စာမတတ္သူ ပေပ်ာက္ေရး မွ စာမဖတ္သူ ပေပ်ာက္ေရး သုိ႔
( အယ္ဒီတာ့အာေဘာ္ )
ႏုိင္ငံ တစ္ႏုိင္ငံ၏ လူမႈစီးပြား ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္ေရး လုပ္ငန္းစဥ္ မ်ားတြင္ လူတုိ္င္း စာတတ္ ေျမာက္ေရးသည္ အဓိက အေရးအႀကီးဆံုး ပိုင္းတြင္ ပါဝင္ေနသျဖင့္ ကမၻာေပၚရွိ ႏုိင္ငံ အသီးသီး တို႔၏ စာတတ္ ေျမာက္ေရး လုပ္ငန္း တို႔ကို စဥ္ဆက္မျပတ္ အရွိန္ အဟုန္ျမႇင့္ ေဆာင္ရြက္ ႏုိင္ေရးအတြက္ ၁၉၆၅ ခုႏွစ္တြင္ အီရန္ႏုိင္ငံ တီဟီရန္ၿမိဳ႕ ၌ က်င္းပသည့္ စာတတ္ ေျမာက္ေရး ညီလာခံႀကီး မွ စက္တင္ဘာ ၈ ရက္ေန႔ကို ႏုိင္ငံတကာ စာတတ္ေျမာက္ ေရးေန႔ အျဖစ္ သတ္မွတ္ ျပ႒ာန္း ခဲ့သည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ပညာေရး ဝန္ႀကီးဌာန ႏွင့္ ျပင္သစ္ႏုိင္ငံ ပါရီၿမိဳ႕ အေျခစိုက္ ကုလသမဂၢ လက္ေအာက္ခံ အဖြဲ႕အစည္း တစ္ခုျဖစ္ေသာ ယူနက္စကို အဖြဲ႕တို႔ ပူးေပါင္းၿပီး ကမၻာ့ စာတတ္ ေျမာက္ေရးေန႔ အခမ္းအနား ကို ႏွစ္စဥ္ က်င္းပ ခဲ့သည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ စာတတ္ ေျမာက္ေရး လႈပ္ရွားမႈ သမိုင္းကို ေလ့လာ ၾကည့္လွ်င္ ေရွးျမန္မာမင္းမ်ား လက္ထက္က စာတတ္ေျမာက္မႈ ႏႈန္း ၈၅ ရာခို္င္ႏႈန္း အထိ ရွိခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ ကိုလိုနီေခတ္ ပညာေရး ေၾကာင့္ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္တြင္ စာတတ္ေျမာက္မႈ ႏႈန္း ၃၅ ရာခိုင္ႏႈန္း သို႔ က်ဆင္း ခဲ့ရသည္။ထုိ႔ေၾကာင့္ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္တြင္ လူထု ပညာေရး သင္တန္းႏွင့္ 'အ' သံုးလံုး သင္တန္း မ်ား ပို႔ခ် ေဆာင္ရြက္ ခဲ့ရာ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္တြင္ ၅၇ ရာခို္င္ႏႈန္း သို႔ တိုးတက္ လာခဲ့သည္။ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္ တြင္ တစ္မ်ဳိးသားလံုး လႈပ္ရွားမႈ အသြင္ျဖင့္ တစ္ႏိုင္ငံလံုး 'အ' သံုးလံုး စာတတ္ေျမာက္ေရး လႈပ္ရွားမႈကို ႏွစ္စဥ္ တိုးျမႇင့္ ေဆာင္ရြက္ ခဲ့၍ ၁၉၇၁ ခုႏွစ္တြင္ မိုဟာမက္ ရီဇာပါလာဗီ ဆု ႏွင့္ ၁၉၈၃ ခုႏွစ္တြင္ ႏိုမာဆု တို႔ကို ရရွိခဲ့သည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံ တြင္ အေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ေက်ာင္းမေန လိုက္ရေသာ သက္ႀကီးပိုင္းမ်ား ရွိေနဆဲ ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ ေနာက္က်ခဲ့ ရေသာ ေဒသမ်ားတြင္ အမ်ားဆံုး ရွိသည္။
ယခုအခါ ႏိုင္ငံေတာ္သည္ လူတိုင္းအတြက္ ပညာေရး အစီအစဥ္ျဖင့္ သက္ႀကီးပိုင္း စာတတ္ ေျမာက္ေရးကို အေလးေပး ေဆာင္ရြက္လ်က္ ရွိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စာတတ္ေျမာက္မႈ ႏႈန္းမွာ ၂ဝ၁၂ ခုႏွစ္ သက္ႀကီး စာတတ္ေျမာက္မႈ ႏႈန္း ၉၅ ဒသမ ဝ၈ ရာခိုင္ႏႈန္း အထိ တိုးတက္ လာခဲ့ေၾကာင္း သိရသည္။
ဤသို႔ စာတတ္ ေျမာက္မႈႏႈန္း တိုးတက္ လာျခင္းသည္ ႏုိင္ငံအတြက္ ဂုဏ္ယူစရာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ထို စာတတ္ေျမာက္ မႈႏႈန္းကို ဆက္လက္ ထိန္းသိမ္း သြားႏိုင္ရန္လည္း ႀကိဳးစား ၾကရမည္ ျဖစ္သည္။ စာတတ္ေျမာက္မႈ လႈပ္ရွားေရး အစီအစဥ္မ်ား ၿပီးဆံုး သြားသည္ႏွင့္ သင္ယူ ထားေသာ စာမ်ား ေမ့ေပ်ာက္ သြားၿပီး ပြဲၿပီးမီးေသ မျဖစ္ရန္ လိုသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ စာတတ္ၿပီး သူမ်ား အတြက္ စာဖတ္ရွိန္ ျမႇင့္တင္၊ စာမဖတ္သူ ပေပ်ာက္ေရး အတြက္ ေက်းလက္၊ ၿမိဳ႕ျပ၊ ႏုိင္ငံအႏွံ႔ စာၾကည့္တိုက္ ေပါင္း ငါးေသာင္းေက်ာ္ စနစ္တက် ဖြင့္လွစ္ ေပးခဲ့သည္။ ၂၁ ရာစု ပညာေခတ္ ၏ စိန္ေခၚလာမႈ ကို ရင္ဆိုင္ႏုိင္ရန္ ျပင္ဆင္ ေပးခဲ့ျခင္း ျဖစ္၍ ျပည္သူမ်ား စာဖတ္ရွိန္ ျမႇင့္တင္၍ စဥ္ဆက္မျပတ္ သင္ယူ ေလ့လာႏုိင္ရန္ စာၾကည့္တိုက္ မ်ားကို အကူအညီ ယူ၍ ႀကိဳးစား သြားၾကရမည္ ျဖစ္သည္။
ယခုအခါ တစ္ႏုိင္ငံလံုး စာတတ္ေျမာက္ ေရးကို အမ်ဳိးသားေရး အျမင္ျဖင့္ အင္တိုက္အားတိုက္ ေဆာင္ရြက္ လာမႈ အက်ဳိးဆက္ေၾကာင့္ ႏုိင္ငံသား အားလံုးနီးပါး စာတတ္ လာၾကၿပီး စာဖတ္ရွိန္ ျမႇင့္တင္ေရး တြင္လည္း ရပ္တိုင္း၊ ရြာတိုင္း၊ ေနရာတိုင္း၌ စာၾကည့္တုိက္မ်ား ထူေထာင္ေရး ႀကိဳးပမ္း ေဆာင္ရြက္လ်က္ ရွိသည္။
သို႔ျဖစ္ရာ တိုးတက္သည့္ ႏိုင္ငံမ်ားမွ ႏိုင္ငံသားတိုင္း စာကို စြဲၿမဲစြာ ဖတ္ၾက သည္ကို နမူနာယူ ၍ ''အလိမၼာ စာမွာရွိသည္'' ဆိုစကားအတိုင္း ျပည္သူလူထု တစ္ရပ္လံုး အေနျဖင့္ စာမတတ္သူ ပေပ်ာက္ေရး မွသည္ စာမဖတ္သူ ပေပ်ာက္ေရး ကို အေလးထား အေကာင္ အထည္ေဖာ္၍ ႏုိင္ငံေတာ္သစ္ တည္ေဆာက္ေရး တြင္ အုတ္တစ္ခ်ပ္ သဲတစ္ပြင့္ က်ရာေနရာမွ ပါဝင္ သြားၾကရ မည္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ေရးသား လိုက္ရ ေပသည္။
#Yadanarpondaily
No comments:
Post a Comment