ေသြးအုိင္ထဲမွ ေက်ာင္းစိမ္းေလးမ်ား

ေသြးအုိင္ထဲမွ ေက်ာင္းစိမ္းေလးမ်ား

မဒါေလး

လူ႔ဘဝ သက္တမ္း တိုတိုေလးတြင္ ေနထိုင္သြားလာ လႈပ္ရွားရ သည္မွာ လြယ္ကူလွေသာ အရာ မဟုတ္ေပ။ ေန႔စဥ္ သတိကပ္ သတိခ်ပ္လ်က္ လႈပ္ရွား သြားလာႏိုင္မ ွသာလွ်င္ ေတာ္ရာ က်ေသာ အေျခအေန ျဖစ္သည္။ ယေန႔ တိုးတက္ေနေသာ ေခတ္တြင္ ပိုမို ဂ႐ုတစိုက္ျဖင့္ သတိထား သြားလာ သင့္သည္။ သြားသတိ စားသတိလို႔ ေရွးလူႀကီးမ်ား ေျပာေလ့ ရွိသည္ မဟုတ္ပါလား။

ယေန႔ အခ်ိန္တြင္ သြားသတိ ဆိုသည္မွာလည္း အေရးႀကီး သကဲ့သို႔ စားသတိ ဆိုသည္မွာ လည္း အဓိက က်ေနျပန္ သည္။ ယခုဆိုလွ်င္ အျခား ႏိုင္ငံမ်ားမွ တင္သြင္းေသာ မုန္႔မ်ားမွာ ထုပ္ပိုးပံု လွပေသသပ္ ေသာ္လည္း ထုတ္လုပ္မႈ အတြက္ စိတ္မခ် ရသည္က မ်ားသည္။ ကိုယ့္ ႏုိင္ငံအတြင္း မွာပင္ ထုတ္လုပ္ခြင့္ မရွိေသာ ခြင့္ျပဳမိန္႔ မရွိေသာ အစားအေသာက္ ပစၥည္း မ်ဳိးစံုကို ထုတ္လုပ္ ေရာင္းခ် ေနသည္မွာ မေရတြက္ ႏိုင္ေပ။ ကြၽန္မတို႔ ငယ္စဥ္ ယခင့္ယခင္ တုန္းက။ ကြၽန္မတို႔ အေခၚ ထိုင္းပစၥည္းမ်ား ထုိင္း အစားအေသာက္ မ်ားကို သူတို႔နည္းတူ စားသံုး ခဲ့ရဖူးသည္။ ထိုစဥ္က အျခား ႏိုင္ငံအတြက္ အရည္အေသြး နိမ့္သို႔မဟုတ္ ျမင့္သည့္ ပစၥည္း သီးသန္႔ ထုတ္လုပ္ ေရာင္းခ်သည္ ဆိုသည္မွာ မရွိ သေလာက္ပင္။ ထိုင္းမွ ဂ်ယ္လီဘူး မ်ားကို ထိုင္းမွ ကေလးမ်ား စားသကဲ့သို႔ပင္ ကြၽန္မတို႔ စားခဲ့ရသည္။

တစ္ဖက္မွ ေလွျဖင့္ လာေရာင္းေသာ စားေသာက္ကုန္ မ်ား မုန္႔ အပါအဝင္ အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းမ်ားကို ကြၽန္မတို႔ ဘက္မွ ေရႊစသည့္ တန္ဖိုးရွိ ပစၥည္းမ်ားျဖင့္ လဲလွယ္ ဝယ္ယူ ၾကသည္။ ဒါေပမဲ့ ေပၚတင္ ဝယ္ယူသံုးစြဲ ရျခင္း မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ အရသာမွာ ယခုႏွင့္ တျခားစီပင္ ျဖစ္သည္။

ယခု ေက်ာင္းသြားတုိင္း၊ ေက်ာင္းမုန္႔ ေစ်းတန္း ေရာက္တိုင္း ၾကားေန ရသည္။ ကိုရီးယား ထမင္းလိပ္၊ တ႐ုတ္မွ လာေသာ ေရညိႇေျခာက္၊ ႏို႔ခဲအျပင္ အစပ္မႈန္႔ ျဖဴးထားေသာ အသားေခ်ာင္း ပံုစံ မုန္႔ထုပ္ မ်ားႏွင့္ အခ်ဳိရည္ ျပင္းရွရွ မ်ားကို ကေလးမ်ား ကိုယ္တိုင္ လြတ္လပ္စြာ ဝယ္ယူစားသံုး ႏိုင္ၾကသည္။ ထိုမုန္႔မ်ားကို ကေလးမ်ားက ႀကိဳက္ႏွစ္သက္စြာ စားၾက သည္ကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။ လိုခ်င္တာ မရလွ်င္ ပူဆာတတ္ေသာ ကေလးကို မိဘမ်ား ကလည္း နားေအးလွ်င္ ၿပီးေရာ သေဘာျဖင့္ ဝယ္ေကြၽး ၾကသည္။ ခဏတာ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ အတြက္ ေနာင္ ပင္ပန္းရမည့္ ရက္မ်ားကို ထည့္ေတြး ပါရဲ႕လား ဆိုသည္မွာ စဥ္းစား စရာပင္။ ထို ေရညိႇမုန္႔ကို ကေလးမ်ား ဘာေၾကာင့္ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ သလဲဟု စဥ္းစားမရ ျဖစ္မိသည္။ ကိုယ္တိုင္ ဝယ္စားၾကည့္ ေတာ့ လွ်ာေပၚတြင္ ပူစပ္ပူစပ္ ႏွင့္ လည္ေခ်ာင္း တစ္ေလွ်ာက္ ပူဆင္း သြားသည္။ မသိလွ်င္ လွ်ာေပၚတြင္ တစ္ခုခု ေပါက္ကြဲ ေနသည့္ ခံစားခ်က္မ်ဳိး။ သည္လို ဆိုးရြားလွသည့္ အရသာကို ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ စားေနေသာ ကေလးမ်ားကို မိဘမ်ားက ဘာေၾကာင့္ ခြင့္ျပဳၾက ပါသလဲ။ သူတုိ႔ ကိုယ္တိုင္ေရာ ဒီအရသာကို ျမည္းစမ္း ၾကည့္ဖူး ပါသလား။ ေတြးစရာ တစ္ပံုတပင္ ႏွင့္ သနားစရာ ကေလးငယ္မ်ား ပါလား။

တစ္ေန႔ ေက်ာင္းေစ်းတြင္ ကေလးအေမ တစ္ဦးက ေရညိႇထုပ္မ်ား ဝယ္ရင္း ''ကြၽန္မေတာ့ မစားႏိုင္ဘူး၊ လွ်ာျပတ္ သြားမလား ထင္ရတယ္။ ကေလးေတြက မစားရရင ္စိတ္ေကာက္ ၾကတယ္။ မရရင္ ငိုေရာ၊ အဲဒီေတာ့ သူတုိ႔ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ဝယ္ေပး လိုက္တယ္ ... '' ထိုစကား ၾကားေတာ့ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိသည္။ ကေလးမ်ား၏ ႏုနယ္သည့္ ဝမ္းတြင္း ကလီစာမ်ား ဘယ္လိုျဖစ္ ေနမည္နည္း။ ငိုျခင္းခဏ အတြက္ ေနာက္ဆက္တြဲ ျဖစ္လာမည့္ အေရး မ်ားမွာကား ေျပာမျပ ႏုိင္ေလာက္ ေအာင္ပင္။ အသိဉာဏ္ မျပည့္ဝေသးေသာ ကေလးမ်ားကို လူႀကီးမ်ားက လမ္းၫႊန္ တည့္မတ္ ေပးရမည့္အစား စိတ္ကို အလိုလိုက္ ေပးၾကသည္။ ထို အစားအေသာက္ တစ္ခုတည္း တင္မကပါ။ အျခားအရာ မ်ားလည္း အမ်ားႀကီး ရွိေန ေသးသည္။

တစ္ေန႔ ကြၽန္မတို႔ အိမ္အနီး က်ဴရွင္တစ္ခုကို ကေလး တစ္ေယာက္ ဆုိင္ကယ္စီး လာတာ ျမင္မိသည္။ ကေလးမွာ ေျခာက္တန္း (သို႔မဟုတ္) ခုနစ္တန္း ေလာက္သာ ရွိမည္။ ဆိုင္ကယ္စီး လာေသာ ကေလးမွာ ေခါင္း ကေလးသာ ျမင္ေနရသည္။ ဆိုင္ကယ္ေပၚက ဆင္းလိုက္ ေသာအခါ ဆုိင္ကယ္ႏွင့္ လူ တစ္တန္းတည္း ျဖစ္သြားသည္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ လူရွင္းသည့္ လမ္းျဖစ္ပါေစ မိဘမ်ားက စိတ္ခ်လက္ခ် လႊတ္လိုက္ သည္ကိုေတာ့ အနည္းငယ္ စိတ္တို မိသည္။ အျခားမဟုတ္။

ယေန႔ မ်ားျပားစြာ တုိးတက္လာေသာ မႏၲေလးၿမိဳ႕၏ ဆုိင္ကယ္စီး လူတန္းစား မ်ားသည္ စည္းကမ္း ဆိုသည္ကို ၾကားဖူး႐ံုသာ ရွိသည့္ အေန အထားတြင္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဆိုင္ကယ္စီး ဦးထုပ္မပါ၊ လိုင္စင္ မပါျဖင့္ ယာဥ္ထိန္း ေရွာင္ေမာင္း၊ မီးပြိဳင့္ ေရွာင္ေမာင္း၊ အရွိန္ျမႇင့္ ေမာင္း ရသည္ကိုက သတ္မွတ္ မထားသည့္ စည္းကမ္း တစ္ခုလို ျဖစ္ေနသည္။ သည္လို လူမ်ားၾကားထဲ ဆုိင္ကယ္စီး ရသည္မွာ ကြၽန္မတို႔ အသက္ကို ဖက္ႏွင့္ ထုပ္ထားသလိုပင္ ျဖစ္ေနရသည္။ သည္လို အေျခအေနကို ဂ႐ုမစိုက္ သည္လား၊ အေလးမထား သည္လား မေျပာတတ္ ေအာင္ပင္။ ကေလးကို စိတ္ခ်ထားသည္ မ်ားလား။

တစ္ေန႔ က်ဴရွင္ ေစာင့္ရင္း ေက်ာင္းသား မိဘတစ္ဦး ႏွင့္ စကားေျပာ ျဖစ္သည္။ ကေလးမွာ ရွစ္တန္း ေက်ာင္းသား ျဖစ္သည္။ ဆုိင္ကယ္ စီးခ်င္သည္ ဆိုသျဖင့္ ေနာက္ဆံုးေပၚ ဆုိင္ကယ္ကို မိဘမ်ားက ဝယ္ထား ေပးသည္။ က်ဴရွင္ကိုေတာ့ ေပးစီးၿပီး အေမ ျဖစ္သူက ေနာက္မွလိုက္ လာျခင္း ျဖစ္သည္။ ဆိုင္ကယ္ ဝယ္ေပးၿပီးမွ စာပို လုပ္သည္ဟု အေမျဖစ္ သူက ေျပာျပသည္။ အတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္း အခ်ဳိ႕ ဆုိင္ကယ္ႏွင့္ လာသျဖင့္ ေက်ာင္းသို႔ ဆိုင္ကယ္ျဖင့္ သြားလို ေသာ္လည္း ခြင့္မျပဳေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ယေန႔ေခတ္ တြင္ ေက်ာင္းသို႔ စက္ဘီးႏွင့္ သြားၾက သည္မွာ နည္းသြားၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ မထူးဆန္း ေသာ္လည္း အလယ္တန္း အရြယ္ ေက်ာင္းသား တစ္ဦးအေနျဖင့္ ငယ္လြန္းသည္ဟု ျမင္မိသည္။ အသက္ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ ျပည့္မွ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ ေမာင္းႏွင္ခြင့္ ေပးထား ေသာ္လည္း ယခုလို အရြယ္ မေရာက္ေသးသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ား ေမာင္းေနၾက သည္ကို မ်က္ႏွာလႊဲ ခြင့္ျပဳ ထားသည္ ကေတာ့ တစ္ခုခု မွားယြင္း ေနသည္ ဟု ခံစားမိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း လမ္းမေပၚတြင္ အျဖဴ၊ အစိမ္းႏွင့္ ဆုိင္ကယ္မ်ား ဟိုဒီ ေျပးလႊား ေနၾကဆဲပင္။

တစ္ေန႔ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ အိမ္ေရွ႕တြင္ ထုိင္ေနစဥ္ ဆိုင္ကယ္ႏွစ္စီး အၿပိဳင္ ေမာင္းလာ ၾကသည္။ အသံၾကား၍ လွမ္းအၾကည့္ တြင္ အျဖဴ၊ အစိမ္း ဝတ္စံုေလးသာ ေတြ႕လိုက္ ရသည္။ မ်က္ႏွာမျမင္ရ။ သိပ္မၾကာပါ 'ဝုန္း' ဆိုသည့္အသံ ႏွင့္အတူ ကြၽန္မအိမ္ ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း တြင္ လူေတြ ဝိုင္းအံု ေနၾကသည္။ စုိးရိမ္ ပူပန္ေသာ စိတ္မ်ားျဖင့္ ထရပ္မိသည္။ အေတြးတို႔ ေဝဝါးလ်က္ မျဖစ္ပါေစႏွင့္ ဟု ဆုေတာင္း မိသည္။ ေျခလွမ္းမ်ား ယိုင္ေနသည္။ လူအုပ္ၾကား တုိးဝင္မိ လိုက္သည္။ ကြၽန္မ ဆုေတာင္း မျပည့္ခဲ့ပါ။ ျမင္ရသည့္ ျမင္ကြင္းက လူကို တုန္လႈပ္ သြားေစသည္။ အေစာက ဆုိင္ကယ္စီး သြားေသာ ကေလးမွာ တစ္ဦးတည္း မဟုတ္ သံုးဦး။ ႏွစ္ဦးက လြင့္က်လ်က္ တစ္ဦးက ဆုိင္ကယ္ ေအာက္မွာ ပိလ်က္။ တစ္ဖက္မွ လာေသာ စက္ဘီးႏွင့္ တုိက္မိျခင္း ျဖစ္သည္။ ကေလးမ်ားကို ဝိုင္းဝန္း လႈပ္ႏိႈး ေနၾကသည္။ အေမးသာ ရွိၿပီး အေျဖျပန္ မလာေသာ အေျခအေန တြင္ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ ေျပာဆိုသံ ေတြၾကား ဘာမ ွဆက္မျမင္ မိေတာ့။ မ်က္လံုးထဲ ရဲရဲထ ေနေသာ ေသြးမ်ား။ ထုိေသြးမ်ား ၾကားမွာေတာ့ အျဖဴႏွင့္ အစိမ္းေလးမ်ား. . . ။

#Yadanarpondaily