ားႏွင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကံဳဖူးေတာ့ မျမခ်ယ္ တစ္ေယာက္ နပ္ေနေလၿပီ။ အခုေတာ့ ကားစပယ္ယာ အေတာ္မ်ားမ်ား ကို မုန္႔ေပးေပါင္း ထားသျဖင့္ မျမခ်ယ္ဆို ကားသမား အေတာ္မ်ားမ်ား က ကားရပ္ေပး ၾကသည္။ အတူ ေစ်းေရာင္း လိုက္သည့္ သူမ်ားကလည္း မျမခ်ယ္ႏွင့္ သာ အတူလိုက္ခ်င္ ၾကသည္။ ကားအၾကာႀကီး ေစာင့္စရာ မလိုဟု ေျပာၾကသည္။ ကား အဆင္ေျပ ေတာ့လည္း ေစ်းေရာင္း ရမည့္ေနရာက အဆင္ေျပ၊ မေျပ ရွာရေသးသည္။ ဘုရားပြဲ အဝင္အဝနား လူသြား လူလာမ်ားေသာ ေနရာမ်ားတြင္ ေတာင္းကေလးမ်ား ကိုယ္စီခ်ကာ မိမိတို႔ ပါလာေသာ မုန္႔မ်ားကို ျပင္ဆင္ ၾကသည္။ အေတာ္ ေရာင္းေကာင္း ပါသည္။
သည္လို ေတာမုန္႔မ်ဳိး လတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္ကို ၿမိဳ႕ႀကီးသူ ၿမိဳ႕ႀကီးသားမ်ား အေတာ္ ႀကိဳက္ၾကသည္။ ေစ်းႀကီးသည္ ဟုေျပာကာ ေစ်းေလွ်ာ့ခုိင္း ၾကသည္။ ေစ်းေလွ်ာ့ မေပးလွ်င္ အုန္းသီးႏွင့္ ေျမပဲဆားေထာင္း ပိုေတာင္း ၾကသည္။ အေတာ္မွ်တ ၾကသည္ပင္။ ေစ်းပို ေတာင္းေတာ့ မႀကိဳက္ခ်င္ၾက။ ေစ်းသယ္ ဘဝမို႔ ဘာမွ မေျပာခ်င္ေတာ့ ပိုပိုသာသာ ေလးသာ ထည့္ေပး လိုက္သည္။ ေရာင္းလုိ႔ တစ္ဝက္ပင္ မက်ဳိးေသး ေစ်းေကာက္ ဆိုသူမ်ား ေရာက္လာသည္။ ေတာင္း တစ္ေတာင္းစာ ကို တစ္ည ေငြက်ပ္ ငါးေထာင္ ေပးရမည္ဟု ဆိုသည္။ ဘုရားတ မိပါေသးသည္။ တစ္ညလံုး ေရာင္းမွ ငါးေထာင္ သာသာ ျမတ္ေသာ သည္လို မုန္႔ေတာင္းေလး တစ္ေတာင္းကို ေငြက်ပ္ ငါးေထာင္ ေကာက္သည္။ ေတာင္းပန္လည္း မရ၊ ေျပာျပလည္း အဆင္မေျပ သတ္မွတ္ခ်က္ ဆိုေတာ့လည္း မတတ္ႏိုင္ပါ။ ေပးရမည္ ဆိုေတာ့လည္း ေပး႐ံုေပါ့။ ေနာက္ေန႔ေတာ့ မလာေတာ့ဘူးဟု စဥ္းစား မိေသာ္လည္း အိမ္မွာ လုပ္လက္စ မုန္႔မ်ားအတြက္ ရတတ္မေအး ျဖစ္မိသည္။
ေနာက္ရက္တြင္ ထပ္မလာရန္ စဥ္းစား ထားေသာ္လည္း လုပ္ထားၿပီးသား မုန္႔မ်ားကုန္ရန္ ေနာက္တစ္ရက္ ထပ္သြား ရဦးမည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိေသာ အလုပ္သည္ လူကို ပင္ပန္းေစသည္ဟု ဆိုသည္မွာ မွန္ေလသည္။ မျမခ်ယ္ တစ္ေယာက္ ေစ်းေရာင္း ရေသာ္လည္း စိတ္မွာ ပင္ပန္းေနသည္။ တစ္ေတာင္း ကုန္သည့္တုိင္ ကားခ က်န္ပါ့မလားဟု ေတြးကာ ခဏခဏ မုန္႔ေတာင္းကို ဖြင့္ၾကည့္ မိသည္။ သည္ၾကားထဲ အပိုေတာင္း သူႏွင့္ေတြ႕လွ်င္ ေအာ္ပါ ငိုလိုက္ခ်င္ သည္။ ယခုေတာ့ စိတ္ေထာင္း လို႔ ကိုယ္ေၾက ဆိုသည္မွာ မွန္ေလၿပီ။ မျမခ်ယ္ ဖ်ားေလၿပီ။ ဖ်ားသည့္ ၾကားထဲ သည္အေတြးစ မ်ားက အသစ္ျပန္ျပန္ ျဖစ္ေနသည္။ ''အေမ... အေမ'' ဟု သမီးေခၚသံၾကားမွ အေတြးစ ပ်က္ေတာ့သည္။ အတူ ေစ်းေရာင္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား လာၾကည့္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ''ေရဦးက ဘုရားပြဲမွာ ေစ်းေရာင္း ေကာင္းသတဲ့ ေတာ္ေရ။ တို႔ ေခါင္းရြက္သည္ ေတြ အခြန္အခလဲ မေပးရဘူး တဲ့ေအ့ '' ဟု ေျပာျပသျဖင့္ မျမခ်ယ္ တစ္ေယာက္ ေခါင္းေထာင္ လာသည္။ အိမ္ေထာင့္တြင္ ခ်ထား ေသာ မုန္႔ေစ်း ေတာင္းကို တစ္ခ်က္ ၾကည့္မိသည္။ သည္အသံ ၾကားလိုက္ေတာ့ ေနလို႔ ထုိင္လို႔ ေကာင္းသြား သကဲ့သုိ႔ မၾကည္မလင္ ျဖစ္ေနေသာ စိတ္တုိ႔ ေနသာ ထုိင္သာ ရွိသြား ေတာ့သည္။
#Yadanarpondaily
#ရတနာပံုေန႔စဥ္
No comments:
Post a Comment