ေခါင္းေခၽြးထြက္ေရာဂါ

ေခါင္းေခၽြးထြက္ေရာဂါ

ၾကည္လြင္ျမင့္ (မုျဒာ)

အေနာက္တုိင္း  ေဆးပညာ အယူအဆတြင္ အသက္ ၄ဝ ေက်ာ္သူတို႔မွာ အျဖစ္ႏွင့္အပ်က္ တြင္ Cells ေခၚ ကလာပ္စည္းမ်ား ပ်က္စီးမႈသည္ တစ္ေန႔လွ်င္ ဆဲလ္တစ္သန္းေက်ာ္ ေသသည္ဟု ဆိုသည္။ (ဆရာႀကီး သိပၸံမွဴးတင္ ၏ က်န္းမာေရး ေဟာေျပာခ်က္ တစ္ခုတြင္ ၾကားသိရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။) ထို႔ေၾကာင့္ပင္ အသက္ ၄ဝ ေက်ာ္လွ်င္ ငယ္႐ုပ္ေပ်ာက္ၿပီး ႀကီး႐ုပ္ ေပါက္လာသည္ ဟု ေရွးလူႀကီး သူမမ်ား ဆုိၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

ဗုဒၶေဒသနာ အေျခခံေသာ ျမန္မာ့ေဆးပညာ တြင္ကား ခႏၶာကိုယ္ကို ပၪၥဘုတ္ေခၚ ဘုတ္ငါးပါးျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားၿပီး က်န္းမာေနသည့္ အရြယ္တြင္ ထိုငါးပါးတို႔ ညီၫြတ္ေနကာ ဒုတိယအရြယ္ ဝင္သည္ႏွင့္ ေဖာက္ျပန္ျခင္းမ်ား စတင္ျဖစ္ေပၚ လာသည္။ ပထ၀ီ ဓာတ္ပ်က္သျဖင့္ အသားအေရ ေလ်ာ့က်ျခင္း၊ တြန္႔ျခင္း၊ က်ဳံ႕ျခင္းတို႔ ျဖစ္လာသည္။ ထိုတြန္႔သည့္၊ က်ဳံ႕သည့္ေနရာတြင္ အာေပါဓာတ္က တိုးၿပီးဝင္ေရာက္ လာသျဖင့္ ဝမ္းဗိုက္ကဲ့သို႔ ေနရာမ်ားတြင္ ေဖာင္းကားျခင္း ျဖစ္လာသည္။ ဗိုက္ေဖာင္းလာျခင္း၊ ကုပ္ပိုးေဖာင္း လာျခင္းတို႔သည္ ပထဝီပ်က္သည့္ ေနရာတြင္ အာေပါဓာတ္ႏွင့္ ဝါေယာဓာတ္တို႔ တိုးဝင္ၿပီး ေနရာယူ လာျခင္း ျဖစ္သည္။

အာေပါဓာတ္ လြန္လွ်င္ အာကာသ ပ်က္သည္ဟူေသာ အယူအဆရွိသည္။ အာကာသ ရေစသည့္ (အခိုး ထြက္ေစမည့္) အေပါက္ကို အရည္ႏွင့္ အဆီဓာတ္က ပိတ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုအခါ အေရျပား တြင္ရွိေသာ ေမြးညင္းေပါက္ မ်ားမွ ထြက္ရမည့္ အခိုးတို႔သည္ အထက္သို႔ တက္သြားသည္။ ေမြးစဥ္ကပါလာ ခဲ့ေသာ ငယ္ထိပ္ေပါက္သည္ အာကာသ ထြက္လမ္း ျဖစ္သည္။ ဆံပင္အစ လည္ကုပ္ပိုင္းႏွင့္ ငယ္ထိပ္တစ္ဝိုက္ ဆံပင္မ်ားၾကား ဦးေရျပားမွ ေခြၽးမ်ား ထြက္လာေတာ့သည္။

လူအမ်ားကို ေလ့လာ ၾကည့္ေသာအခါ အသက္ ၄ဝ မတိုင္မီက လႈပ္ရွားသြားလာလွ်င္ တစ္ကိုယ္လံုး ေခြၽးအညီအမွ် ထြက္ေလ့ ရွိေသာ္လည္း အသက္ ၄ဝ ေက်ာ္၊ ၅ဝ အတြင္း ေရာက္လာေသာအခါ ေခြၽးထြက္မညီ ေတာ့ေပ။ 

ေအာက္ပိုင္းေခြၽး ထက္ အထက္ပိုင္းေခြၽး က ပိုမ်ားလာသည္။ အထက္ဆန္ျခင္း မ်ားလာေသာ အခါ အလိုအေလ်ာက္ ေသြးတိုးေရာဂါ ဝင္လာေတာ့သည္။ အခန္႔မသင့္လွ်င္ မသိလိုက္ဘဲ ဆီးခ်ဳိေရာဂါ ပါဝင္လာ ေတာ့သည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္လည္း ေခြၽးထြက္မညီ ျခင္းသည္ အသက္အရြယ္ေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ အေနအထိုင္ ေျပာင္းလဲမႈ ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္တတ္သည္။ ဥပမာတစ္ခု တင္ျပရလွ်င္ စာေရးသူ မိတ္ေဆြတစ္ဦး၏ ေခါင္းေခၽြးထြက္ ေရာဂါ အေၾကာင္း ေျပာလုိသည္။ ထုိမိတ္ေဆြသည္ အလုပ္ကိုႀကိဳးစား လုပ္ကိုင္ရာမွ ေအာင္ျမင္လာသူ ျဖစ္သည္။ ေအာင္ျမင္လာသည့္ အခါမွ သူ႔တြင္ ေရာဂါအခ်ဳိ႕႔ ဝင္ေရာက္လာသည္။ လူဝလာသည့္ အခ်ိန္မွစ၍ ကုပ္ေခြၽးထြက္သည္။ 

ေခြၽးမညီ။ ညအိပ္ေပ်ာ္လွ်င္ ေခါင္းေခြၽးမ်ား ရႊဲေနေအာင္ ထြက္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ကိုယ့္ေခြၽးႏွင့္ကိုယ္ အေအးပတ္ၿပီး နံနက္ထလွ်င္ ႏွာေစးၿပီး ေခါင္းအံု ေနေတာ့သည္။ သူ၏ျဖစ္ပံုကို ဆန္းစစ္ၾကည့္ေသာ အခါ အသက္ ၄ဝ မေက်ာ္မီက သူ႔ဘဝမွာ ခက္ခဲသည္။ ေန႔စဥ္သြားလာ လႈပ္ရွား႐ုန္းကန္ ရသည္။ ေနအိမ္မွ အလုပ္ရွိရာသို႔ ေတာ္ေတာ္ေဝးေဝး လမ္းေလွ်ာက္တစ္လွည့္၊ ဘတ္စ္ကားတစ္လွည့္ သြားရသည္။ အလုပ္ရွိရာ တိုက္ျဖစ္ေသာ ေလးထပ္သို႔ ေလွကားထစ္ မ်ားစြာကို တက္ျခင္း၊ ဆင္းျခင္း ေန႔စဥ္အႀကိမ္မ်ားစြာ ျပဳလုပ္ရသည္။ သို႔ေသာ္ ျပန္ေတြးၾကည့္လွ်င္ ထိုစဥ္အခါက သူ႔က်န္းမာေရးသည္ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ေအာင္ ေကာင္းခဲ့သည္။

ယေန႔အခ်ိန္ခါတြင္ သူေအာင္ျမင္ ေနသည့္ အခ်ိန္က်မွ က်န္းမာေရးက ေဖာက္လာသည္။ ဘာ ေၾကာင့္ ဤသို႔ ျဖစ္ရသည္ကို ဆန္းစစ္မိသည္။ အလုပ္မ်ား ေအာင္ျမင္၊ စီးပြားေရး ေကာင္းလာေသာ အခါ ခရီးေ၀း လမ္းမေလွ်ာက္ ရေတာ့ေပ။ သူ႔အလုပ္ႏွင့္ နီးေသာ ေနရာတြင္ပင္ အဆင့္ျမင့္ ကြန္ဒိုတိုက္ခန္း ဝယ္သည္။ ေလွကားထစ္မ်ားစြာ ေန႔စဥ္ အတက္အဆင္း မလုပ္ရေတာ့ေပ။ ဓာတ္ေလွကားျဖင့္ အဆင္သင့္ ခလုတ္ႏွိပ္ၿပီး ရပ္ေနလိုက္႐ံုျဖင့္ လိုရာအထပ္သို႔ ေရာက္ႏိုင္သည္။ ပူအိုက္ျခင္း ဒဏ္ေၾကာင့္ ေခြၽးျပန္ၿပီး ေနရေသာဘဝ၊ ေခြၽးတလံုးလံုးျဖင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေသာ ဘဝမွ ကင္းေဝးေအာင္ အဲကြန္းအျပည့္ ဖြင့္ထားေသာ ကြန္ဒိုတိုက္ခန္း ႀကီးျဖင့္ ေနႏိုင္ၿပီ။ သို႔ေသာ္ ထိုအဆင္ေျပျခင္းမွာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္လာ ေသာအခါ က်န္းမာေရး အတြက္ အဆင္မေျပ ျခင္းမ်ား ျဖစ္လာသည္။ လူပိုဝလာသည္။ ကုပ္ပိုးအဆီ တက္လာသည္။ အေၾကာတက္ ေညာင္းကိုက္ျခင္း မ်ားလာသည္။ ဝမ္းဗိုက္ စူလာသည္။ ေအာက္ပိုင္း ေခြၽးမထြက္။ လည္ကုပ္ေခြၽး၊ ေခါင္းေခြၽးမ်ား ထြက္လာသည္။ ပို၍ဆိုးသည္မွာ ညအိပ္ေပ်ာ္လွ်င္ ေခါင္းေခြၽးမ်ား ထြက္ၿပီး အေအးပတ္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ သူ႔မွာ ေနထိုင္မေကာင္း ေတာ့မွ ဆင္ျခင္ လာမိသည္။

ခ်မ္းသာျခင္းသည္ လူတိုင္း မက္ေမာေသာ လာဘ္ႀကီးတစ္ပါးဟု ဆိုလွ်င္ က်န္းမာျခင္းသည္ ထို႔ထက္ ပိုၿပီး ႀကီးမားေသာ လာဘ္ႀကီး ျဖစ္မည္ဟု ထင္သည္။  ခ်မ္းသာျခင္းေၾကာင့္ က်န္းမာျခင္း ေပ်ာက္သြားလွ်င္ ထိုခ်မ္းသာျခင္း သည္ လာဘ္ႀကီး မဟုတ္ႏိုင္ ေတာ့ေခ်။ ထိုမိတ္ေဆြ၏ ေခါင္းေခြၽးထြက္ ေရာဂါမွာ ယခု ေပ်ာက္ကင္းသြားၿပီ ျဖစ္သည္။ ေပ်ာက္ကင္းပံုမွာ သူလည္း ေခတ္ပညာတတ္ တစ္ဦးျဖစ္သျဖင့္ က်န္းမာေရး ဆိုင္ရာ စာအုပ္မ်ား ဝယ္ဖတ္သည္။ ေလ့လာသည္။ ခႏၶာကိုယ္ အတြင္း အပူအေအး မညီမွ်၍ ေဖာက္ျပန္မႈမ်ား အေၾကာင္းကို ေလ့လာရင္း ျမန္မာ ေဆးဆရာႀကီး တစ္ဦးႏွင့္ ေတြ႕ဆံုရသည္။ ထိုဆရာႀကီး၏ အႀကံျပဳခ်က္ မ်ားကို လိုက္နာသည္။

ေခါင္းေခြၽးထြက္ ေရာဂါအတြက္ အေရးႀကီးေသာ အခ်က္မွာ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး အညီအမွ် ေခြၽးထြက္ရန္ လိုသည္။ လမ္းမ်ားမ်ား ေလွ်ာက္ရန္လည္း လိုသည္။ လမ္းေလွ်ာက္ ရာတြင္လည္း ေလေကာင္းေလသန္႔ ရသည့္ေနရာ တြင္ ေလွ်ာက္ရန္လိုသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးတြင္ ထိုကဲ့သို႔ေနရာမွာ အလြန္ရွားသည္။ ကန္ေတာ္ႀကီးေစာင္း တြင္ ေန႔စဥ္ သြားေလွ်ာက္ရန္လည္း အခ်ိန္ မေပးႏိုင္ခဲ့။ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ အားကစား ပစၥည္းမ်ား ေရာင္းသည့္ဆိုင္သို႔ သြားၿပီး တိုက္ေပၚမွာပင္ ကစားႏိုင္သည့္ ကိရိယာမ်ားကို ေလ့လာသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ လမ္းေလွ်ာက္၊ အေျပးေလ့က်င့္သည့္ စက္တစ္လံုးကို ေငြက်ပ္ႏွစ္သိန္းေက်ာ္ ေပးၿပီး ဝယ္လိုက္သည္။ လမ္းေလွ်ာက္ လွ်င္လည္းရ၊ အေျပး ေလ့က်င့္လွ်င္ လည္းရ၊ ေလွ်ာက္သည့္ႏႈန္း သာမက ေလွ်ာက္ႏိုင္သည့္ အကြာအေဝးကိုပါ ျပႏိုင္သည့္ ထိုစက္၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ အဆင္ေျပသည္။ ညေန႐ံုးဆင္းခ်ိန္ ဝန္ထမ္းမ်ား ျပန္သြားသည္ႏွင့္ သူအလုပ္ စေတာ့သည္။ 

ပထမေတာ့ နာရီဝက္၊ ေနာက္တြင္ တစ္နာရီထိ ရလာၿပီး ေခြၽးတၿပိဳက္ၿပိဳက္ ထြက္ၿပီးမွသာ အနားယူသည္။ ေရေအးတစ္ခြက္ ေသာက္လိုက္သည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ ေရခ်ဳိးခန္း အတြင္းဝင္ၿပီး ေရခ်ဳိးသည္။ အားရပါးရ ေခါင္းမွေလာင္း ခ်ဳိးသည္။ ထိုေလ့က်င့္ခန္းႏွင့္ အဆင္ေျပၿပီး စားေကာင္း ေသာက္ေကာင္းသည့္ အျပင္ ညအိပ္ေပ်ာ္ေသာအခါ သူျဖစ္ေနက် ေခါင္းေခြၽး ထြက္ျခင္းသည္လည္း သိသိသာသာ ေလ်ာ့က် ေပ်ာက္ကင္းသြား ခဲ့သည္။

သုိ႔ေသာ္ ေခါင္းေခၽြးထြက္ ျခင္းသည္ ရပ္တန္႔သြားၿပီးမွ တစ္ေက်ာ့ျပန္ထြက္ ခဲ့ေသးသည္။ ျဖစ္ပံုမွာ ေဆာင္းတြင္း ေရာက္လာသည္။ ကစားစဥ္မွာေတာ့ ေခၽြးထြက္ေသာ္လည္း ေရခ်ိဳးလွ်င္ အေအးမိလာသည္။ တစ္ရက္တြင္ အေအးပတ္၍ ဖ်ားခ်င္သလို ျဖစ္လာသျဖင့္ တိုက္ခန္းေအာက္မွ နီးစပ္ရာေဆးခန္းတြင္ ဆရာဝန္ျပသည္။ ေဆးႏွစ္ရက္ ထိုးရသည္။ အသက္ ၅ဝ ခန္႔တြင္ ေလျဖတ္သူမ်ား သျဖင့္ ဆရာဝန္က ညေနဘက္ ေခါင္းမွ ေရေလာင္းမခ်ဳိးရန္ မွာလိုက္သည္။

ေနေကာင္းၿပီးသည့္ ေနာက္ပိုင္း ညေန႐ံုးဆင္းခ်ိန္တြင္ ပံုမွန္အတိုင္း ေခြၽးထြက္မည့္ ေျပး၊ေလွ်ာက္ အားကစားနည္းကို သူက ျပန္လုပ္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာဝန္မွာၾကား သည့္စကားရွိသျဖင့္ ေရခ်ဳိးေသာအခါ ကိုယ္လံုးသာ ခ်ဳိးၿပီး ေခါင္းမွေရေလာင္း မခ်ဳိးေတာ့။ သတိထားမိသမွ် ေခါင္းေရမေလာင္း ခ်ဳိးသည့္ရက္ မ်ားတြင္ ညအိပ္ေသာအခါ လည္ပင္းႏွင့္ ကုပ္ဆက္မ်ား ေခြၽးျပန္ထြက္လာသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေန႔မွာပင္ ေခါင္းေခြၽးထြက္ လာသည္။ 

ေခါင္းေခြၽးထြက္ေရာဂါ ျပန္စလာၿပီလား ဟု ဆင္ျခင္မိသည္။ ကိုယ္တြင္းမွ ငုပ္ေနေသာ အခိုးအေငြ႕ႏွင့္ အပုပ္ဓာတ္မ်ားသည္ ေခြၽးအျဖစ္ ထြက္ၿပီးေနာက္ ဦးေခါင္းငယ္ထိပ္ ေပါက္မွလည္း ထြက္ေလ့ရွိသည္။ ဦးေခါင္း ငယ္ထိပ္တြင္ ေၾကးေညႇာ္ႏွင့္ အသစ္လဲမည့္ အေရျပားေပၚမွ ပိတ္ဆို႔ေနေသာ အေရျပားေဟာင္းမ်ား ရွိေနလွ်င္ အခိုးမထြက္ ဆိုသည္ကို သူသတိရမိသည္။

ေဆာင္းတြင္းျဖစ္၍သာ ေခါင္းမွေရေလာင္း မခ်ဳိးျခင္းျဖစ္သည္။ ေလျဖတ္မည္စိုး၍ မခ်ဳိးျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေခါင္းမၾကည္သျဖင့္ စိတ္ထဲက ခ်ဳိးခ်င္ေနသည္။ ေခါင္းေလွ်ာ္ေရခ်ဳိး လိုက္လွ်င္ ေပါ့သြားမည္ထင္ မိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တစ္ေန႔တြင္ ေအးေနသည့္ၾကားမွပင္ အားကစားလုပ္ၿပီး သည့္ေနာက္ ေခါင္းေလွ်ာ္ေရခ်ဳိး လုပ္ပစ္လိုက္သည္။ ထူးျခားစြာပင္ ေခါင္းေလွ်ာ္ ေရခ်ဳိးသည့္ေန႔တြင္ ညအိပ္ေသာအခါ ေခါင္းေခြၽး၊ လည္ကုပ္ေခြၽးမ်ား မထြက္ေတာ့သည္ကို ေတြ႕ရသည္။ 

လူ၏ခႏၶာကိုယ္သည္ အပူအေအးတို႔၏ တိုက္ပြဲျဖစ္ရာ စစ္တလင္းျပင္ႀကီး သဖြယ္ ျဖစ္ေနသည္။ အႏိုင္အ႐ံႈးသည္ ေန႔စဥ္ရွိေနသည္။ ခႏၶာကိုယ္၏ ဘယ္ဘက္ျခမ္းႏွင့္ ညာဘက္ျခမ္း ကိုပင္ အပူျခမ္းႏွင့္ အေအးျခမ္း ဟူ၍ ေရွးက ႏွစ္တစ္ရာေက်ာ္က ေပၚေသာ ေဒသနာနယ ေဆးပညာတြင္ ခြဲျခားထားသည္။ ဘယ္ျခမ္းတင္းလွ်င္ အပူနာ၊ ညာျခမ္းတင္းလွ်င္ အေအးနာ စသည္ျဖင့္ ေတာင္သာ ေျခာက္လံုးေကာက္ ေဆးပညာကလည္း ဆိုျပန္သည္။ 

ျမန္မာ့ေဆးပညာ သာမက အယူသည္း မႈမရွိ၊ သိပၸံနည္းက်သည္ ဆိုေသာ အေနာက္တိုင္း ေဆးပညာတြင္လည္း လူ႔ခႏၶာကိုယ္၏ ညာဘက္အျခမ္း ႏွင့္ ဘယ္ဘက္အျခမ္း သည္ မတူဟု ဆိုသည္။ ႏွလံုးသည္ ဘယ္ဘက္အျခမ္းတြင္ ရွိသျဖင့္ အဆုတ္သည္ ႏွလံုးကို ေနရာေပးရင္း ဘယ္ဘက္တြင္ အားနည္းသြား ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အသက္႐ွဴသံကို နားၾကပ္ျဖင့္ နားေထာင္လွ်င္ ညာဘက္ရင္အံုတြင္ နားေထာင္ၿပီး ႏွလံုးခုန္သံကို နားေထာင္လွ်င္ ဘယ္ဘက္ရင္အံုမွ နားေထာင္သည္ဟု ေရွးေခတ္ေဆးပညာတြင္ ဖတ္႐ႈရသည္။

ျပင္သစ္ႏိုင္ငံသည္ လူ႔ခႏၶာကိုယ္ ႐ုပ္ၾကြပန္းခ်ီ၊ ပန္းပုမ်ား ထုလုပ္ေရးဆြဲရာတြင္ အလြန္ေတာ္ေသာ ပညာရွင္မ်ား ထြက္သည့္ ႏိုင္ငံျဖစ္သည္။ ထိုပန္းခ်ီ ပညာရွင္မ်ားသည္ ဆရာဝန္ မဟုတ္ေသာ္လည္း လူ၏ ခႏၶာေဗဒကို အေသးစိတ္ ေလ့လာၿပီးမွ ေရးဆြဲသည္ဟု ဆိုသည္။ ျပင္သစ္ ပန္းခ်ီပညာရွင္ တစ္ဦး၏ ထုတ္ေဖာ္ ေတြ႕ရွိခ်က္မ်ားအရ အမ်ဳိးသမီးမ်ား၏ ရင္သားကို ေရးဆဲြေသာအခါ ဘယ္ဘက္ ရင္သားကို ညာဘက္ရင္သားထက္ အနည္းငယ္ပို၍ ႀကီးၿပီး ေရးဆြဲရသည္ဟု ဆိုသည္။

ခႏၶာကိုယ္ႀကီး အတြင္း လွည့္လည္သြားလာ ေနေသာဓာတ္မ်ား ရွိသကဲ့သို႔ ငုပ္လွ်ဳိးေနေသာ ဓာတ္မ်ားလည္း ရွိသည္။ ငုပ္လွ်ဳိးေနေသာ ဓာတ္မ်ားကို ဆြဲမထုတ္ႏုိင္လွ်င္ တစ္ေန႔တြင္ အပုပ္ဓာတ္ ျဖစ္သြားကာ လူကို ျပန္ဒုကၡေပး တတ္သည္။ အပုပ္အခိုး တို႔၏ အဓိက ထြက္ေပါက္မွာ ဦးေခါင္းပိုင္းရွိ ဒြါရေပါက္မ်ား ျဖစ္ေသာ ပါးစပ္ေပါက္၊ မ်က္စိေပါက္၊ နားေပါက္ႏွင့္ သိသိသာသာ ထင္ရွားစြာ မျမင္ရေသာ ငယ္ထိပ္ေပါက္ တို႔ျဖစ္ေလသည္။ ေခါင္းေခြၽးထြက္ ျခင္းသည္ ကိုယ္တြင္းမွ အပုပ္အခိုးမ်ား ငယ္ထိပ္ထိ တက္သြားၿပီး ထြက္ေပါက္ ရွာျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ အသက္ ၄ဝ ေက်ာ္၊ ၅ဝ ေက်ာ္အရြယ္မ်ားတြင္ ႀကံဳေတြ႕ရေသာ ဤေရာဂါ ကုိ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ သေဘာမထားဘဲ ေပ်ာက္ကင္းေအာင္ သတိထား ကုသသင့္သည္။ အသက္ ၄ဝ ေက်ာ္ လာၿပီးေနာက္ ေခါင္းေခြၽးထြက္ သူမ်ားႏွင့္ ညအိပ္ရာ ဝင္ခ်ိန္တြင္ ေခါင္းေခြၽး၊ လည္ကုပ္ေခြၽး ထြက္သူမ်ား အတြက္ အႀကံေပး လိုသည္မွာ-

• (၁) အပုပ္စာ၊ တက္စာမ်ားကို ေရွာင္ၾကဥ္ပါ။ (ငံျပာရည္၊ ငါးပိေကာင္၊ အနီေရာင္ အသားမ်ား၊ ရက္လြန္ အစားအစာမ်ား၊ လက္လုပ္ခ်ဥ္မ်ား၊ ယမ္းစိမ္းႏွင့္ ရက္ၾကာခံ ေဆးသံုးထားသည့္ ဝက္အူေခ်ာင္း၊ ဝက္ေပါင္ေျခာက္၊ ငါးအူေခ်ာင္း စသည္မ်ား။)
• (၂) ေန႔စဥ္ လမ္းေလွ်ာက္ျခင္း သို႔မဟုတ္ အားကစား ျပဳလုပ္ျခင္းျဖင့္ ၾကြက္သားမ်ား ေလ်ာ့ေအာင္လုပ္ပါ။
• (၃) ေခါင္းေခြၽး အထြက္မ်ားလွ်င္ ညေနပိုင္းႏွင့္ ညစာမစားမီ ေလ့က်င့္ခန္းျဖင့္ ေခြၽးထြက္ေအာင္ ျပဳလုပ္ပါ။
• (၄) ေခြၽးထြက္ေအာင္ ကစားၿပီးလွ်င္ ေရခ်ဳိးပါ။ (ေအးလွ်င္ ေရေႏြးစပ္ခ်ဳိးပါ။)
• (၅) ေရခ်ဳိးလွ်င္ ငယ္ထိပ္မွ အခိုးထြက္ေစရန္ ေရကိုေခါင္းမွ ေလာင္းခ်ဳိးပါ။ ငယ္ထိပ္ အခိုးပြင့္ေအာင္၊ ေၾကးေညႇာ္ ကင္းေအာင္ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ သံုးသင့္လွ်င္ သံုးပါ။ (မိ႐ိုးဖလာ တေရာ္ကင္ပြန္းႏွင့္ ေလွ်ာ္လွ်င္ ပိုေကာင္းပါသည္။)
• (၆) ညအိပ္ရာဝင္လွ်င္ ေရမတ္ခြက္ တစ္ခြက္ေသာက္ပါ။ ေဆာင္းဥတုတြင္ ေရေႏြးက်ဳိၿပီး မွ အေအးခံ ထားေသာ ေရက်က္ေအး ေသာက္လွ်င္ ပိုေကာင္းပါသည္။

ရတနာပံုေန႔စဥ္သတင္းစာ ၊ စာ(၁၆)