ဘ၀က ေပးေသာဆု

ဘ၀က ေပးေသာဆု

မဒါေလး

နံနက္ခင္း အလင္းေရာင္ ႏွင့္အၿပိဳင္ အေျပးသြား ေနေသာ စက္ဘီး တစ္စီး။ ထို စက္ဘီး၏ ေနာက္မွာ ကေလးငယ္ တစ္ဦးက တိတ္ဆိတ္စြာ လုိက္ပါလ်က္။ အေလာတႀကီး နင္းသြားေသာ စက္ဘီးထက္မွ ေတာက္ပေသာ မ်က္လံုးမ်ားက ေရွ႕သို႔ တစိုက္ မတ္မတ္ ၾကည့္လ်က္။ အားအင္ အျပည့္ႏွင့္ သဏၭာန္ တစ္ခုမွာ ေပၚလြင္ ေနသည္။ နံနက္ခင္း ေနမင္း၏ စူးရွ ေတာက္ပျခင္း ႏွင့္အတူ စက္ဘီး၏ ေရွ႕၌ ခ်ိတ္ထားေသာ ျခင္းႏွစ္ျခင္း ထဲတြင္ ငါးႏွင့္ ဟင္းရြက္အစံု မ်ားထည့္ကာ ခပ္သြက္သြက္ နင္းလာေသာ စက္ဘီး တစ္စီး။ အျပန္တြင္ အသြားက လို ေနာက္မွ ကေလး မပါေတာ့။

သူ႔အမည္က ဦးေကာင္းၿမိန္။ အမည္ရင္း ကိုေတာ့ ေသခ်ာ မသိပါ။ သူ႕အလုပ္က ေရခဲေခ်ာင္း ေရာင္းျခင္း ႏွင့္ မုန္႔ဟင္းခါး ေရာင္းျခင္းပင္။ သူလုပ္ေသာ အလုပ္လိုပင္ သူ႔ဘဝ ကလည္း အပူ တစ္ဖက္ အေအး တစ္ဖက္ အစြန္း ထားလ်က္ အလယ္တြင္ ရပ္ကာ မွ်တေအာင္ ႀကိဳးစား ေနရရွာသူ။ မုန္႔ဟင္းခါး ကို တြန္းလွည္း ႏွင့္ ရပ္ကြက္ထဲ လွည့္ကာ ေရာင္းသည္။ ညေန ေလးနာရီ ခန္႔တြင္ စထြက္ၿပီး ည ခုနစ္နာရီ ခန္႔ဆိုလွ်င္ သိမ္းသည္။ ေစတနာ ပါေသာ သူ႔ မုန္႔ဟင္းခါးမွာ တန္ဖိုးလည္း မမ်ားလွ သျဖင့္ အေရာင္း သြက္သည္။ မုန္႔ဟင္းခါး ဆိုင္ကို ေကာင္းၿမိန္ ဟု ေပးထား သျဖင့္ ကြၽန္မက ထိုအမည္ကို အစြဲျပဳကာ ဦးေကာင္းၿမိန္ ဟု ေခၚျဖစ္ သြားသည္။ သည္လိုႏွင့္ တစ္ရပ္ကြက္လံုး ဦးေကာင္ၿမိန္ ျဖစ္သြားသည္။

နံနက္ပိုင္းတြင္ ေစ်းသြား ေပးရေသာ အလုပ္ကို ဦးေကာင္းၿမိန္ က တာဝန္ယူၿပီး သူ၏ ခ်စ္ဇနီး ကေတာ့ အိမ္တြင္ ခ်က္ျပဳတ္ ေပးျခင္း တာဝန္ ကို ယူသည္။ ညေန ေလးနာရီ ဆိုလွ်င္ ေမာင္ႏွံစံု တစ္ေယာက္ တစ္ေနရာ လက္တြန္းလွည္း တစ္ခုစီျဖင့္ မုန္႔ဟင္းခါး အေရာင္း ထြက္သည္။ ေန႔လယ္ဘက္ တြင္ ဦးေကာင္းၿမိန္ က ေရခဲေခ်ာင္း ေရာင္းထြက္ ေသးသည္။ သူတို႔ တြင္ သမီး ႏွင့္သား ႏွစ္ဦးတည္း ရွိသည္။ သမီးမွာ ကြၽန္မႏွင့္ စသိခ်ိန္တြင္ ဆယ္တန္း ေအာင္ထား သည္။ သားငယ္ ေလးမွာေတာ့ ဆြံ႕အ နားမၾကား ေသာ ကေလး ျဖစ္ေနသည္။ နံနက္ ေစ်းအသြားတြင္ ေခၚသြားၿပီး ဆြံ႕အ နားမၾကား ေက်ာင္းသို႔ ပို႔ခဲ့သည္။ ညေနတြင္ သြားႀကိဳ ရသည္။ နားမၾကား သျဖင့္ စကား မေျပာတတ္ ျခင္းသာ ျဖစ္ၿပီး က်န္တာ လူေကာင္း အတုိင္းပင္။ သမီးႀကီးမွာ ဆယ္တန္းတြင္ ဂုဏ္ထူး တစ္ဘာသာ ပါသျဖင့္ နည္းပညာ တကၠသိုလ္ တက္ရန္ ေရြးခ်ယ္ လိုက္သည္။

ထိုအခ်ိန္မွ စ၍ ဦးေကာင္းၿမိန္ အလုပ္ ႏွစ္ဆတိုး ႀကိဳးစား လုပ္ရ ေတာ့သည္။ နည္းပညာ တကၠသိုလ္ တက္ရန္ ပထမဆံုး ဆိုင္ကယ္ လိုသည္။ ယေန႔ အခ်ိန္အခါ တြင္ စက္ဘီးျဖင့္ သြားၾကသူ အနည္းငယ္ ရွိေသာ္လည္း ထို တကၠသိုလ္တြင္ တက္သူ မရွိသေလာက္ ရွားသည္။ သို႔အတြက္ တစ္ဦးတည္း ေသာ သမီးေလးကို မ်က္ႏွာ မငယ္ေစရန္ ဆိုင္ကယ္ ဝယ္ေရး ႀကိဳးစား ရေတာ့သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ သားသမီးမ်ား အတြက္ သူ၏ ခံစားခ်က္ မ်ားကို ကြၽန္မအား ေျပာျပေလ့ ရွိသည္။ သူ၏ မ်က္ဝန္း တို႔သည္ အေရာင္ ေတာက္လ်က္ အနာဂတ္ အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မ်ား ျပည့္ေနသည္။ တစ္ေန႔ မုန္႔ဟင္းခါးဆုိင္ မထြက္ဘဲ ေပ်ာက္ သြားသည္။ ေန႔စဥ္ အားေပးေနက် ျဖစ္သည့္ အတြက္ အခ်ိန္က် ပါက လူတို႔ အက်င့္အတုိင္း တစ္ခုခု လိုေနသည္ဟု ထင္မိသည္။ မလာေသး ဘူးလား ေမွ်ာ္မိသည္။

သည္လိုႏွင့္ ေန႔ရက္ မ်ားကို ေက်ာ္ျဖတ္ရင္း လသို႔ပင္ ကူးခဲ့ၿပီ။ သူ႔သမီးေလး ႏွင့္ ေတြ႕လို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ မံုရြာသို႔ သြားကာ ေရခဲေခ်ာင္း သြားေရာင္း သည္တဲ့။ ေရခဲေခ်ာင္း ေရာင္းတာ တစ္ေန႔ ေငြက်ပ္ သံုးေလးေသာင္း ျမတ္သည္ဟု ေျပာေတာ့ ကြၽန္မပင္ အံ့ၾသခဲ့ ရသည္။ မံုရြာတြင္ အေဆာင္ ခန္းေလး ငွားေနၿပီး ေရခဲေခ်ာင္း ေရာင္းသည္တဲ့။ မၾကာပါ သံုးေလး လေလာက္ ေနေတာ့ ျပန္ေရာက္ လာသည္။ မုန္႔ဟင္းခါး ဆိုင္ေလး ျပန္ထြက္ ပါၿပီ။ ကြၽန္မ ေမးၾကည့္ေတာ့ သမီးေလး ေက်ာင္းတက္ဖို႔ ဆိုင္ကယ္ ဖိုးေရာ ေက်ာင္းစရိတ္ ပါရခဲ့ၿပီတဲ့။

သူတို႔ ေနေသာ ေနရာမွာ ေဒါနဘြား ကားဝင္း ထဲရွိ တိုက္ခန္းေလး တြင္ ျဖစ္သည္။ မိသားစု ေလးဦးတည္း ရွိရာ အလုပ္ ႀကိဳးစားေသာ အေဖ ႏွင့္ အေမ၊ စာႀကိဳးစား ေသာသမီး၊ စကား မေျပာတတ္ ေပမယ့္ ခ်စ္စရာ ေကာင္းေသာ သားငယ္ တုိ႔ျဖင့္ ဘဝက အတန္အသင့္ ျပည့္စံုသည္။

ဦးေကာင္းၿမိန္ မွာ ရပ္ကြက္ ဆြမ္းေလာင္း အသင္းတြင္ လည္း ဦးေဆာင္ ပါဝင္ကာ လျပည့္ လကြယ္ မ်ားတြင္ ဆြမ္းေလာင္း လွဴလ်က္ ရွိသည္။ သူတြင္မက သူ၏ ပတ္ဝန္းက်င္ ရွိ လူမ်ားကိုလည္း ဒါနမ်ဳိးေစ့ ျဖန္႔ေဝလ်က္ ဆြမ္းေလာင္း လိုလွ်င္ မိမိကိုယ္တိုင္ ခ်က္ျပဳတ္လ်က္ ေလာင္းလွဴ ေစသည္။ အလုပ္တစ္ဖက္ မအားလပ္သည့္ ၾကားမွ ဆြမ္းေလာင္းလွဴ ၾကလိုသူမ်ား အတြက္ တစ္ဖက္ တစ္လမ္းမွ ကူညီ ေပးျခင္း ျဖစ္ရာ အားလံုးက ေက်းဇူး တင္လ်က္ ရွိသည္။ သူ၏ ဇနီးသည္မွာ လည္း အလုပ္ ႀကိဳးစားလ်က္ ေအးေအး ေဆးေဆးပင္ ေနတတ္သူ ျဖစ္သည္။ ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ေယာက္ ရသမွ်ကို သမီးႏွင့္ သားအတြက္သာ ျခစ္ျခဳတ္စု ၾကသည္။

သားငယ္ မွာလည္း စာေရာ စကားပါ အတန္အသင့္ ေျပာတတ္၊ ေရးတတ္ ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ သူေျပာေသာ လက္ဟန္ ေျခဟန္ မ်ားႏွင့္ မ်က္ႏွာ အမူအရာ မ်ားကို ၾကည့္ၿပီး ပံုေဖာ္ကာ သူ႔အႀကိဳက္ လုပ္ေပးၾက ရသည္ကိုက သူတုိ႔ မိသားစု အတြက္ အပန္းေျဖ စရာ အလား ထင္မိသည္။ သမီးျဖစ္သူ မွာလည္း နည္းပညာ တကၠသိုလ္တြင္ ႀကိဳးစား ပညာ သင္ၾကားလ်က္ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ကံမေကာင္းရွာ ပါဟုပင္ ေျပာရမည္ ထင္သည္။ ဘီအီးအထိ ဆက္လက္ ပညာသင္ခြင့္ မရဘဲ ရပ္နား လိုက္ရသည္။ သုိ႔ေသာ္ မိဘမ်ားမွာ စိတ္ပ်က္ မသြားပါ။ အေကာင္းဆံုးကို စဥ္းစားရင္း သူနာျပဳ ဒီပလိုမာ သင္တန္းကို ဆက္လက္ သင္ယူ ေစသည္။ သည္ ပညာကေတာ့ သူတို႔သမီး ဘဝေရွ႕ေရး အတြက္ အဆင္ေျပ မည္ဟု သူတုိ႔ ယံုၾကည္ ထားၾကသည္။

ကြၽန္မႏွင့္ ေတြ႕တုိင္း ဦးေကာင္းၿမိန္ က သူ႔သမီး ေက်ာင္းၿပီးမည့္ ႏွစ္ကို ေျပာျပ တတ္သည္။ ''ႏွစ္ႏွစ္ေတာ့ က်န္ေသးတယ္။ တစ္ႏွစ္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္'' စသည္ျဖင့္ ေျပာျပ တတ္ေသာ သူ႔မ်က္လံုး မ်ားမွာေတာ့ အေရာင္ တဖိတ္ဖိတ္ ေတာက္လ်က္။ မိဘေမတၱာ ဟူသည္ ဒါကိုပင္ ေခၚတာ ျဖစ္မည္။ သူ႕တြင္ ပင္ပန္းျခင္း အလ်ဥ္းမရွိ။ ညည္းညဴမႈ မရွိ ေရွ႕သို႔သာ ခ်ီလ်က္ အေကာင္းဆံုး လုပ္ရန္ သူ စဥ္းစားလ်က္။ သူ၏ မိသားစုကိုပင္ သူ႔ဘဝက ေပးေသာဆု အျဖစ္ လက္ခံလ်က္ အေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္ေနသည္။ မီးဖိုအထက္ ပြက္ပြက္ဆူ ေနေသာ သူ၏ မုန္႔ဟင္းခါးအိုး မွ အပူခိုး၊ အပူေငြ႕မ်ား ထြက္ေန ေသာ္လည္း သူ႔သဏၭန္မွာ ေအးခ်မ္း လြန္းလွ ေပသည္။

#Yadanarpondaily