ခရီးသြားစဥ္ ႀကံဳရဆံုရတတ္ေသာ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္မႈမ်ား
ၾကယ္စင္စုိး (မႏၲေလး)
အေဝးေျပး ကားေပၚကေန ေျမႀကီးေပၚ ေျခခ်လိုက္ တာနဲ႔ အသားစိုင္ တစ္ခုကို က်ီးကန္းေတြ ဝိုင္းအံုသလိုမ်ဳိး လူေတြ အနားကို ဝိုင္းအံု လာၾကတယ္။ ေခါင္းရမ္းျပလို႔ လဲမရ၊ လက္ခါျပလို႔ လဲမယံု၊ လက္ကိုစြဲသူက စြဲနဲ႔ ဒီၾကားထဲ အဆိုးဆံုး ကေတာ့ ပါလာတဲ့ ခရီးေဆာင္ အိတ္ကို အတင္းဆြဲယူကာ ဆုိင္ကယ္ ေနာက္ထိုင္ခံုေပၚ သြားတင္ ေနလို႔ မ်က္ႏွာထား တင္းတင္းနဲ႔ မနည္း ျပန္ေတာင္းယူ လိုက္ရတယ္။
စိတ္ညစ္ရ ပါတယ္။ ဒီလူေတြနဲ႔ေတာ့ တစ္လမ္းလံုး စီးလာရတဲ့ ကားကလဲ က်ပ္သပ္ၿပီး ဖက္နဲ႔ထုပ္ ထားသလိုမ်ဳိး စီးလာရ တာမို႔ ေျခေထာက္ေတြ လမ္းမေလွ်ာက္ ခ်င္ေတာ့ ေလာက္ေအာင္ ပင္ပန္းရတဲ့ အထဲ...။ ဒီလူေတြနဲ႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ပဲ ခက္ပါတယ္လို႔ စိတ္ထဲမွာ ညည္းညဴရင္း အဲဒီလူေတြ ၾကားကေန အတင္း ႐ုန္းထြက္ လာခဲ့ရတယ္။
ဒီယုန္ျမင္လို႔ ဒီခ်ဳံကို ႀကိဳထြင္ထား သလိုမ်ဳိး အႀကိဳေစာင့္ ေနဖုိ႔အတြက္ မွာထား ေပမယ့္လဲ ကားအဝင္ေစာ ေနတာမို႔ ခ်ိန္းထားတဲ့ သူနဲ႔ လြဲေခ်ာ္မႈ ျဖစ္ရၿပီေပါ့။ နားလည္ ေပးႏုိင္ပါ တယ္ေလ။ အဲ...နားမလည္ ေပးႏုိင္တာက အေစာက ေျပာတဲ့လူေတြ။ လူေတြ အားလံုးကို ၾကည့္လိုက္ျပန္ ေတာ့လဲ အားလံုးက ဇာတ္ၾကမ္းကား တစ္ကားထဲက လိုလူ ေလးငါးေယာက္ ေလာက္က ပစၥည္းလု၊ အႏုၾကမ္း စီးမယ့္ ပံုမ်ဳိးေတြ။ ဒါမ်ဳိးေတြကို သူတစ္ေယာက္ တည္းေတြ႕ႀကံဳ ခံစားေနရတာ လားဆို ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒီကားေပၚမွာ ပါလာၾကတဲ့ ခရီးသည္ေတြ အားလံုး လိုလိုလဲ ခံစား ေနရသလို ခရီးသြားဖူး ၾကသူတိုင္းလဲ ဒီအျဖစ္မ်ဳိး ေတြကို ေတြ႕ႀကံဳ ခံစားဖူးၾက မွာပါ။ သူ႔အေနနဲ႔ ေယာက်္ား ရင့္မာႀကီး ေပမို႔ ေတာ္ကာ က်ေပတယ္။ မိန္းမသားမ်ား ဆိုရင္ မလြယ္ေၾကာပဲ။ လက္စြဲသူက တစ္မ်ဳိး၊ ခရီးေဆာင္အိတ္ ေတြကို ကိုင္သူက တစ္ဖံုနဲ႔ ဣေႁႏၵ ပ်က္စရာ လဲ ေကာင္းသလို အရွက္ရ စရာလဲ ေကာင္းပါတယ္။
အခုလဲ ၾကည့္ဦးေလ။ ကြၽီ...ဆိုတဲ့ ကားဘရိတ္ အုပ္သံမွ မဆံုးေသး။ လူႏွစ္ေယာက္က ကားေပၚကို ေျပးတက္ လာၾကၿပီး အေပါက္ဝ ကေန ပိတ္ရပ္ထား ၾကတယ္။ သူတို႔ေနာက္ကို ၾကည့္လုိက္ ျပန္ေတာ့လဲ လူေတြက တသီတတန္းႀကီး။
''ဦးေလးႀကီး ဘယ္လိုက္ပို႔ ရမလဲ။ အရွင္ဘုရား ဘယ္ၾကြမလဲ မသိဘူး။ ဟိုဘက္က အေဒၚႀကီး ဆိုင္ကယ္ ရွိတယ္ေနာ္။ ဆုိင္ကယ္ သြားမလား အစ္မ ဆုိင္ကယ္ ရွိတယ္ေနာ္...'' အစရွိတဲ့ စကားေတြကို ပါးစပ္ကေန အျမႇဳပ္တစီစီ ထြက္ေအာင္ ေရရြတ္ ေနၾကတယ္။ ဒါနဲ႔တင္လား ဆိုေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး။ မုန္႔ဆီေၾကာ္ ဘယ္ေနမွန္း မသိ၊ ႏႈတ္ခမ္း အနာနဲ႔ တည့္ပါ့ မလားဆိုတဲ့ အေပါက္မ်ဳိး ေတြနဲ႔ ေျပာလိုက္ၾက၊ ဆိုလုိက္ၾက တာမ်ား''ေဟ့ ပထမ ဆင္းလာတဲ့ လူက ငါ့လူေနာ္။ ဒုတိယ ဘုန္းႀကီးက ငါ့အတြက္ေဟ့၊ သံုးေယာက္ေျမာက္ က ငါ့ဟာေနာ္။ေ အးအဲဒီ လူေနာက္ က အမႀကီးက ငါေနာ္''။ ၾကားၾက ပါရဲ႕လား။ မသိတဲ့ လူသာဆိုရင္ ဒီကားေပၚက ဆင္းလာတဲ့ လူေတြကပဲ သူတို႔အိမ္သူ၊ အိမ္သားေတြ က်ေနတာပဲ။
ခက္ေတာ့ ခက္ပါတယ္ ဒီလူေတြနဲ႔ ေတာ့။ သူတို႔လက္က လြတ္ရင္ၿပီးေရာ ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ ခရီးေဆာင္အိတ္ ကိုကိုင္ၿပီး ေျခဦးတည့္ရာ ေလွ်ာက္လာ လိုက္တာ၊ သြားေနတဲ့ ေနရာက ( မေရာက္ဖူးတဲ့ အရပ္ေဒသ ဆိုေတာ့) ေတာင္လား၊ ေျမာက္လား၊ အေရွ႕လား၊ အေနာက္လား ဆိုတာ မသဲကြဲ။ ခ်ိန္းထားတဲ့သူက ခုခ်ိန္ထိ ေရာက္မလားေသး။ ဖုန္းဆက္မယ္ လုပ္ျပန္ေတာ့ လုိင္းကမမိ၊ လိုင္းမိ ျပန္ေတာ့လဲ ကိုယ့္စကား သူမၾကားႏိုင္ သလို သူ႔စကားကိုလဲ ကိုယ္မသဲကြဲ။
ေဟာ...ေရွ႕မွာ လာျပန္ၿပီ။ မုဆိုးက သားေကာင္ကို ေတြ႕တဲ့ မ်က္ႏွာမ်ဳိးနဲ႔ အနားကို ခ်ဥ္းကပ္ လာျပန္ေတာ့ မထူးေတာ့ ပါဘူးဆိုၿပီး ေရာက္တဲ့ ေနရာမွာပဲ ငုတ္တုတ္ ထုိင္ေနလိုက္မိ ေတာ့တယ္။ ျပန္ၿပီး အေခၚအထူး လုပ္ေနျပန္ လို႔လဲ ေမာ႐ံု သက္သက္ေပါ့။ ေရွ႕ဆက္ သြားေနရင္လဲ ဒီလို လူေတြနဲ႔ပဲ ေတြ႕ၿပီး စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ ေနရဦးမွာ။ ထုိင္ေနလိုက္ ေတာ့မွပဲ စိတ္သက္သာရာ ရေတာ့တယ္။ နဖူးေပၚက စီးက်လာတဲ့ ေခြၽးစေတြကို လက္ကိုင္ ပဝါနဲ႔ သုတ္လိုက္ရင္း အေတြးစ ေတြက စီးလာတဲ့ အေဝးေျပး ကားေပၚဆီ ျပန္ေရာက္ သြားတယ္။
သူလဲ သူ႔ထုိင္ခံုနဲ႔သူ၊ ကိုယ္လဲ ကိုယ့္ထုိင္ခံုနဲ႔ ကိုယ္။ အတူတူ ပိုက္ဆံ ေပးစီးရတာခ်င္း ျဖစ္ေပမယ့္လဲ ခရီးသည္ အခ်င္းခ်င္း တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး စိတ္ အေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္ေစ (မျပဳမိ) ဖို႔ေတာ့ လိုတာေပါ့။ ေျပာမယ့္သာ ေျပာရတာပါ။ အၿမဲတေစလို ခရီးသြားရင္ ကံမေကာင္း တတ္ဘူး ဆုိတာကို သတိထား မိကာမွ အမွတ္ရ ေနမိတယ္။ ခရီးသြား တဲ့အခါတိုင္း လိုလိုမွာ စိတ္ညစ္စရာ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုနဲ႔ေတာ့ ေတြ႕ႀကံဳရတာ ခ်ည္းပဲ။
ၾကည့္ပါဦး...။ ဒီလူေဘး ကပ္လ်က္ ထုိင္ခံုေပၚ ေရာက္လာၿပီး ကတည္းက အႏၲရာယ္ ေပးမယ့္ သတၱဝါ တစ္ေကာင္ အလား ထင္မွတ္ကာ တတ္ႏုိင္သမွ် ခႏၶာကိုယ္ကို က်ဳံ႕က်ဳံ႕ေလး ထုိင္ၿပီး ေနခဲ့ေပမယ့္လဲ ''ညီေလး ကြမ္းေထြးဖုိ႔ ပါဆယ္အိတ္ တစ္လံုးေလာက္ ေပးပါကြာ'' ဆိုတဲ့ စကား ၾကားလိုက္ ရတာနဲ႔တင္ ခါးၾကားက လက္ကိုင္ ပဝါကို ထုတ္ကာ ႏွာေခါင္းကို ပိတ္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ထား လိုက္တယ္။
တစ္ယာၿပီး တစ္ယာ၊ တစ္ထုပ္ၿပီး တစ္ထုပ္ ဝါးေန လိုက္တာမ်ား ဆင္ရဲ႕ ႏွာေမာင္းေပၚကို ႀကံေခ်ာင္း တင္ေပးလုိက္တဲ့ အခါ ေလွ်ာခနဲ စုတ္ယူ လိုက္သလိုမ်ဳိး၊ မ်က္ရိပ္ျပ လို႔လဲ မျမင္၊ လက္ဟန္ ေျခဟန္ ျပလို႔လဲမရ၊ စကားေျပာ လိုက္တဲ့ အခ်ိန္တိုင္း ထြက္က်လာတဲ့ အစက္အေျပာက္ ေတြက ခႏၶာကိုယ္ ေပၚက အဝတ္အစားေပၚမွာ ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စ။
ကားဘီး လွိမ့္လုိက္တိုင္းမွာ လႈပ္ခ်ည္တစ္ခါ ရမ္းခ်ည္တစ္လွည့္ ျဖစ္သြားတဲ့ ရဲရဲနီကာ ေဖာင္းကား ျပည့္လွ်ံေနတဲ့ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ ထုပ္ႀကီးကို လက္က ကိုင္ေဆာင္ ထားတာ ျမင္လိုက္ ရေတာ့ ေမွာက္မ်ား ေမွာက္က် လုိက္ရင္ဆိုတဲ့ အေတြးက အသိစိတ္ထဲ ေရာက္လာကာ ရတက္မေအး သလို ပူမိျပန္တယ္။
''ညီေလးကိုယ့္ကို ဒါေလးကို အျပင္ ပစ္လႊတ္ေပး စမ္းပါကြာ'' ကိုင္ေဆာင္ ထားတဲ့ မသတီစရာ ပါဆယ္ထုပ္ႀကီး ကို ကားစပါယ္ယာ ေကာင္ေလးဆီကို ထုိးေပးရင္း ေျပာေတာ့'' ဟာဗ်ာ... ခင္ဗ်ားဘာသာ အေပါက္ဝ ကေန ပစ္ခ်လိုက္ ပါလား'' ဆိုကာ ကားစပါယ္ယာ ေကာင္ေလး ေနာက္ကို တြန္႔ဆုတ္ သြားတယ္။
ဘယ္လို လူစားမ်ဳိး ပါလိမ့္။ လူတစ္ေယာက္မွာ ရွိသင့္ ရွိထုိက္တဲ့ အသိတရားေတြ ေခါင္းပါး လွခ်ည္လား။ သူမို႔လို႔ ဒီအထုပ္ႀကီးကို တျခား တစ္ေယာက္ကို လႊင့္ပစ္ ခိုင္းရက ္ေပတယ္'' လို႔ စိတ္ထဲမွာ ေတြးေန ဆဲမွာပင္...။
''ဝွီး...ဖတ္၊အို...ဘုရားေရ...'' ႏႈတ္ကေန ျမည္တမ္း ေရရြတ္ မိေလာက္ေအာင္ အထိ အဲဒီလူရဲ႕ လုပ္ရပ္က ေအာက္တန္း က်ပါတယ္။ ေဘးနားက မွန္တံခါးကို ဆြဲဖြင့္ၿပီး မ်က္ႏွာေရွ႕ ကေန လက္ထဲက အထုပ္ႀကီးကို လမ္းမေပၚ ပစ္ခ် လိုက္တာမ်ား ေဆာရီး...ပါဆိုတဲ့ အၾကည့္ တစ္ခ်က္သာ ၾကည့္ၿပီး ေနသားတက် သူ႔ေနရာသူ ျပန္ထုိင္ သြားတယ္။ ေအာက္က လမ္းသြား လမ္းလာ ခရီးသြားေနတဲ့လူ တစ္စံုတစ္ေယာက္ ေပၚကိုမ်ား က်သြား လိုက္ရင္ဆိုတဲ့ စိုးရိမ္မႈနဲ႔ အတူ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ခရီးသြားတဲ့ အခါ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ အျပည့္အဝ ရႏုိင္မယ္ မသိဘူး ဆုိတာကို ေအာက္ေမ့မိရင္း ဒီခရီးစဥ္ေလး အျမန္ၿပီး ဆံုးပါေစလို႔ပဲ... ဆုေတာင္း ေနမိ ပါေတာ့တယ္...။
#Themyawadydaily
No comments:
Post a Comment