ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ စိတ္ညစ္စရာ
ညိဳ (အမရပူရ)
ကြၽန္မ သိတတ္စ အရြယ္ ကတည္းက အိမ္အတြက္ တစ္ပတ္စာ ကုန္ၾကမ္း ပစၥည္းေတြ ျဖစ္တဲ့ ဆန္၊ ဆီ၊ ဆား၊ ၾကက္သြန္၊ င႐ုတ္ စသျဖင့္ ဥပုသ္ တစ္ပတ္စာကို ဒီၿမိဳ႕မွာ ေနတဲ့သူေတြ အားလံုး လိုလိုပါပဲ မႏၲေလး ေစ်းခ်ဳိေတာ္ႀကီး ကိုသြားၿပီး ေစ်းဝယ္ထြက္ ၾကပါတယ္။ ဒါ့ျပင္ အဝတ္အစား၊ ေဆး႐ုံ ေဆးတုိက္ ကစၿပီး သြားလာၾက ရပါတယ္။ မႏၲေလး - အမရပူရ ကလဲ ခုနစ္မိုင္သာ ဆိုတယ္ သိပ္မေဝးပါဘူး။ အခု တိုးတက္တဲ့ ေခတ္ႀကီးမွာ လမ္းေဘးဝဲ၊ ယာ လူေနအိမ္ေတြ အျပည့္ပါပဲ၊ ေျမလြတ္ေနရာ ဆိုတာ မရိွပါဘူး။ ကား၊ ဆိုင္ကယ္ ဆိုတာ အခ်ိန္ျပည့္ သြားလာ ေနၾကတာပါ။ ၿမိဳ႕အဂၤါရပ္ နဲ႔အညီ လိုင္းကား ေတြဆုိတာလဲ အၿမဲတမ္း လိုလို မျပတ္ပါဘူး။
ကြၽန္မတို႔ ကေတာ့ ကား၊ ဆိုင္ကယ္ မရွိေတာ့ ဘာ အေၾကာင္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဘတ္စ္ကားနဲ႔ပဲ သြားရ ပါတယ္။ ကြၽန္မတို႔လို သြားၾကတဲ့ သူေတြလဲ အမ်ားႀကီးပါ။ မိမိ သြားခ်င္တဲ့ ေနရာကို အသာေလး ထုိင္လုိက္ သြား႐ံုပါပဲ။ ကိုယ္ ဆင္းခ်င္တဲ့ ေနရာ ေရာက္ေတာ့ ဆင္းလုိက္ေရာ ဘယ္ေလာက္ အဆင္ေျပ သလဲ။ ကြၽန္မတို႔ ဒီလိုနဲ႔ပဲ သြားလာ ေနတ ာအေတာ္ၾကာ ပါၿပီ။ ကြၽန္မတု႔ိ ၾကားဖူးတာ ခါးပုိက္ႏႈိက္ ဆုိတာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီး မွာသာ ရွိတယ္ လို႔ ၾကားဖူး ပါတယ္။ အမရပူရ - မႏၲေလး ေလာက္ကေတာ့ မရွိေလာက္ ဘူးလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ အခု ၾကားေန ရပါတယ္။ ကြၽန္မတို႔ ၿမိဳ႕က ကုန္သည္ေတြ ေစ်းခ်ဳိေတာ္ကို သြားၿပီး ကုန္ေရာင္းၾက၊ ဝယ္ၾကတဲ့ သူေတြ ခါးပိုက္ အႏႈိက္ခံၾက ရပါတယ္။ သတိရလို႔ ၾကည့္လုိက္ရင္ မိမိ ပုိက္ဆံက မရွိေတာ့ဘူး။ ကိုယ္က ဆင္ျခင္ ရမွာေပါ့။ ကုိယ့္အိတ္ထဲက ႏႈိက္တာပဲ အႏႈိက္မခံ ရေအာင္ မိမိက လုံၿခံဳေအာင္ သုိဝွက္ ထားရမွာက မိမိ တာဝန္ပဲ မဟုတ္လား။
ဒီကိစၥက အသာထားပါအံုး၊ ကြၽန္မ ေျပာခ်င္တာက တစ္ေန႔က မြန္းလဲြ ၂ နာရီ ေလာက္မွာ တူမေလးနဲ႔ လုိင္းကားစီးၿပီး တုိင္းရင္း ေဆးခန္းကို သြားပါတယ္။ ေဆးခန္းက အျပန္ ဘတ္စ္ကား ေပၚမွာ အလြန္ ဆုိးရြားတဲ့ သူတစ္ေယာက္ နဲ႔ ေတြ႕ခဲ့ရ ပါတယ္။ ကြၽန္မတို႔ တူဝရီး ႏွစ္ေယာက္ ကေတာ့ မႏၲေလးကေန စၿပီး စီးလာခဲ့ တာပါ။ ကားကလဲ ခပ္က်ပ္က်ပ္ပါ ကြၽန္မကေတာ့ ကားရဲ႕ အလယ္တန္း ကေန ထိုင္ရပါတယ္။ တူမေလး ကေတာ့ ေဘးတန္း ကေန ကြၽန္မနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထုိင္လိုက္ ခဲ့ရပါတယ္။ တစ္ေယာက္ဆင္း တစ္ေယာက္တက္ ဘတ္စ္ကား ဆုိေတာ့ အဆင္ေျပ သလို လုိက္ပါစီးနင္း ၾကရပါတယ္။ ခဏ အၾကာမွာ လူငယ္ တစ္ေယာက္ လမ္းကေန တက္လာ ပါတယ္။ ကားေပၚကို တက္လာၿပီး အလယ္တန္းက ကြၽန္မ ထုိင္ေနတ့ဲ ေဘးကို အတင္းတိုးၿပီး ထုိင္ပါတယ္။ လူကေတာ့ ခပ္ငယ္ငယ္ လူတစ္ေယာက္ပါ၊ အသားက ခပ္ျဖဴျဖဴနဲ႔၊ ႏႈတ္ခမ္းေမြး ခပ္ေရးေရးနဲ႔၊ ဆံပင္က အခုေခတ္ လူငယ္ေတြ ျပဳလုပ္ ေနၾကတဲ့ တစ္ေခါင္းလံုး က်စ္ဆံၿမီးကို စက္နဲ႔က်စ္ ထားပါတယ္။ လက္ေတြကလဲ တက္တူးေတြ ထုိးထား ေသးတယ္။ ႐ုပ္ရည္ကေတာ့ သနားကမားနဲ႔။
ကြၽန္မ အသာေလး တိမ္းေပး လိုက္ပါတယ္။ ကြၽန္မတို႔ ဘတ္စ္ကား စီးရင္ အလယ္တန္း နဲ႔ ေဘးတန္း ကေတာ့ အဆင္ေျပ သလို ဒူးခ်င္းေတ့ တာက တစ္မ်ဳိး၊ သူ႔ဒူး ကိုယ့္ဒူး ညႇပ္ၿပီး ထိုင္တာက တစ္မ်ဳိး၊ အဆင္ေျပ သလို စီးၾက ရပါတယ္။ ကြၽန္မကေတာ့ တူမေလးနဲ႔ ဒူးခ်င္းညႇပ္ၿပီး စီးလာ ၾကပါတယ္။ လူငယ္ကေတာ့ ကြၽန္မကို ခဏခဏ အတင္း တုိးပါတယ္။ ကြၽန္မကေတာ့ ငါ့လုိ အဘြားႀကီးနား ကပ္တာ ကေတာ့ ခါးပုိက္ႏႈိက္လား ဘာလား၊ မိမိပါလာတဲ့ ေဆးအိတ္ေလး နဲ႔ ပိုက္ဆံအိတ္ ေလးကို အသာေလး ဆုပ္ထား လုိက္ပါတယ္။ ခဏေလး တင္ပဲ တူမေလးဒူး ကိုအတင္းခြေတာ့ တာပါပဲ။ တူမေလး ကေတာ့ မ်က္လံုးဝိုင္းဝိုင္း နဲ႔ ကြၽန္မကို အားကိုးတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ၾကည့္လိုက္ လမ္းဘက္ကို ၾကည့္လိုက္နဲ႔ လုပ္ေနပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကြၽန္မက တစ္ခ်က္ေလးပဲ လူငယ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာကို မတည္မၿပံဳးနဲ႔ ခပ္ဆတ္ဆတ္ ခပ္ၾကာၾကာေလး ၾကည့္ေပ းလုိက္ပါတယ္။ လူငယ္က ကားက်ပ္တဲ့ အခြင့္အေရးကို အရယူ ေနပါတယ္။ ကြၽန္မတို႔ ေနာက္ေက်ာက တစ္ေယာက္ ဆင္းသြား ပါတယ္။ တစ္မွတ္တိုင္ တစ္ေယာက္ ဆင္းလိုက္ တက္လုိက္နဲ႔ ဘတ္စ္ကား စီးလာခဲ့တာ လူငယ္ ကြၽန္မ ေနာက္ေက်ာက ခံုကို ေျပာင္းထိုင္ လိုက္ပါတယ္။
ကြၽန္မ အေတာ္ေလး စိတ္ေအး သြားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီလူငယ္ ကေတာ့ သူလုပ္ရမယ့္ လုပ္ငန္းကုိ ဆက္လုပ္ ေနသလားေတာ့ မသိဘူး။ သူေျပာင္းထုိင္ သြားတဲ့ အလယ္တန္းခံုကို ေျခေထာက္ တစ္ဖက္တင္ သူ႔ေပါင္ တစ္ျခမ္းကို ကားထားၿပီး မဖြယ္မရာ လုပ္ႀကံ ေနပါတယ္။ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္မွာလဲ သီလရွင္ ေလးေတြလဲ ရွိၾကပါတယ္။ ကြၽန္မ ကေတာ့ သူ႔ကို ေက်ာခုိင္း ထားေတာ့ ေသခ်ာ မျမင္မိ ပါဘူး။ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္က တူမေလး အပါအဝင္ တျခား အမ်ဳိးသမီးေလး ေတြကလဲ မ်က္စိ မ်က္ႏွာပ်က္ ေနၾကပါတယ္။ ကြၽန္မကေတာ့ ထင္ပါတယ္။ ဒီအေကာင္ တစ္ခုခု လုပ္ျပေနၿပီ လုိ႔။ ကြၽန္မ မသိမသာ ေစာင္းၾကည့္ လုိက္ေတာ့မွ ကြၽန္မ ထင္ထားတဲ့ အတုိင္းျဖစ္ေန ပါတယ္။ သူဒီလို လုပ္ျပေနတာ သူ႔အတြက္ ဘာအက်ဳိးမ်ား ရသလဲ မသိပါ။ ဘယ္လို အဆင့္အတန္း ဘယ္လို အေတြးနဲ႔မ်ား လုပ္ျပ ရတာလဲ။ ေတာ္ေတာ္ ေလးကို ေအာက္တန္းက်တဲ့ လူငယ္ တစ္ေယာက္ ပါလားလုိ႔ မွတ္ခ်က္ခ် မိပါတယ္။
ဒီလိုနဲ ႔ဘတ္စ္ကား စီးလာ ခဲ့ၾကတာ ကြၽန္မတို႔ တူဝရီး ဆင္းရမယ့္ ေနရာ ေရာက္လာ ေတာ့မွ ကြၽန္မရဲ႕ တူမေလး လက္ကို ဆြဲၿပီး ျမန္ျမန္ေလး ဆင္းလာ ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကြၽန္မ သက္ျပင္းမ်ား ပင္ ခ်လုိက္ရ ပါတယ္။ အၿမဲတမ္း ဒီလုိကိစၥမ်ဳိး ေတြႀကံဳေတြ႕ ေနၾကရ ပါတယ္။ တစ္ေယာက္ တစ္မ်ဳိး အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာေနၾက ပါတယ္။ ဘတ္စ္ကား ေပၚမွာ စိတ္ညစ္ စရာေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိး ႀကံဳေတြ႕ ေနၾက ရပါတယ္။ ကားေပၚမွာ ဒီလိုလူမ်ဳိး ပါလာေတာ့လဲ ကြၽန္မတို႔လို မိန္းမသား ေတြလဲ မတတ္ႏိုင္ပါ။ ဘယ္သူ႔ကို အကူအညီ ေတာင္းရမွန္း မသိပါ။ ရွက္စိတ္ တစ္မ်ဳိး၊ ေၾကာက္စိတ္က တစ္မ်ဳိးနဲ႔ မိမိ ဆင္းရမယ့္ ေနရာ ေရာက္မွသာ ဆင္းလာခဲ့ၾက ရပါတယ္။
ဒီလို မေကာင္းတဲ့ အက်င့္စ႐ိုက္ ေတြကို ႏုိင္ငံျခားသားေတြ ျမင္ေတြ႕ သြားလုိ႔ကေတာ့ အလြန္ပင္ ရွက္စရာ ေကာင္းလွ ပါတယ္။ ကြၽန္မတို႔လို ဘတ္စ္ကား စီးၿပီး ခရီးသြား ၾကတဲ့ ဝန္ထမ္း အမ်ဳိးသမီးေတြ၊ ေစ်းဝယ္ ေစ်းသြားေတြ အေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ သြားလာ ၾကရတဲ့ သူေတြအားလံုး ကို အဆင္ေျပစြာ သြားလာႏိုင္ေရး အတြက္ သတိထားၿပီး သြားၾကဖို႔ ကြၽန္မရဲ႕ အေတြ႕အႀကံဳ ေလးကို ေရးသား တင္ျပ လိုက္ရ ပါတယ္။
#Yadanarpondaily
No comments:
Post a Comment