သမီးကုိ စြန္ခ်ီ
မဒါေလး
နံနက္ခင္း ေလေျပညင္းက ေအးျမမႈကို ေဆာင္ၾကဥ္းလ်က္ ခ်င္းနင္း ဝင္ေရာက္လာသည္။ ေဆာင္း၏ အရသာ စစ္စစ္ကို ခံစားဖို႔ထက္ ရင္ထဲက အပူမီးကို ၿငိမ္းဖို႔က ပိုအေရးႀကီး ေနသည္ ျဖစ္သျဖင့္ ခပ္ျမန္ျမန္ ေလွ်ာက္မိသည္။ ေဒၚခ်ဳိ မွာ အမည္ႏွင့္ လိုက္ေအာင္ ရႊင္ၿပံဳးေသာ မ်က္ႏွာထား ရွိသည္။ လူအမ်ားအေပၚ ၾကင္နာတတ္ၿပီး သူ၏ မိသားစု အေပၚတြင္လည္း အစစအရာရာ မိခင္ပီသစြာျဖင့္ စြန္႔လႊတ္ အနစ္နာခံ တတ္သည္။
သားသမီးမ်ား အေပၚတြင္လည္း လိုအပ္သည္ထက္ ပို၍ ဂ႐ုစိုက္ တတ္သည္မွာ အမ်ားက ခ်ီးက်ဴးရသည္ အထိပင္ ျဖစ္သည္။ေဒၚခ်ိဳတို႔ မိသားစုမွာ ခင္ပြန္းသည္၏ ဝင္ေငြေပၚတြင္သာ မွီခို ေနရေသာ္လည္း အတန္အသင့္ ျပည့္စံုသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ခင္ပြန္းသည္မွာ ကုန္တင္ ဆယ္ဘီးကား ေမာင္းသူျဖစ္ၿပီး သားတစ္ေယာက္ သမီး ႏွစ္ေယာက္ကို ပညာ ျပည့္စံုေအာင္ ေပးႏုိင္သူ ျဖစ္သည့္အျပင္ လူတန္းေစ့ ထားႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသူလည္း ျဖစ္သည္။ အေသာက္ အစား ကင္းသည္။ အေလာင္းအစား ရွင္းသည္။ သားႏွင့္မယား အတြက္သာ ႀကိဳးစား ရွာေဖြသူ ျဖစ္သည္။
သို႔အတြက္ ေဒၚခ်ိဳမွာ သားသမီးမ်ား ေနထုိင္ စားေသာက္ေရး အတြက္ ဂ႐ုစိုက္ရန္သာ သူ၏ အလုပ္ျဖစ္ ေနေတာ့သည္။ ခင္ပြန္းသည္ အတြက္တစ္မ်ိဳး၊ သားအတြက္ တစ္ဖံု၊ သမီးႏွစ္ေယာက္ အတြက္တစ္ခါ အမ်ဳိးမ်ဳိး မ႐ိုးႏိုင္ေအာင္ လုပ္ေပးတတ္ေ သးသည္။ အမ်ားက ေအာခ် ေလာက္ေအာင္ပင္ ေဒၚခ်ဳိမွာ သူ၏ မိသားစုအေပၚ ေစာင့္ေရွာက္သည္။
သမီးႏွစ္ေယာက္ မွာလည္း မိခင္၏ ေစာင့္ေရွာက္မႈ ေအာက္တြင္ ေခတ္ႏွင့္အညီ လွပ ၾကသည္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ သာမက ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ မ်ားကပါ သေဘာက် သျဖင့္ ေဒၚခ်ိဳ ၿခံေရွ႕မွာ ေခ်ာင္းေပါက္ မတတ္ ေခတ္လူငယ္ ေလးမ်ား ေရာက္လာ တတ္ၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေခတ္လူငယ္မ်ား သာမက ေခတ္လူႀကီး မ်ားပါ မေယာင္မလည္ ေရာက္လာတတ္ ေသးသည္။ အသားတစ္ကို ျမင္ေသာ စြန္မ်ားပမာ ဒီၿခံအနီး နားတြင္ပင္ တဝဲလည္လည္ ျဖစ္ေနၾကသည္။ သမီးမ်ား ေက်ာင္းသြား၊ သင္တန္းတက္ ပါမက်န္ ေဒၚခ်ဳိမွာ ေနာက္မွ တေကာက္ေကာက္ လိုက္ကာ လိုက္ပို႔ တတ္သည္။ သမီး အေခ်ာအလွ ေလးမို႔ ယေန႔ အခ်ိန္ခါက ေနာက္မွ လိုက္ႏိုင္မွ ေတာ္ရာက်မည္ ဟုလည္း ေျပာတတ္ ေသးသည္။
ေဒၚခ်ိဳမွာ ေတာမွ တက္လာေသာ အညာသူပီပီ အသား အနည္းငယ္ ညိဳေသာ္လည္း အရြယ္ေရာက္ ကတည္းက ၿမိဳ႕ေပၚေရာက္ကာ ၿမိဳ႕မွာပင္ အိမ္ေထာင္က် သည့္အတြက္ အေနအထုိင္ ကေတာ့ ေခတ္မီသည္။ သူမ၏ သားသမီးမ်ားက ၿမိဳ႕မွာေမြးသည့္ ၿမိဳ႕သူ၊ၿမိဳ႕သား စစ္စစ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည့္ အတြက္ ျဖဴလြလြႏွင့္ ယဥ္လွၾကသည္။ သူ၏ သားသမီး မ်ားကို သူမထက္ ျမင့္ေသာ ဘဝကို ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔မွာ ေဒၚခ်ဳိ၏ ဆႏၵျဖစ္သည္။ အႀကီးဆံုးသား ေက်ာင္းၿပီးခ်ိန္ မွာပင္ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ က်န္းမာေရး မေကာင္းသျဖင့္ ကားႀကီး ဆက္ေမာင္းရန္ မျဖစ္ႏိုင္ ေတာ့ေပ။
မိသားစု စီးပြားေရးအရ မည္သို႔မွ် မတတ္သာသည့္ အဆံုး သားႀကီးကို ကားဆက္ေမာင္း ေစရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ ရသည္။ စက္မႈဇုန္ထုတ္ ကားေလးတစ္စီး ဝယ္ကာ သမီးမ်ားကို ေက်ာင္းႀကိဳပို႔ရင္း ခင္ပြန္းသည္က ေက်ာင္းကား ေမာင္းသည္။ ထိုသုိ႔ အဆင္ေျပေျပ ေနလာစဥ္ ေႏြအကုန္ မိုးအကူးတြင္ ခင္ပြန္းသည္ ေကာက္ကာ ငင္ကာ ဆံုးသြားသည္။ တစ္သက္လံုး အားကိုးလာေသာ ခင္ပြန္းသည္ ဆံုးပါးသြား သျဖင့္ ေဒၚခ်ိဳတစ္ေယာက္ ေသာကေဝလ်က္ တမႈိင္မႈိင္ တေတြေတြျဖင့္ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါႏုိင္ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ခင္ပြန္းသည္ ဆံုးသျဖင့္ သားသမီးမ်ား အေပၚတြင္လည္း တာဝန္မ်ား ယုတ္ေလ်ာ့ လာသည္။ အလွဴေလး လုပ္လိုက္၊ သြားေလသူကို သတိရ လိုက္ျဖင့္ အိမ္မွာ တမႈိင္မႈိင္ တေတြေတြ ျဖင့္သာ အခ်ိန္ကုန္မွန္း မသိ ကုန္ေနမိ ေတာ့သည္။ သမီးမ်ားလည္း ေက်ာင္းၿပီးသြားၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ စိတ္ပူစရာလည္း သိပ္မရွိေတာ့ဟု ယူဆမိသည္။ ထိုသို႔ ယူဆထားသည့္ ေဒၚခ်ဳိ၏ အယူအဆကို သမီးအငယ္ ျဖစ္သူက ႐ိုက္ခ်ဳိး လိုက္ေတာ့သည္။
ေဒၚခ်ဳိ တန္ဖိုးထားရေသာ သမီးအငယ္မွာ သူ၏ခ်စ္သူ ဆိုသူေနာက္ လိုက္သြား ေတာ့သည္။ ခင္ပြန္းသည္ ဆံုးၿပီး သံုးေလးလ အၾကာတြင္ ပင္သမီးျဖစ္သူမွာ ေယာက္်ား ေနာက္လိုက္သည္ ဆိုသည့္အတြက္ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ ေဒၚခ်ဳိ အေၾကာင္းမွာ မေျပာမၿပီး သတင္းအတင္း တစ္ခု ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ သမီးျဖစ္သူ၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ားထံ အကူအညီ ေတာင္းၿပီး လိုက္လံ စံုစမ္းသျဖင့္ မည္သူႏွင့္ လိုက္သြားသည္ကို သိရေသာ္လည္း ဘယ္မွာေနသည္ ဘယ္ေရာက္ ေနသည္ေတာ့ တိတိက်က် မသိရ ျဖစ္ေနသည္။ မည္သို႔မွ် ႀကံရာ မရသည့္အဆံုး အၾကားအျမင္ ေဗဒင္စံုေအာင္ လိုက္လံေမးျမန္း ေတာ့သည္။ အၾကားအျမင္ ဆရာမ ေရွ႕တြင္ မ်က္ရည္ စက္လက္ျဖင့္ ထိုင္ေနေသာ ေဒၚခ်ဳိကို ေဘးမွ ျမင္ရသူမ်ားပင္ သနားက႐ုဏာ သက္မိသည္။ ထို အၾကားအျမင္ ဆရာမက ''ငါမေျပာဘူးလား အရင္ တစ္ေခါက္က သမီးတစ္ေယာက္ အိမ္ေထာင္က်ကိန္း ရွိတယ္ဆိုတာ ငါ့မွ မယံုတာဘဲ ခုျဖစ္ၿပီ မဟုတ္လား'' အၾကားအျမင္ ဆရာမကုိ ဘာမွ် မေျပာႏုိင္ဘဲ ေခါင္းငံု႔လ်က္သာ ငိုေနေတာ့သည္။ ''ကဲ အခုဘာျဖစ္ခ်င္ တာလဲေျပာ'' ေဒၚခ်ဳိအိတ္ထဲမွ ဓာတ္ပံုတစ္ပံု ထုတ္လိုက္သည္။ သမီးျဖစ္သူႏွင့္ တြဲ႐ိုက္ထားေသာ လူႀကီး တစ္ေယာက္ပံု၊ သမီး တစ္ေယာက္တည္း ပံု မရွိသျဖင့္ အေဖႏွင့္ တြဲ႐ိုက္ထားသည့္ ပံုယူလာတာ ျဖစ္မည္ဟုပင္ ထင္မိသည္။
''ဒါ သမီးခ်စ္သူနဲ႔ သမီးပံုပါ ကြၽန္မ သမီးကို အိမ္ျပန္ လာေအာင္ လုပ္ေပးပါ'' ေျပာရင္း ငိုခ်လိုက္ေသာ ေဒၚခ်ိဳကို ၾကည့္လ်က္ ေဘးမွလူမ်ား မွင္တက္မိသြားသည္။ ''သူ႔ကိုႀကိဳက္တဲ့ သူေတြ အရြယ္တူေတြ ရွိပါရက္နဲ႔ ဒီလူႀကီးနဲ႔မွ လိုက္သြား ရက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘာသာလဲ မတူ လူမ်ဳိးလဲ မတူ'' ေျပာရင္း ေျပာရင္း အရွိန္ပိုျမင့္ လာသည္။ ''ငါမေျပာဘူး လား အခုမွငိုလဲ အလကားပဲ ငိုမေနနဲ႔ ျဖစ္ခ်င္တာ သမီးျပန္လာ ေစခ်င္တာ မဟုတ္လား'' ၾသဇာအျပည့္ ပါသည့္ အၾကားအျမင္ ဆရာမ အသံေအာက္ တြင္ ငိုသံလည္း ေပ်ာက္သြားသည္။
ေခါင္းေလး ငံု႔ကာငံု႔ကာျဖင့္ ''ဟုတ္ကဲ့ပါ'' ဟုပင္ တြင္တြင္ ေျပာေနသည္။ ခဏအၾကာ စာရြက္တစ္ရြက္ ေပၚတြင္ ေရးေပး လိုက္ေသာ စာမ်ားကိုဖတ္ကာ စာရြက္ေလး ပိုက္လ်က္ အလ်င္အျမန္ ျပန္သြားသည္။ ''သူ႔ခမ်ာ သနားပါတယ္ ေယာက္်ား ဆံုးသြားတာ ေလးလ ေလာက္ပဲ ရွိအုံးမယ္။ သမီးက လင္ေနာက္ လိုက္သြား ရွာတယ္။ အခု လိုက္သြား တာကလဲ လူမ်ဳိးျခား ဘာသာျခားနဲ႔ ၿပီးေတာ့ အသက္ကလဲ ႀကီးေသးတယ္။ သူ႔ေလာက္ သမီးေတြကို ဂ႐ုစိုက္တာ သူပဲရွိတယ္။ အခုေတာ့ ရင္ကြဲရၿပီ လင္ေသသားဆံုး မပဋာ လို ျဖစ္ေနရွာ တာေပါ့။ သူကေတာ့ သားမဟုတ္ဘူး။ သမီး ... သမီး။ ငါလဲ ေစာင့္ေရွာက္ ပါတယ္။ သူတုိ႔က လိုမွလာၾကတာ ''ဟူေသာ အၾကားအျမင္ ဆရာမ အသံကိုသာ ၾကားေယာင္ရင္း ေဒၚခ်ိဳ၏အ ျဖစ္ကို မပဋာ အျဖစ္ႏွင့္ ယွဥ္ကာ အထပ္ထပ္ ေတြးမိ ေနပါေတာ့သည္။
#Yadanarpondaily
#ရတနာပံုေန႔စဥ္
No comments:
Post a Comment